An Analysis of Why Modern Music Is So Awful

Hier is een populaire video op YouTube die de kwaliteit van de muziek van vandaag bespreekt in vergelijking met die van decennia geleden:

De video haalt een studie uit 2012 aan door de Spaanse Nationale Onderzoeksraad die concludeerde dat moderne muziek elk jaar slechter lijkt te worden. De onderzoekers namen 500.000 opnames van alle muziekgenres tussen 1955 en 2010. Ze onderwierpen elk liedje aan een complexe reeks algoritmen. Deze algoritmes maten drie verschillende metrieken: (1) timbrale diversiteit; (2) harmonische complexiteit; en (3) luidheid. Dit is wat ze vonden:

1. Over de afgelopen decennia is de klankkleur van muziek drastisch gedaald. “Timbre” is de textuur, kleur en kwaliteit van de geluiden in de beluisterde muziek. De klankkleurvariatie bereikte haar hoogtepunt in de jaren zestig en is sindsdien gestaag afgenomen. Liedjes hebben steeds minder variatie in hun instrumentatie en opnametechnieken. In plaats van te experimenteren met verschillende instrumentatie- en opnametechnieken, gebruikt de overgrote meerderheid van de popmuziek tegenwoordig dezelfde instrumentatie: een keyboard, een drummachine, een sampler en computersoftware. Bijgevolg klinkt alle moderne popmuziek hetzelfde.
2. Sinds de jaren zestig zijn de melodieën, ritmes en zang van liedjes steeds meer op elkaar gaan lijken, waarbij veel moderne popliedjes precies dezelfde volgorde van noten in een bepaalde toonsoort gebruiken: van de 5e noot naar de 3e en terug naar de 5e. Dat wil zeggen dat de muziek harmonisch minder complex is geworden. Waarom? Omdat dit een vertrouwde muzikale volgorde is waar muziekluisteraars zich prettig bij voelen.
3. De afgelopen 20 jaar hebben muziekproducenten opzettelijk nummers luider gemaakt door in de studio compressie-effecten te gebruiken. Compressie is het proces van het versterken van de stilste delen van een lied, zodat ze overeenkomen met de luidste delen, waardoor het dynamisch bereik of de “afstand” tussen de luidste en de stilste delen wordt verkleind. Het effect van deze toepassing is dat het hele liedje luider klinkt, ongeacht hoe luid de luisteraar het volume zet. Dit wordt gedaan om een liedje “op te laten vallen” in een groep gelijksoortig klinkende liedjes – d.w.z. voor concurrentiedoeleinden. De afweging is dat compressie de timbrale kwaliteit van het lied vermindert.

Meer, de video maakt een aantal aanvullende observaties:

1. De lyrische kwaliteit van nummers is slechter geworden in de afgelopen 10 jaar – teksten zijn meer alledaags en vereenvoudigd geworden.
2. Omdat de technologie muziekfans toegang geeft tot zoveel liedjes, zijn de popliedjes van vandaag overladen met hooks die zo snel mogelijk in een liedje verschijnen om de luisteraar aan het luisteren te houden, anders slaat hij of zij over naar het volgende liedje.
3. De timbrale, harmonische en dynamische homogenisering van de popmuziek van vandaag (zoals hierboven beschreven) is een gevolg van risicomijding van de kant van de muziekindustrie. Omdat het zoveel geld kost om te investeren in het ontwikkelen van nieuw muzikaal talent (waarvan velen worden ontdekt in talentenjachten zoals America’s Got Talent of X-Factor), willen platenmaatschappijen inzetten op een zekerheid door geen artistieke risico’s te nemen.
4. Het muziekluisterend publiek is “gehersenspoeld” in het leuk vinden van deze muziek omdat het overal wordt gedraaid – op de radio, in winkelcentra, op het internet, in films en in televisieshows. De verteller van de video beschrijft dit als het “Mere-Exposure Effect”, wat “een psychologisch verschijnsel is waarbij mensen een voorkeur ontwikkelen voor dingen die ze vaak zien en horen”. Meer specifiek, onze hersenen geven dopamine af als we een liedje horen dat we al een paar keer eerder hebben gehoord, en het effect wordt sterker bij elke luisterbeurt.

Ik ben het zo’n beetje eens met alle observaties die in deze video worden gemaakt. Maar de vraag die in deze video niet wordt beantwoord is “waarom gebeurt dit?”

Waarom is muziek de laatste twee decennia zo opzettelijk afschuwelijk geworden? Wat is er veranderd tussen het einde van de 20e eeuw (d.w.z. de jaren negentig, naar mijn mening het laatste grote decennium voor muziek) en het begin van de 21e eeuw?

Het begon met Napster

Napster ontstond in 1999 als een peer-to-peer netwerk voor het delen van bestanden, ontwikkeld door de broers Shawn en John Fanning en Sean Parker (die later de eerste president van Facebook zou worden). Registratie voor een Napster-account was gratis en gebruikers hadden toegang tot gratis audiobestanden die konden worden gedeeld met andere Napster-leden. Op het hoogtepunt van de populariteit van Napster waren er ongeveer 80 miljoen gebruikers geregistreerd op het netwerk.

Napster werd uiteindelijk gesloten als gevolg van een rechtszaak die door de Recording Industry Association of America was aangespannen wegens het ongeoorloofd verspreiden van auteursrechtelijk beschermd materiaal. De geest was echter uit de fles – miljoenen mensen wilden niet meer betalen voor muziek als ze die gewoon gratis van internet konden downloaden.

Een kapotte platenindustrie

Tijdens het eerste decennium van de 21e eeuw leek de platenindustrie op sterven na dood – tussen 1999 en 2010 daalde de muziekverkoop in de VS met 50%, van 14,6 miljard dollar tot 6,3 miljard dollar in 2009. Pas toen Apple in 2003 de iPod en iTunes introduceerde, begonnen mensen weer voor muziek te betalen. Apple nam echter een fors deel van ongeveer 30% van elke verkoop op zijn iTunes-platform, waardoor er minder inkomsten overbleven voor platenmaatschappijen die liedjes via Apple verkochten.

Aan het einde van het tweede decennium in de 21e eeuw doet de muziekindustrie het als geheel goed – het genereerde $ 43 miljard aan inkomsten in 2017, waarvan $ 20 miljard werd gegenereerd door online streamingdiensten zoals Spotify en Apple Music, evenals live muziek. Van die $ 20 miljard namen platenlabels echter slechts $ 10 miljard mee naar huis, terwijl muzikanten slechts $ 5,1 miljard mee naar huis namen.

Waarom leg ik de nadruk op slechts $ 10 miljard? Is dat niet veel geld?

Laten we even rekenen – in 1999 nam de platenindustrie 14,6 miljard dollar mee naar huis. Na inflatiecorrectie zou dat in 2017 neerkomen op 21,4 miljard dollar. Zoals vermeld in de vorige paragraaf, namen de platenmaatschappijen in 2017 slechts 10 miljard dollar mee naar huis. In reële termen zijn de inkomsten van de platenindustrie tussen 1999 en 2017 dus gehalveerd. Waarom? Omdat je tegenwoordig je muziek online moet verkopen en de eigenaren van deze online platforms enorme bezuinigingen nemen op de verkoop van muziek. Met Apple Music en Spotify als voorbeeld zie je hoe deze bedrijven geld verdienen aan de muziek van artiesten:

In de populaire digitale wereld levert een download van 9,99 dollar in een programma als iTunes de artiest een bescheiden 94 cent op – minder dan 10%. De platenmaatschappij krijgt 5,35 dollar en Apple houdt de resterende 3,70 dollar.

Spotify is er herhaaldelijk van beschuldigd artiesten niet eerlijk te compenseren. Bands als The Black Keys, Radiohead en Talking Heads hebben de dienst bekritiseerd voor het onderbetalen van artiesten, met name onafhankelijke muzikanten.

De streamingdienst onthulde in 2013 dat het platenlabels gemiddeld slechts een fractie van een cent per play betaalde (ergens tussen $0.006 en $ 0,0084) – en dat is alleen het geld dat naar labels gaat, niet de artiesten die nog minder ontvangen.

Vanuit een zakelijk oogpunt, als je inkomsten met 50% dalen, zou je de kosten met 50% moeten verlagen om hetzelfde niveau van winstgevendheid te behouden. Dus waar heeft de platenindustrie in de kosten gesneden?

Exit the A&R Executive – my coffee with Ted

Enkele jaren geleden ontmoette ik een voormalige A&R executive die ik “Ted” zal noemen (niet zijn echte naam) via een aantal wederzijdse kennissen. Ik zeg “voormalige” omdat Ted net was ontslagen door zijn werkgever, Universal Music Canada hier in Toronto, Canada. Hij was van plan om naar de Verenigde Staten te verhuizen en samen met zijn broer tweedehands auto’s te gaan verkopen in Texas. Het verkopen van tweedehands auto’s na een A&R exec te zijn geweest bij een internationaal platenlabel was duidelijk niet zijn ideale carrièrestap, maar hij moest een manier vinden om te overleven.

Hij leek een goede vent, dus nodigde ik hem uit voor een kop koffie om de toestand van de platenindustrie en de waardeloze muziek die het uitpompt te bespreken. Wat de waardeloze muziek betreft, legde Ted me uit dat dit kwam doordat de platenmaatschappijen, om de kosten te drukken, alle A&R-executives ontsloegen die de defacto “oren” en poortwachters waren bij de platenmaatschappijen. Hij vond dat dit een kortzichtige kostenbesparende maatregel was omdat een goede A&R exec fungeerde als een filter tegen de “hack”-muzikanten en als een scout voor de zeldzame artiest met echt talent. Hij wees me op de directe correlatie tussen de ontslagen van A&R executives en de verslechterende kwaliteit van de muziek die door de platenindustrie wordt geproduceerd. Dat wil zeggen, volgens Ted, zonder de A&R execs, hebben de hackmuzikanten de platenlabels geïnfiltreerd.

Dus, wat is een “A&R exec” (Artist & Repertoire executive)? Dat is een heel coole baan waarbij die persoon belast is met:

…het vinden van nieuwe acts voor platenlabels, het tekenen van hun contracten, en vervolgens het toezicht houden op hun artistieke ontwikkeling. Ze houden toezicht op het opnameproces, inclusief de selectie van producers, liedjes en singles, en onderhouden de contacten tussen artiest en label. Zo hebben deze grotendeels anonieme poortwachters in stilte de soundtracks van ons leven beïnvloed.

Zoals Ted me bij de koffie beschreef, zijn de weinige overgebleven A&R-managers risicomijdend geworden en minder bereid om veelbelovend talent aan te nemen, omdat:

“Ik denk dat A&R-directeuren bij grote labels tegenwoordig bang zijn om hun leven op het spel te zetten en nieuwe artiesten te contracteren uit angst dat als de cd van een nieuwe artiest geen miljoen stuks verkoopt, dat het einde van hun baan kan betekenen…”

Dus is het een wonder dat de muziekindustrie veilige maar waardeloze muziek blijft uitbrengen?

Er wordt nog steeds goede muziek gemaakt

Als je van goede muziek houdt, wordt er tegenwoordig nog genoeg gemaakt – je moet alleen even weten waar je het kunt vinden. Hier is een handig artikel op Lifehacker met een lijst en beschrijving van nuttige websites waarmee je de muziek kunt vinden die je leuk vindt. Veel succes! 🙂

Vond je dit artikel leuk? Dan zul je deze absoluut geweldig vinden:

Fake It Until You Make It – A Guide For Aspiring Popstars (2021 Edition)

Why It’s Hard to Get Your Song on a Spotify Playlist

En als je meteen goede muziek wilt horen, kun je mijn eigen nummers op Spotify checken 😊

Wil je meer artikelen als deze lezen? Volg me op Instagram waar ik nieuwe blogposts aankondig en ook originele muziek en gitaarlessen post.