‘A Ritual To Read to Each Other’ van William Stafford is een gedicht van vijf strofen dat is onderverdeeld in reeksen van vier regels, of kwatrijnen. Het gedicht volgt geen perfect rijmpatroon, in plaats daarvan zijn er halve en hele rijmen die voorkomen in de tweede en vierde regel van elke strofe. Een goed voorbeeld hiervan is te vinden in de eerste strofe met de woorden “zijn” en “ster”. Bovendien moet men letten op het half- of schuinrijm, dat bestaat tussen “talk” en “dark.”
Het gedicht volgt geen specifiek patroon van meter, hoewel Stafford ervoor heeft gekozen om de regels rond dezelfde lengte te houden. Het merendeel van de verzen bevat ergens tussen de elf en dertien lettergrepen. Ook op de pagina lijken ze qua structuur op elkaar.
‘A Ritual to Read to Each Other’ is geschreven als waarschuwing en geheugensteun voor mensen in relaties voor de gevaren die verbonden zijn aan het achterhouden van emoties. Het is gemakkelijk voor te stellen, vooral met het voordeel van de titel, hoe deze verzen ritueel, of op regelmatige basis, zouden kunnen worden gelezen. U kunt het volledige gedicht hier lezen.
Samenvatting van A Ritual To Read to Each Other
‘A Ritual To Read to Each Other’ van William Stafford spreekt over het bereiken van een wereld waarin relaties altijd gezond, evenwichtig, en heilzaam zijn.
Het gedicht begint met de spreker die zich een scenario voorstelt waarin hij zijn toehoorder niet kent en zij hem niet kennen. Als dit het geval zou zijn tussen hen, of tussen ieder ander stel in een relatie, bestaat de kans dat ze “ster missen”. Iemands kans op het scheppen van een vervullend leven kan gemakkelijk wegglippen als de “verkeerde god” wordt gevolgd.
Hij gaat verder met te beschrijven hoe relaties uit elkaar vallen door de explosie van jeugdervaringen en de onverschillige “schouderophalen.” Deze dingen kunnen vermeden worden als men maar bereid is zijn eigen pad te banen. Het gedicht eindigt met het verzoek van de spreker dat iedereen die naar de tekst van het gedicht luistert, zijn “signalen” aan elkaar duidelijk maakt. Mensen moeten elkaar helpen door de “diepe” duisternis van het leven.
Analyse van Een ritueel om aan elkaar voor te lezen
Stanza One
In de eerste strofe van dit stuk biedt de spreker het begin van een scenario aan. Deze mogelijke situatie dient als basis voor de rest van de tekst. Het is een mogelijkheid die de spreker diep verontrust en waarover hij veel tijd heeft nagedacht.
Hij beschrijft een wereld waarin de toehoorder niet weet wat voor “soort mens” hij is. En dan, op zijn beurt, weet hij ook niet wat voor “soort mens” de luisteraar is. Deze eerste regels lijken te verwijzen naar slechts één specifieke relatie, maar dat is niet het geval. Naarmate het gedicht vordert, wordt duidelijk dat de spreker een “ritueel” neerzet dat iedereen zou moeten aanspreken.
Als hij en de luisteraar elkaar niet kennen, dan kan het “patroon” van “anderen…de overhand krijgen in de wereld.” Deze vreemde zin valt uiteen in iets tamelijk rechtlijnigs. Hij wil niet dat zijn relatie bepaald wordt door wat anderen zeggen. Zij mogen zich niet laten afleiden door de “verkeerde god” of verkeerde impulsen. Het volgen van deze impuls zou kunnen leiden tot een ramp in hun relatie. De twee zouden “de ster kunnen missen,” of hun kans om een succesvolle relatie te hebben.
Stanza Twee
In het tweede kwatrijn beschrijft de spreker in een uitgebreide metafoor hoe een vergissing eruit zou zien. Het begint met “veel klein verraad in de geest.” Deze ongedefinieerde, negatieve momenten worden verergerd door “een schouderophalen.” De eerste twee regels laten een combinatie zien van verschillende vormen van minachting. Staffords spreker ziet deze als datgene wat “geschreeuw” teweeg kan brengen.
Het verleden van iemand, zoals de “fouten uit de kindertijd” kunnen gemakkelijk naar boven worden gehaald. Zelfs als men niet de bedoeling heeft een conflict te beginnen, kunnen de emoties gemakkelijk
stormen… naar buiten om door de gebroken dijk te spelen.
De spreker vergelijkt de menselijke geest met een dam. Die is in staat om veel verschillende trauma’s vast te houden, althans tot een bepaald punt.
Stanza Three
In de derde strofe blijft Stafford gebruik maken van metafoor in een poging om het punt van zijn spreker over te brengen. Hij beschrijft een moment waarop
Elfanten paraderen met de staart van elke olifant in de hand.
Dit is het soort hersenloze “navolging” waar de spreker een hekel aan heeft. Het houdt rechtstreeks verband met de regels in strofe één die spreken over het zoeken naar de verkeerde god. Hij stelt dat als men gedachteloos volgt, en dan “dwaalt,” dan zal het “circus het park niet vinden.” Niemand zal kunnen komen waar hij heen wil, als hij niet in staat is zijn eigen weg te kiezen. De leidende olifant stuurde de hele parade verkeerd.
In de tweede serie regels beschrijft de spreker hetzelfde soort mentaliteit. Deze keer echter gericht op de mentale en morele aspecten. Hij heeft het over iets zien, maar niet in staat zijn te weten wat het is. Dit is een fout van de maatschappij die mensen heeft doordrongen van een onvermogen om verder te kijken dan wat vlak voor hun neus ligt.
Stanza Four
De vierde strofe markeert een verandering in de vertelling. In plaats van vaag te spreken tot een ongedefinieerd publiek, beperkt de spreker zijn blik in een poging tot een conclusie te komen. Hij verklaart dat hij rechtstreeks spreekt “tegen een stem, tegen iets schimmigs.” Deze stem bevindt zich in iemands lichaam in een gebied dat zowel “afgelegen” als “belangrijk” is.
Hij erkent het feit dat het gemakkelijk is “elkaar voor de gek te houden.” Velen worden verleid, en geven er dagelijks aan toe. De spreker vraagt dat we in plaats daarvan “rekening houden” met elkaar. Als dat niet gebeurt, kan “ons gemeenschappelijk leven” afdwalen en verloren gaan. Ieder mens heeft invloed op degenen met wie hij in contact komt en “wij” moeten allemaal ons best doen om die invloed goed te laten zijn.
Stanza Five
In de laatste vier regels van ‘A Ritual To Read to Each Other’ beschrijft de spreker wat de voordelen zullen zijn van een positievere manier van handelen. Hij stelt dat men daardoor zal inzien hoe belangrijk het is dat mensen “wakker” zijn. Zoals eerder gezegd, moeten ze niet blindelings meelopen.
Als men niet wakker is en werkelijk in staat om te zien wat er in de wereld gebeurt, dan kan een,
doorbrekende regel hen weer in slaap doen sussen;
Het is gemakkelijk om teruggetrokken te worden in een bekende manier van leven. Deel uitmaken van de massa is gemakkelijker dan op zoek te gaan naar een eigen pad. “Wij” kunnen elkaars reis door het leven vergemakkelijken door onze “signalen” duidelijk te maken. De woorden die tot elkaar gesproken worden moeten door de duisternis heen dringen. Het is zo “diep” dat “we” alle hulp nodig hebben die we kunnen krijgen.