Het is misschien tijd om afscheid te nemen van Piet in de tuin. Veenmos, wel te verstaan.
Piet is al jaren een geweldige helper, vooral met zaailingen. Het heeft onze potmengsels beter in staat gesteld om zowel water als lucht vast te houden, wat zo belangrijk is voor begrensde wortels, en het heeft geholpen om wat voedingsstoffen vast te houden die anders uit de bodem van potten zouden zijn gespoeld.
Op het land is turf net zo behulpzaam geweest. Het heeft geholpen verzuren van de bodem voor planten die het nodig hebben. Ik crediteer turf, gedeeltelijk, voor het weelderige succes van mijn bosbessenstruiken. (Ik mengde een emmer vol in het plantgat voor elke struik, en dan, voor meer dramatische verzuring, indien nodig, zwavel toegevoegd, een natuurlijk voorkomend mineraal.)
Maar Mr. Moss moet gaan, of op zijn minst worden beteugeld. Het heeft te maken met waar hij vandaan komt. Veenmos is niet duurzaam.
EEN DARK SIDE OF PEAT
Veenmos komt uit moerassen, die vochtige omgevingen waar zulke unieke wezens leven als insectenetende kruikplanten, roodgekapte en langnekkige sandhill kraanvogels, en grote heidevlinders. Turf werd gevormd toen planten stierven en werden opgeslokt in water om gedeeltelijk te ontbinden. Wat overbleef, na duizenden jaren, was een dikke laag van bijna zuivere humus, waardevol ook omdat het relatief steriel is en relatief stabiel voor verdere ontbinding.
Veen groeide heel, heel langzaam, ongeveer een meter diep per duizend jaar.
Nu is er zoveel veenmos geoogst voor gebruik in tuinen en landschappen dat er op veel plaatsen niet veel meer over is. Vijfennegentig procent van de venen in Engeland zijn in de laatste honderd jaar verloren gegaan, veel ervan is verbrand voor brandstof.
Een veenmoeras is een uniek ecosysteem, waardevol op zichzelf en ook voor het zuiveren van het water dat er doorheen stroomt. Het oogsten van veenmos vernietigt dat ecosysteem, en de voorraad zal uitgeput raken gezien de trage regeneratiesnelheid.
Meer DUURZAME AANPAKEN
We kunnen, tot op zekere hoogte, de somberheid van het bovenstaande scenario temperen. Onderzoekers hebben manieren gevonden om een veen-ecosysteem te herstellen als slechts een deel van de turflaag is weggeslagen.
En veel van het veen op aarde blijft intact. Canada heeft meer dan 200 miljoen hectare over, of ongeveer een kwart van de wereldvoorraad.
Aan de andere kant, is turf zo onmisbaar in de tuin en het landschap? Nee, dat is het niet!
Zijn er andere materialen die even goed zouden kunnen dienen? Ja, die zijn er!
Compost en bladaarde, bijvoorbeeld, kunnen beide in uw eigen achtertuin worden gemaakt. Of er is zaagsel, versnipperde schors of houtsnippers – allemaal hernieuwbare bronnen.
De belangrijkste kanshebber die in de schoenen van turf stapt, is een materiaal genaamd kokosgruis, of cocopeat. Dit afvalprodukt van de verwerking van kokos, een vezel uit kokosnootschillen die zijn weg vindt in touwen, manden, matten, verpakkingen en andere produkten, kan nu een nuttig leven hebben en tuinen kleurrijker en produktiever maken. De kenmerken en zelfs het uiterlijk lijken sterk op die van turfmolm. Let op en vraag naar producten met kokos; het is, net als veenmos, verkrijgbaar als onderdeel van potmengsels, en ook rechtstreeks in een zak of baal.
Noch kokos, noch de andere vervangers van veenmos kunnen noodzakelijkerwijs 1 op 1 worden vervangen door turf; aanpassing van potmengsels is nodig. Anderzijds groeien kokosnoten veel sneller dan turf.
http://www.leereich.com/blog