Tectonische platen worden gevormd en bewegen uit elkaar bij mid-oceanische ruggen. Een deel van dit plaat-scheidingsproces kan plaatsvinden door uitrekking van de korst, wat resulteert in een complex patroon van extensiebreuken. Abyssale heuvels, de meest alomtegenwoordige topografische kenmerken op aarde(1), worden verondersteld een product te zijn van deze breuklijnen(2,3). In dit model ontwikkelt zich een axiale vallei waar de breukactiviteit het meest geconcentreerd is. De ‘bevroren’ breukgegenereerde topografie, die uit de axiale vallei komt, is visueel en statistisch vergelijkbaar met de waargenomen abyssale heuvels die op veel langzamer gelegen bergkammen worden gevormd. Breuken lijken te worden vervangen door nieuwe breuken omdat hun offset het lokale spanningsveld verandert, We hebben dus geen temporele variatie in magmatisme nodig, zoals sommige eerdere modellen(4-6) vereisen, om de spatiëring of offset van breuken te controleren. Onze modelresultaten suggereren in plaats daarvan dat de onregelmatigheid van het abyssale heuvelreliëf het gevolg kan zijn van een zelf-georganiseerde kritische spanningstoestand bij spreidingscentra.