Elaine May’s “A New Leaf ” is een liefdesverhaal over deze twee mensen, die elkaar wanhopig nodig hebben, zelfs als hij het niet weet. Matthau speelt een bon vivant op leeftijd die zijn fortuin heeft verkwanseld en van zijn butler te horen krijgt dat hij weinig keus heeft: Zelfmoord, misschien, of trouwen met geld. Hij heeft geen capaciteiten of ambitie, en werken is natuurlijk uitgesloten. Hij heeft zijn leven gewijd aan een comfortabel en stijlvol leven. Zijn butler zegt tegen hem, als hij zijn fluwelen rokersjas aantrekt: “U heeft in uw eigen leven een manier van leven in stand gehouden die dood was voordat u geboren werd.”
Om het nog verder door te zetten, leent hij voor zes weken 50.000 dollar van zijn rijke oom, een soort homoseksuele Rabelaisian gespeeld door James Coco, die het grootste deel van zijn dag doorbrengt met eten, drinken en het gebruik van een getransistoriseerde pepermolen. Matthau gaat op zoek naar de juiste potentiële echtgenote, zonder resultaat tot Miss May haar theekopje laat vallen en hij vermoedt dat ze misschien zo incompetent, zelfs dom is, dat ze met hem wil trouwen.
Hun verkering bestaat uit het ontdekken van elkaars smaak. Hij houdt van zeldzame Franse wijnen, bijvoorbeeld, en zij van Mogen David en soda, met een druppeltje limoensap. En zo verder. Voor hun huwelijksnacht trekt zij een Griekse jurk aan en steekt per ongeluk haar hoofd door het armsgat. Hij probeert haar aan te passen, en terwijl ze ongeveer twee minuten worstelt in de jurk, hoor je meer gelach dan ik in een theater heb gehoord sinds “The Producers” (1968), die mijn maatstaf voor deze zaken is.
“A New Leaf” is, in feite, een van de grappigste films van onze ongrappige tijd. Miss May is naar verluidt ontevreden over de huidige versie; krantenberichten geven aan dat haar oorspronkelijke versie een uur langer was en twee moorden bevatte. Matthau, die deze versie beter vindt dan het origineel, heeft gesuggereerd dat schrijver-regisseur-sterren bereid zouden moeten zijn om iemand anders de hand te laten hebben in de montage. Misschien is dat zo. Ik ben over het algemeen bevooroordeeld in het voordeel van de regisseur in deze geschillen.
Wat de verdiensten van Miss May’s zaak ook mogen zijn, de film in zijn huidige vorm is hilarisch, en eigenzinnig, en warm.