Soms gaat de mode van relatief subtiele veranderingen in stijl naar het verontrustend bizarre. De laatste rage in het piercen van de achilleshiel met flexibele staafjes valt zeker in de laatste categorie.
Ik ben er niet helemaal zeker van waarom iemand dit deel van zijn lichaam zou willen piercen, niet in de laatste plaats omdat de achilles zo’n cruciale rol spelen in de beweging, maar ook omdat de piercing grotendeels onzichtbaar is, vooral als hij verborgen wordt door kleding tijdens de maar al te vaak voorkomende saaie dagen die het Britse weer ons schenkt, en ook praktische problemen met schoeisel zoals laarzen komen bij me op. Ik ben niet iemand die oordeelt, en ieder zijn meug, maar ik vind dit soort piercings onsmakelijk en ik maak me zorgen om het welzijn van degenen die ze laten zetten.
Volgens een man die zo’n piercing heeft laten zetten, hebben ze hem “nogal wat complicaties bezorgd… zoals pijn bij het lopen, en pijn in mijn benen als ik te lang op mijn voeten sta, hoewel het sinds het terugbrengen tot 15 mm wel verbeterd lijkt te zijn.” Hij heeft ook toegegeven dat hij mank loopt door de piercings, maar sinds hij de grootte van het staafje in zijn achilles heeft teruggebracht, voelt hij zich “beweeglijker en minder breekbaar”.
Het lijkt erop dat dit type piercing, dat er overigens ook jaren over doet om te genezen en er gedurende langere tijd rood, boos en gezwollen uitziet, zeer gevaarlijk is. Het heeft een hoog potentieel om je kreupel te maken, vereist constant onderhoud, kan je vermogen om te lopen aantasten en kan permanente schade veroorzaken.
Deze rage is zeer zorgwekkend en gevaarlijk, geen verlangen om anders te zijn is zeker de moeite waard om je gezondheid voor in gevaar te brengen.
Body Modification is een proces waarbij mensen een aantal behoorlijk extreme modificaties aan hun lichaam ondergaan, zoals hoornvormige implantaten in het voorhoofd en meerdere piercings in verschillende delen van het lichaam, waaronder genitaliën en lichaamsopeningen.
Als ruimdenkend persoon zal ik misschien huiveren, maar ik kan niet oordelen, mijn filosofie is altijd geweest, leven en laten leven, het is tenslotte jouw lichaam en je moet ermee kunnen doen wat je wilt.
Als er pijn te lijden valt (en ik kan me voorstellen aan de hand van de oogverblindende foto’s van sommige aanpassingen dat er veel pijn te lijden valt) is het aan jou, en aan jou alleen om te lijden. Maar in een beeldgedreven maatschappij vraag ik me af wat de invloed van zulke aanpassingen en foto’s is op onze jongere leden van de samenleving?
Op sociale media werd ongelovig en woedend gereageerd toen ik de foto in dit artikel plaatste, zoals door Jane Edgecombe die zegt: “Ik kan me niet voorstellen waarom iemand dit zou willen doen. Ik heb een auto-immuunziekte die mijn rechter achillespees heeft aangetast waardoor hij soms extreem pijnlijk is, ik begrijp echt niet waarom iemand hem opzettelijk zou verminken”.
Is het echt nodig om je lichaam dit aan te doen, wat voor versiering is er als er meer pijn is dan winst? Vanuit een veiligheidsaspect maak ik me zorgen, ik maak me veel zorgen, ik heb een campagne opgericht genaamd ‘Veiligheid in Schoonheid’ om mensen bewust te maken van wanpraktijken in de schoonheidsindustrie, pijn is geen mooi iets. Infectie is ook zeer zeer pijnlijk.
Wie gaat er eigenlijk mee akkoord om deze procedures uit te voeren? Waar en hoe? Dit is mijn punt.
Een ethische chirurg of arts (hoop ik) zou dit soort ingrepen niet uitvoeren, wetende van het enorme risico van mogelijke schade en infectie.
Is er dan niets meer heilig en onaantastbaar in deze wereld als het gaat om ethiek, gezondheid en veiligheid?
Door Antonia Mariconda
*Artikel van Antonia Mariconda is ook gepubliceerd op The Huffington Post
