4 Tips voor de nieuwe vrouw van de dominee

Zeven jaar geleden, toen mijn man voor het eerst de titel dominee droeg en ik de nieuwe vrouw van de dominee was, dacht ik dat ik wist hoe het zou zijn. In mijn hoofd waren mijn verantwoordelijkheden als vrouw van de dominee de volgende: op tijd in de kerk zijn zodat ik op de eerste rij naast hem kon zitten, me kleden als de vrouw van een dominee (stijlvol en netjes, maar gepast bescheiden), glimlachen en mezelf voorstellen aan elke nieuwkomer in de kerk, alle kerkelijke evenementen bijwonen en altijd bereid zijn om in de crèche te werken. (Dat laatste was een strijd, maar ik zette me in voor de rol.)

Maar, nu realiseer ik me hoe oppervlakkig mijn beeld van de rol van de vrouw van de dominee werkelijk was. Terwijl ik mijn onofficiële taakomschrijving doornam, ontdekte ik dat in plaats van netjes gekleed te gaan en bereid te zijn luiers te verschonen, de meest cruciale onderdelen van mijn baan niet eens op zondagochtend plaatsvinden.

Hier zijn vier tips voor de nieuwe vrouw van de dominee – waarvan ik wilde dat ik ze had begrepen voordat we onze kerk begonnen.

Een van mijn grootste verrassingen toen we in de bediening kwamen, is hoe de zaterdagen zijn veranderd. Vroeger waren het dagen van vrije tijd en plezier. Zaterdagavond was het hoogtepunt van het weekend – ontspannend en plezierig. Toen mijn man dominee werd, voelde de zaterdag plotseling als een maandagmiddag. Crisissen gebeuren altijd op zaterdagen. Vrijwilligers laten je altijd weten dat ze er de volgende morgen niet kunnen zijn – op zaterdag. Mensen laten je weten dat ze de kerk verlaten, op zaterdag. Dit alles stapelt zich op de stress van je man om een preek voor te bereiden waarvan hij zeker weet dat de Heer hem die voor de volgende morgen heeft gegeven.

Kortom, zaterdagen kunnen stinken.

Ik heb de eerste paar jaar dat aspect van de bediening kwalijk genomen. Ik miste de zaterdagen. Ik vond het jammer dat vrienden op zaterdagavond uit gingen, maar dat mijn man thuisbleef om de preek voor te bereiden. Zaterdagavonden, nadat de kinderen naar bed waren, voelden eenzaam. Voeg daarbij de realiteit van geestelijke oorlogsvoering – die op zaterdag in het huis van de voorganger lijkt toe te nemen – en de vroegere “leuke dag” werd er een die ik elke week vreesde.

Nu heb ik mijn denkwijze aangepast. Ik plan ons plezier op vrijdag, de vrije dag van mijn man, en heb onze week verschoven om de stress van zaterdag op te vangen. Wees er klaar voor, nieuwe domineesvrouw. En als je na een paar maanden het gevoel hebt dat je de enige bent die elke zaterdagavond op Facebook zit te scrollen, zoek dan eens contact met een paar andere domineesvrouwen. De kans is groot dat ze op dezelfde plek zitten.

2. Als een nieuwe dominee ’s vrouw, uw meningen van belang zijn, dus kies verstandig wanneer om ze te delen.

Ik heb de neiging een beetje een perfectionist te zijn, vooral als het gaat om het plannen van evenementen. Ik wist wel beter dan elke week de preek van mijn man te bekritiseren. (Sidenote: Dit is een vreselijk idee, vrienden, als je dat nog niet door had.) Maar, ik wist niet dat ik hem niet elk ander ding moest laten weten dat ik zag dat “verkeerd” was aan de ochtend. De donuts waren niet echt goed gerangschikt. Heb je gezien wat ze in het kindergedeelte deden? Waarom was de groeter niet op tijd? Heb je gezien hoeveel typefouten er in de aanbiddingsgids stonden?

Ja. Ik heb het hem laten weten. Ik bedoel, als ik het hem niet vertelde, wie zou het dan doen? Toch? Het probleem is alleen dat het niet hielp. Helemaal niet. In feite, het veroorzaakte onnodige spanning op ons huwelijk. Ik had vaardigheden, gaven en talenten die ik wilde inbrengen in onze nieuw gevormde gemeente. Maar het bleek dat het beste wat ik voor onze gemeente kon doen, was mijn man aanmoedigen in plaats van elk aspect van onze zondagochtenddienst te bekritiseren.

3. Als nieuwe vrouw van een dominee is het aanmoedigen van de dominee de zwaarste taak die je ooit zult hebben.

Ik heb een bumpersticker op mijn prikbord uit onze militaire tijd met de tekst: “Mariniersvrouw: De zwaarste baan in het korps.” Ik zou dat willen veranderen in “Pastoorsvrouw: Toughest Job in the Ministry”

Truly, wij pastors ‘vrouwen behoren tot een sorority van vrouwen die zullen begrijpen wat geen gewone kerkgaande dame ooit zal doen: de diepten van de strijd die betrokken zijn bij het pastoraat van een kerk. Wij kennen het hartzeer dat hij voelt telkens als iemand de kerk verlaat. We kennen de dieptepunten op de zondagen dat hij besluit dat hij beter bij McDonald’s kan gaan werken. En we begrijpen de last waarmee hij omgaat door andermans geheimen te dragen, omdat wij zijn geheimen dragen.

Ik heb seizoenen meegemaakt waarin ik mijn man niet meer wilde bemoedigen. Maar ik heb ook seizoenen meegemaakt waarin ik zachtjes de juiste woorden uitsprak, omdat ik wist dat hij ze op dat moment niet zou ontvangen, maar ze moesten gezegd worden. Doe wat je kunt om zelf bemoedigd te blijven, want hem helpen bemoedigd te blijven kan je grootste uitdaging zijn.

4. Als een nieuwe dominee’s vrouw, geef jezelf genade.

Ten slotte zou ik willen dat iemand me had verteld dat een domineesvrouw menselijk kan zijn. We kunnen onze eigen vrienden kiezen – in plaats van ons verplicht te voelen met elke vrouw in de kerk bevriend te raken. We kunnen kleding dragen die past bij onze stijl en persoonlijkheid, en zitten waar we ons het prettigst voelen in de kerk. Zij die geen aanleg hebben voor kinderpastoraat kunnen “nee” zeggen tegen de wekelijkse crèchedienst. Op dezelfde manier kunnen degenen die bedreven zijn met de allerkleinsten de crèche leiden.

Voor alles is het belangrijk om jezelf genade te schenken en geen perfectie te verwachten van je uiterlijk, je kinderen of (vooral) je echtgenoot. Het ministerie leven zal niet zonder uitdagingen zijn. Perfectie – en gebrek aan strijd – zijn onrealistische verwachtingen. Geef jezelf en je gezin veel genade als je volhoudt.