Bernardino Rivadavia werd geboren als burger van het koloniale rijk van Spanje. Opgegroeid en opgeleid in Buenos Aires, hoofdstad van het onderkoninkrijk Rio de la Plata, was hij al vroeg een voorstander van onafhankelijkheid. In 1810 sloot hij zich aan bij de vergadering van vooraanstaande burgers die de Spaanse onderkoning afzette en de virtuele onafhankelijkheid veiligstelde.
Het pas onafhankelijk geworden Argentinië zocht naar een stabiele regering en in 1811 verving een triumviraat de revolutionaire junta. Rivadavia diende eerst als secretaris en later als volwaardig lid van het bestuursorgaan. Hij was een ijverig vernieuwer en introduceerde allerlei hervormingen en instellingen in het sociaal-politieke vacuüm dat was ontstaan na het uiteenvallen van het koloniale bouwwerk.
Met een fenomenale breedte van belangstelling deed Rivadavia een duizelingwekkend scala aan voorstellen voor de zich ontwikkelende natie. Hij was zeer begaan met de mensenrechten en steunde decreten die de burgerlijke vrijheden van alle burgers, man en vrouw, moesten garanderen. Logischerwijze probeerde hij dan ook zowel de rooms-katholieke kerk als het leger te ontdoen van de speciale privileges die hij ongepast achtte in de beoogde egalitaire samenleving. Hij realiseerde zich dat een ontvankelijke en levensvatbare regering de nationale groei zou beschermen en aanmoedigen, dus voerde hij electorale en structurele hervormingen door, waardoor Buenos Aires een model werd voor andere provincies. Hij geloofde dat de doorsneeburger onderwijs nodig had om de verhoopte democratie te laten functioneren, dus drong hij aan op onderwijsverbeteringen op alle niveaus. Hij vond dat geluk afhing van ten minste een minimum aan materiële welvaart en drong aan op commerciële hervormingen, variërend van vrijere handel tot de invoering van nieuwe mijnbouw- en landbouwprocessen. Dit is slechts een greep uit de innovaties, geen van alle een onverdeeld succes, die uit Rivadavia’s vruchtbare geest sprongen.
Rivadavia diende zijn natie ook op het gebied van diplomatie, reisde tweemaal naar Europa op delicate missies en vervulde het ambt van minister van Buitenlandse Zaken. Tot zijn successen behoorde het overtuigen van zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten om de onafhankelijkheid van Argentinië van Spanje te erkennen. Zijn reizen naar Europa boden hem bovendien de kans om de concepten van denkers als Bentham, Adam Smith, Jovellanos en Campomanes te leren kennen.
In 1826 benoemde een constitutioneel congres Rivadavia tot president van Argentinië. Hoewel de actie van dat orgaan technisch gezien zonder wettelijke sanctie was, voerde Rivadavia zijn taken tot het uiterste uit. Maar hij kwam al snel in moeilijkheden. Een onbesliste oorlog met Brazilië zoog de middelen van de regering op en riep veel wrok op. Zijn afkondiging van een nogal centralistische grondwet wekte de woede op van jaloerse provinciehoofden. Geconfronteerd met een niet aflatende oppositie, nam hij in 1827 ontslag.
Door zijn vijanden in ballingschap gedwongen, zwierf Rivadavia enkele jaren door Latijns-Amerika en Europa. Hij stierf in Cadiz, Spanje. Hij liet een rijke erfenis na van hervormingen en instellingen die, in meer gelukkige tijden, in Argentinië gretig nieuw leven zou worden ingeblazen.