Table of Contents
Introduction
Absurdism betekent het interne conflict tussen de menselijke neiging om de inherente waarde en de zin van het leven te vinden en zijn onvermogen om die te vinden.
In andere woorden, absurdisme verwijst naar de menselijke strijd om de regio in zijn leven te vinden en zijn onvermogen om het te vinden als gevolg van menselijk beperkte beperkingen.
Dus absurdisme verwijst naar iets dat menselijkerwijs onmogelijk is dan logisch onmogelijk. In die zin zal iemand die probeert inherente waarden en betekenis in het leven te vinden, uiteindelijk falen vanwege onmogelijke zekerheden.
Uitleg
Het absurdisme kwam op tijdens de periode van de wereldoorlogen. Deze wereldoorlogen hadden de hele wereld door elkaar geschud. De massamoorden op miljoenen mensen deden de schrijvers van die tijd geloven dat de wereld zinloos is.
Iedereen heeft zijn eigen manier om betekenissen te vinden. Als we het begrip Absurdisme gebruiken in termen van Oorlog, kan men interpreteren dat naties zich overgeven aan oorlogen om iets voor zichzelf te bereiken met oorlogsmiddelen, hoewel de wreedheid tegen de menselijkheid is.
De twee belangrijke schrijvers Kierkegaard en Camus hebben getracht oplossingen te geven in hun werken met respectievelijk De ziekte tot de dood en De mythe van Sisyphus. Volgens Camus zijn er 3 oplossingen voor het absurdisme
- Het aannemen of scheppen van een zingevingskader zoals religie het bestaat beschouwen ze als filosofische zelfmoord want door zich te onderwerpen aan een idee of wezen dat geacht wordt buiten de waargenomen grenzen te vallen eens vrijheid.
- Zelfmoord: het is een oplossing waarbij een persoon het leven zinloos saai of pijnlijk vindt en dat beëindigt zijn leven volgens Camus, de dood wordt niet waargenomen maar eens poging om zichzelf te doden wel.
- Aanvaarding van het absurde: het is de oplossing waarbij een persoon de absurditeit van het leven aanvaardt, zich onderwerpt aan religieuze of morele constanten en leeft in de grootste mate van vrijheid.
Absurdisme verschilt van existentialisme en nihilisme zoals hieronder wordt uitgelegd:
“Het nihilisme stelt dat er geen zin van het leven is en dat het zinloos is om een zin te creëren. Het existentialisme stelt dat men de wereld kan waarnemen en er zijn eigen betekenis aan kan geven. Het absurdisme daarentegen gelooft dat de wereld zinloos is en dat men die zowel moet aanvaarden als zich ertegen verzetten”.
Kenmerken
- Absurdistische drama’s zijn lyrisch, als muziek: zij beschrijven een sfeer en een ervaring van archetypische menselijke situaties.
- Het leven is in wezen zinloos, dus droevig.
- Er is geen hoop vanwege de onvermijdelijke zinloosheid van de inspanningen van de mens.
- De werkelijkheid kan niet worden verdragen tenzij ze wordt verlicht door illusies en dromen.
- Het absurde spel bevat conventionele spraak, slogans, technisch jargon en clichés om mensen bewust te maken van de mogelijkheid om verder te gaan dan de gebruikelijke spraakconventies en authentieker te communiceren.
- Objecten nemen een belangrijkere plaats in dan de taal.
- De mens is gefascineerd door de dood die permanent in de plaats komt van dromen en illusies.
- Er is geen actie of plot. Wat er gebeurt is heel weinig omdat er niets zinnigs kan gebeuren.
- De eindsituatie is absurd of komisch.
- Absurd drama is niet doelgericht en specifiek omdat het geen probleem oplost. Het is als een abstract schilderij dat geen bepaalde betekenis overbrengt.
- Het ontkent het rationalisme omdat het van mening is dat het rationele denken, net als de taal, zich alleen bezighoudt met de oppervlakkige aspecten van de dingen.
- Het beschouwt de taal als een falen om de essentie van de menselijke ervaring uit te drukken, niet in staat om verder dan de oppervlakte door te dringen.
- Er is geen dramatisch conflict in de absurde toneelstukken.