30 Film Quotes Every ’70s Kid Knows by Heart

Weinig dingen helpen een film voortleven in de onsterfelijkheid meer dan een regel van de dialoog die iedereen onthoudt. Deze citaten gaan heen en weer tussen fans, worden gebruikt in andere films, en worden over het algemeen opgenomen in het nationale culturele vocabulaire. Voor onze lijst van filmcitaten uit de jaren ’70 hebben we geput uit musicals, horrorfilms, klassieke drama’s en iconische romances. Zoals elk kind van de jaren ’70 je kan vertellen, deze regels zijn onvergetelijk.

Het beroemde aan Jaws – behalve dat het het tijdperk van de blockbuster-film inluidde en Steven Spielberg aankondigde als een belangrijke Amerikaanse filmmaker om rekening mee te houden – was dat je de haai pas ver in de film zag. Uiteindelijk duikt hij op uit het water, tot zenuwschok van politiechef Brody (Roy Scheider), die overeind schiet en de kenmerkende waarschuwing van de film geeft.

Er zijn vele, vele memorabele citaten om uit te kiezen als het gaat om 1977’s Star Wars. Al die citaten over de Force, om mee te beginnen! Maar de beste zin uit de film komt als Darth Vader (James Earl Jones) besluit zich niets meer aan te trekken van Admiral Motti (Richard LeParmentier), wiens minachtende houding ten opzichte van de Force Vader de verkeerde kant op stuitert, dus begint hij hem te wurgen met zijn Dark Side-krachten.

Wanneer Vader Merrin (Max von Sydow) naar het huis van MacNeil komt om te helpen bij de uitdrijving van de jonge Regan (Linda Blair), brengt hij zijn expertise en onwankelbare geloof met zich mee. Als hij de strijd aanbindt met de demon Pazuzu, wordt de herhaalde bezwering van pater Merrin zowel een wapen als een schild.

De vaak geparodieerde zin in de melodramatische romance uit 1970 is misschien niet zo zinvol – in feite, maar de diepe overtuiging van de liefde tussen Ryan O’Neal’s Oliver en Ali MacGraw’s Jenny maakt het een van de meest kenmerkende zinnen in een romantische film ooit.

De opzwepende laatste gevechtsscène in Rocky is een spannend en opbeurend moment van triomf voor het titelpersonage (Sylvester Stallone), maar wat Rocky geweldig maakt, is dat de film er niet van afhangt dat Rocky uiteindelijk wint. In feite verliest hij van Apollo (Carl Weathers). Maar als het gevecht voorbij is, maakt Rocky zich geen zorgen over of hij gewonnen heeft – hij begint te roepen om zijn geliefde Adrian (Talia Shire), die zich een weg vecht door de menigte om bij hem te zijn.

Jack Nicholsons doorbraakprestatie in Five Easy Pieces hielp hem een van de bepalende acteurs van zijn generatie te worden. En de scène in het restaurant, waarin hij eieren met toast probeert te bestellen ondanks een duidelijk “geen vervangingen”-beleid, was een uitgebreide, uitdagende, slechtgemanierde brul van de tegencultuur. En dat allemaal voor een kipsalade.

Er zijn veel manieren voor Don Corleone (Marlon Brando) om te krijgen wat hij wil, maar voor het hoofd van een maffiafamilie krijgt hij heel wat voor elkaar zonder zijn toevlucht te hoeven nemen tot Tommy Guns of paardenhoofden. Er zit een donkere adel in de manier waarop Don Corleone zaken doet, of regisseur Francis Ford Coppola dat nu bedoelde of niet, en het eufemisme dat hij gebruikt voor het intimideren van zakelijke tegenstanders draagt daar aan bij.

Op elke lijst van filmsequels die beter zijn dan het origineel, vind je waarschijnlijk The Godfather Part II, grotendeels dankzij Al Pacino’s transformatie in een veel meedogenlozere Michael Corleone. Dit citaat is zo populair dat het vaak ten onrechte aan Machiavelli wordt toegeschreven.

What good is sitting alone in your room, vraagt Sally Bowles (Liza Minnelli) in de titelsong uit Cabaret. Zoals alles in de film heeft ook dit nummer een schaduwzijde. Het leven is cabaret, zeker, maar dat komt omdat er veel gezongen en gedanst wordt om je bezig te houden terwijl het onheil opdoemt. Begin maar te vieren!

Al Pacino als een verwoede bankovervaller die zijn strijdkreet schreeuwt voor de politie en de media, teruggrijpend naar de recente Attica Prison riot, is een van de grote momenten in de jaren ’70 cinema. Het kenmerkte Pacino op de top van zijn vorm, en hielp Dog Day Afternoon een van de quintessentiële films van het tijdperk te maken.

Dit citaat, uitgesproken door de strijdlustige luitenant-kolonel Bill Kilgore (Robert Duvall), is een perfect voorbeeld van het perspectief dat regisseur Francis Ford Coppola in zijn Vietnam-oorlogsfilm brengt. Het is waanzin die met een glimlach wordt gebracht.

Als je de scène hebt gezien waarin een boosaardige nazi-arts (Laurence Olivier) Dustin Hoffman martelt om hem de locatie van gestolen diamanten te laten onthullen, dan weet je waarom die drie woordjes zo bloedstollend zijn. En waarom ze misschien doen denken aan het gezoem van een tandartsboor.

Dit zijn de woorden die privédetective Jake Gittes (Jack Nicholson) hoort nadat zijn onderzoek naar een sinistere machtsmakelaar in Los Angeles een onuitsprekelijk schandaal aan het licht brengt en uitloopt op een tragedie. Vergeet dat gerechtigheid geschiedt, met andere woorden. (Chinatown was in dit geval de locatie van een andere zaak die slecht afliep en Jake achtervolgt.)

Network is een opmerkelijk vooruitziende film over de media en de Amerikaanse cultuur en waar we allemaal heen zouden gaan in de jaren ’80, ’90, en daarna. In het middelpunt staat nieuwslezer Howard Beale (Peter Finch), wiens zenuwinzinking in de uitzending – afgeleverd in een trenchcoat over een gestreepte pyjama – uitmondt in een oproep aan de verdoofde kijkers om hun woede te uiten over een systeem dat op hol is geslagen, naar hun open ramen te rennen en zo hard mogelijk te schreeuwen dat ze er eindelijk genoeg van hebben.

De dood, in dit geval, is Michael Myers (Nick Castle), de moordenaar die uit zijn gesticht is ontsnapt en is teruggekeerd naar zijn geboorteplaats Haddonfield, Illinois, om een gestaag doorlopende moorddadige rampage uit te voeren. De zin wordt met maximale voorgevoeligheid uitgesproken door Donald Pleasence als Dr. Loomis.

De ware terreur van het demonische kind Damien (Harvey Spencer Stephens)-die de Antichrist blijkt te zijn, die bij zijn geboorte is geadopteerd door een zachtaardige Amerikaanse diplomaat en zijn vrouw – komt aan het licht op zijn vijfde verjaardagsfeestje, wanneer zijn kindermeisje (Holly Palance) vrolijk een laken om haar nek bindt en haar dood tegemoet springt terwijl ze de kleine Damien roept. Het moment is een schok van ware terreur.

De ultieme oproep om te feesten komt van John Belushi in de typische frat-boy-film. Het idee van een groep studenten die zich in oude Romeinse toga’s hullen om gevaarlijke hoeveelheden alcohol te nuttigen en ukuleles kapot te slaan, is misschien nooit bij iemand opgekomen vóór Animal House, maar het heeft zeker een hele generatie broeders geïnspireerd.

Margaret White’s (Piper Laurie) hysterische waarschuwing voordat haar dochter Carrie (Sissy Spacek) naar het schoolbal gaat, blijft in Carrie’s hoofd rondspoken nadat ze is vernederd met varkensbloed en vervolgens op telekinetische wijze tekeergaat. Aan de zonnige kant voor Margaret: ze had gelijk!

Bob Woodward (Robert Redford) en Carl Bernstein (Dustin Hoffman) ontmoeten de clandestiene informant genaamd “Deep Throat” (Hal Holbrook) in een donkere parkeergarage, en Deep Throat geeft hen het beste advies dat ze kunnen krijgen – volg het spoor van geld om tot op de bodem van het Watergate-schandaal te komen.

In plaats van een soort op-en-top bravoure om het super-zijn van Superman (Christopher Reeve) te verkopen, laat de film uit 1978 Lois Lane (Margot Kidder) de boodschap overbrengen, terwijl Superman haar redt van een val naar haar dood met een geruststellend: “Ik heb je.” Ongelovig en een beetje hysterisch, reageert Lois op de Man van Staal op een ongelooflijk rationele manier.

Travis Bickle’s (Robert De Niro) denkbeeldige confrontatie met een zware vindt niet plaats in de gemene straten van de jaren zeventig van New York City, maar voor zijn eigen spiegel. Travis ‘fantasieën van zichzelf als de laatste rechtschapen man in een stad van gedegenereerden en leugenaars uiteindelijk het creëren van een gek, en De Niro is absoluut angstaanjagend (maar ook een beetje zielig) het leveren van de film kenmerkende lijn.

Clint Eastwoods felle grijns als detective Harry Callahan is zo bepalend geworden voor veel van zijn acteerprestaties. Maar geen van zijn spaghettiwesterns of latere triomfen als regisseur hadden zo’n sterke kracht als wanneer hij een crimineel te grazen neemt en hem uitdaagt een weddenschap af te sluiten over de vraag of hij vijf of alle zes schoten uit zijn pistool had afgevuurd.

Charlton Heston’s paniekerige schreeuw als hij aan het eind van de dystopische, futuristische horror van Soylent Green wordt weggedragen, heeft lang genoeg standgehouden in de cultuur om een soort punchline te worden. Maar de twist aan het eind van de film – dat het supervoedsel Soylent Green niet van planten maar van mensen is gemaakt – was een echte clou.

Diana Ross’ vertolking als de titulaire zingende superster werd geleverd met zoveel diva bravoure dat het door de jaren heen is blijven nagalmen, meest recentelijk als wekelijkse slagzin in RuPaul’s Drag Race: All-Stars.

Deze zin in de door Mel Brooks geregisseerde zwart-wit parodie op klassieke horrorfilms stelt op papier niet veel voor. Dr. Frankenstein (uitgesproken als “FRONK-en-steen”) spreekt deze zin uit tegen de huiselijke huishoudster (Cloris Leachman) in zijn kasteel. Maar als hij in de film wordt uitgesproken, gevolgd door een donderslag en een hinnik van een paard buiten beeld, is hij ontegenzeggelijk hilarisch.

Tim Curry’s verrukkelijke voordracht tegen het einde van “Sweet Transvestite” geeft deze beroemde zin een pauze die zo voortreffelijk is dat je waarschijnlijk nog steeds je adem inhoudt. Het is slechts een van de vele geneugten van deze cult filmklassieker.

Als Olivia Newton-John aan het eind van Grease opduikt als haar personage Sandy, die een bad-girl makeover heeft ondergaan om haar greaservriendje Danny (John Travolta) te bevallen, is dat een van de grootste onthullingen uit de filmgeschiedenis. Geen wonder dat ze meteen in een liedje moeten uitbarsten.

Kermit de Kikker’s openingstekst van “The Rainbow Connection” brengt je meteen in een gelukkiger wereld – een wereld waarin schattige kleine Muppets allemaal samenkomen en het proberen te maken in de showbizz. De geliefden, de dromers, en Miss Piggy ook.

De onsterfelijke openingszin van Steve Martin in The Jerk begint het verhaal van Navin Johnson, een naïef blank adoptiekind van zwarte deelpachters. De avonturen die Navin beleeft terwijl hij probeert zijn weg te vinden in de wereld, behouden een absurde onwetendheid waarvoor de openingszin volledig de weg vrijmaakt.