Academische gezinsgeneeskunde-redefining academic

Goede voorbereiding van de spreker voor zo’n saai onderwerp.

Dit was een commentaar dat ik kreeg op een seminar over onderzoek en onderwijs in de gezinsgeneeskunde dat ik een paar jaar geleden gaf aan huisartsen. Een van de betekenissen van “academisch” volgens het Oxford Dictionary is “abstract; theoretisch; niet van praktisch belang”.1 Academisch werk, met name onderzoek, wordt traditioneel beschouwd als een luxueuze bezigheid van professoren die in ivoren torens van universiteiten werken. Er is groeiende kritiek dat de enorme investeringen in biomedisch onderzoek weinig of niets hebben opgeleverd voor de gezondheid van de mensen.2 De term academisch moet een nieuwe betekenis krijgen.

In de vestiging als wetenschappelijke discipline, door Clarke gedefinieerd als “een geheel van door onderzoek verworven kennis die door onderwijs kan worden overgedragen”,3 heeft de academische huisartsgeneeskunde een nieuwe definitie van academisch gekregen, die het acroniem is geworden voor: Articulating the body of knowledge that informs practice, Conceptualizing the work of a doctor, Adapting to changing needs of the population, Developing medical education, Enjoying and valuing the doctor-patient relationship, Managing resources cost-effectively, Improving the quality of care and Contributing to the art and science of medicine.

Articulating the body of knowledge that informs practice

Vele veel voorkomende ziekten en symptomen worden bijna uitsluitend in de huisartspraktijk gezien en behandeld, die het natuurlijke laboratorium voor onderzoek vormt. Onderzoek in de huisartsgeneeskunde levert informatie voor de praktijk door onze kennis te vergroten over de natuurlijke geschiedenis van veel voorkomende ziekten, het diagnostische proces en de interactie tussen bio-psychosociale factoren. Sommige resultaten hebben de traditionele medische praktijk in twijfel getrokken en revolutionair veranderd. Een opmerkelijk voorbeeld is de bevinding van Del Mar et al.4 dat de meerderheid (60%) van de kinderen die zich met acute middenoorontsteking in de eerstelijnsgezondheidszorg meldden, binnen 24 uur pijnvrij waren zonder behandeling met antibiotica, en dat antibiotica alleen nuttig waren voor kinderen bij wie de pijn ≥ 2 dagen aanhield. Deze kennis heeft geleid tot een aanzienlijke vermindering van het voorschrijven van antibiotica en hopelijk minder antibioticaresistentie.

Conceptualisering van het werk van de arts

De huisartsgeneeskunde was de eerste discipline die systematisch onderzocht wat en hoe de arts zijn/haar zorg verleent, wat leidde tot de conceptualisering van het consultatieproces, de mogelijkheden in een consultatie, hypothetische deductieve probleemoplossing, het gebruik van tijd als diagnostisch en therapeutisch hulpmiddel en de arts als het geneesmiddel. We beginnen de complexiteit van geïndividualiseerde medische zorg te begrijpen die gedeeltelijk de variaties in de praktijk verklaart die niet worden verklaard door eenvoudige demografische en morbiditeitsfactoren.5

Aanpassing aan veranderende behoeften van de bevolking

Moderne levensreddende technologieën hebben ironisch genoeg ertoe geleid dat veel mensen leven met en lijden aan meerdere morbiditeiten en een verslechterende gezondheid. Er is onderzoek nodig dat zich richt op het functioneren en het welzijn van de persoon als geheel in plaats van op een individuele ziekte.6 Geestelijke gezondheidsproblemen worden over de hele wereld een belangrijke bedreiging voor de gezondheid en onderzoek begint informatie te verschaffen over hoe ze in de eerstelijnszorg kunnen worden gediagnosticeerd en behandeld.7,8

Ontwikkeling van medisch onderwijs

Familiale geneeskunde is sterk context- en procesafhankelijk, wat het best kan worden geleerd door middel van preceptorschap in de praktijk. Bij het opzetten van het onderwijs en het leren heeft de huisartsgeneeskunde het medisch onderwijs verplaatst van tertiaire universitaire ziekenhuizen naar huisartsenpraktijken in de gemeenschap. Een steeds groter deel van de opleiding geneeskunde voor studenten in alle disciplines vindt nu plaats in de gemeenschap. De academische huisartsgeneeskunde heeft ook veel nieuwe leermethoden ingevoerd, zoals videoreviews van consulten, rollenspelen en reflectieve dagboeken om het leren van kennis en professionaliteit te bevorderen.

Geluk en waardering voor de arts-patiëntrelatie

Onderzoek naar het consultatieproces in de huisartsgeneeskunde heeft de essentie en de waarde van de arts-patiëntrelatie en de patiëntgerichte zorg aan het licht gebracht.9 Dit heeft geleid tot een paradigmaverschuiving in de arts-patiëntrelatie van het paternalistische naar het partnerschapsmodel. De studie van Binder et al.10 in dit nummer is een goed voorbeeld van hoe onderzoek inzicht kan verschaffen in de dynamiek van consultaties van adolescenten om artsen in staat te stellen de spanningen en zorgen van adolescenten aan te pakken.

Resources kosteneffectief beheren

De schaal van de huisartsgeneeskunde is zeer groot omdat zij zich bezighoudt met veel voorkomende problemen die een groot aantal mensen treffen. Kleine veranderingen in het beheer van veel voorkomende problemen hebben enorme gevolgen voor de middelen. Kosteneffectief beheer van onderzoeken en verwijzingen zonder de gezondheidsresultaten in gevaar te brengen is een belangrijk academisch domein van de huisartsgeneeskunde. Zo kan het gebruik van beslisregels op basis van onderzoek in huisartspraktijken clinici helpen beslissen wanneer een vrouw die zich presenteert met symptomen van urineweginfectie kan worden behandeld met empirische antibiotica en wanneer een urinekweek nodig is.11

Verbetering van de kwaliteit van de zorg

De grote variatie in de praktijk en het professionele isolement van de huisartsgeneeskunde hebben kwaliteitsborging en voortdurende professionele ontwikkeling noodzakelijk gemaakt. De academische huisartsgeneeskunde heeft objectieve en systematische methoden ontwikkeld om artsen te evalueren, in staat te stellen en in staat te stellen hun kwaliteit van zorg te verbeteren.12 De reikwijdte van kwaliteitsverbetering is uitgebreid van het onderzoek naar de arts en een specifieke ziekte naar het hele systeem van gezondheidszorgverlening, zoals blijkt uit de studie van Russell.13

Bijdragen aan de kunst en wetenschap van de geneeskunde

Patiënten presenteren zich gewoonlijk met symptomen waaruit artsen de diagnose van de onderliggende ziekte trachten te stellen. Veel symptomen kunnen echter niet door ziekten worden verklaard. Het is vaak een kunst om symptomen die door ziekten worden veroorzaakt te onderscheiden van symptomen die dat niet zijn en deze laatste vervolgens te behandelen. Huisartsgeneeskundig onderzoek heeft bijgedragen aan ons begrip van medisch onverklaarde symptomen als oorzaak van ‘hartverzinkers’ en zoekt actief naar oplossingen voor de diagnose en het beheer ervan,14 zoals wordt geïllustreerd door twee studies in dit nummer.15,16

Een andere belangrijke bijdrage van huisartsgeneeskundig onderzoek is een verbreding van de onderzoeksmethodologieën voor geneeskunde van traditionele kwantitatieve, objectief gecontroleerde experimentele ontwerpen naar een strategische triangulatie van kwalitatieve en kwantitatieve methodologieën die zowel patiënten als zorgverleners omvatten. De studie van Russell et al. in dit nummer heeft dit zeer goed aangetoond.13

Conclusies

Academische huisartsgeneeskunde heeft de betekenis van academisch geherdefinieerd door de nadruk op de relevantie voor de dagelijkse praktijk. Zoals McWhinney5 heeft gezegd: ‘… onze waarde voor de geneeskunde ligt in de verschillen en uiteindelijk zal de academische hoofdstroom meer op ons gaan lijken dan andersom’.

Mettertijd zal elke beoefenaar academisch worden door zijn/haar deelname aan onderwijs, onderzoek en vertaling van onderzoek naar patiëntenzorg.

Verklaring

Financiering: geen.

Ethische goedkeuring: geen.

Conflict of interest: geen.