Toen ik op de middelbare school zat, was ik geobsedeerd door mijn buikspieren. Zoals de meeste meisjes die opgroeiden in het tijdperk van Britney Spears, werkte ik hard om een ijzersterke buik te krijgen. Ik liet zelfs een navelpiercing zetten zodat ik met mijn sixpack kon pronken terwijl ik in een string bikini rondliep.
Maar ondanks mijn zwembadmanieren, was ik geen zelfverzekerd persoon. Vreemd genoeg kwam het zelfvertrouwen pas toen ik mijn eerste striae kreeg.
Mijn eerste striae
Ik begon ze op te merken toen ik zwanger was van mijn eerste kind, nu bijna zeven jaar geleden. Ik was acht maanden zwanger en mijn borsten werden groter. Ik was dolblij dat ik een beha-maat had, tot ik op een dag rode strepen onder aan mijn borsten zag.
Wat was er mis met me? Wat waren dit voor dingen? Het konden geen striae zijn, toch? Die krijg je toch niet op je borsten?
Ja, dat kan wel, zei een snelle Google-zoekopdracht. Teleurgesteld probeerde ik ze te vergeten en zei tegen mezelf dat ze tenminste niet op mijn benen zaten. Of, God verhoede, mijn maag. Maar terwijl de weken voorbij vlogen, groeide mijn maag. Hij ontplofte. Tegen de tijd dat ik 38 weken zwanger was, was mijn buik tot het uiterste uitgerekt. Dieprode striemen klauwden in mijn midden en vertelden me dat mijn lichaam nooit meer hetzelfde zou zijn.
Mijn lichaam was anders
Nadat mijn dochter was geboren, heb ik een aantal maanden niet eens stilgestaan bij de toestand van mijn lichaam. Tussen het wennen aan alles en het stiekem slapen wanneer ik kon, gaf ik mezelf een tijdje een pauze.
Maar toen het zomer werd en ik mijn oude bikini uit de kast haalde, realiseerde ik me dat mijn lichaam nu totaal anders was. Mijn buik was uitgezakt en er waren lijnen over mijn navel die er eerst niet waren. Mijn dijen hadden kleine striae die ik niet eens had opgemerkt. En als je goed keek (en ik wist natuurlijk dat iedereen dat zou doen), kon je zelfs wat striemen zien op mijn rug, net onder mijn bikinibroekje.
Hoe kom ik aan die dingen!? Ik gebruikte kokosolie. Ik kwam een gezonde hoeveelheid gewicht aan. Ik dronk veel water. Waar komen ze vandaan, en gaan ze weg?
Waar komen ze vandaan?
Van zwangerschapsstriemen wordt vaak gedacht dat ze worden veroorzaakt doordat de huid te veel uitrekt om de gewichtstoename tijdens de zwangerschap op te vangen. Volgens een artikel in het Indian Journal of Dermatology, Venereology, and Leprology, zijn ze ook het gevolg van veranderingen in het oestrogeen- en relaxinegehalte, en van een verhoogde belasting van het bindweefsel.
De precieze oorzaken blijven een beetje mysterieus, maar één feit blijft: veel mensen hebben striae. Ik word hier altijd aan herinnerd als ik werk met postnatale cliënten en ik test op diastasis recti. Als de cliënt zich daar prettig bij voelt, vraag ik haar meestal om me tijdens de test haar buik te laten zien, zodat ik nauwkeurig de diepte, breedte en eventuele uitsteeksels in de buikstreek kan beoordelen. Tijdens die test is er vaak een disclaimer van de klant – “Het heeft er niet altijd zo uitgezien,” of iets van die strekking. Dat begrijp ik, maar ik krijg ook de indruk dat veel vrouwen denken dat zij de enigen zijn met striae.
Ik stel ze altijd gerust dat dat niet zo is en dat ik ze eerder heb gezien, bij mezelf en bij anderen. Negentig procent van de vrouwen die een zwangerschap doormaken, lopen weg met zwangerschapsstriemen. Negentig procent. En natuurlijk is zwangerschap niet de enige oorzaak van zwangerschapsstriemen. Mannen kunnen ze ook krijgen, net als vrouwen die geen kinderen hebben gehad.
Gaan ze weg?
Die vraag is moeilijk te beantwoorden. Het is ook een van de meest voorkomende zorgen die ik hoor van moeders, of ze nu één kind hebben of tien. Na drie kinderen te hebben gekregen, zijn de meeste van mijn eigen striae vervaagd, en veel ervan zijn niet meer zichtbaar, tenzij je heel goed kijkt. Maar ik heb nog steeds losse huid op mijn buik rond en boven mijn navel. En mijn navelpiercing is nu niet erg sexy.
Eén ding is zeker – mijn buik is niet meer de buik die ik had toen ik in mijn bikini over het zwembad paradeerde. Mijn lichaam is niet hetzelfde lichaam dat ik had voordat ik kinderen had, punt uit. Er zijn dagen dat ik dat betreur. Dat zijn de dagen dat ik een workout niet kan afmaken die ik voor mijn laatste zwangerschap gemakkelijk deed. Of wanneer ik op het strand ben en al die meisjes zie rondlopen in bikini’s zonder enige zorg van de wereld. Er zijn dagen dat ik me afvraag hoe ik dat zelf ooit heb kunnen doen.
En dan zijn er de dagen dat ik blij ben dat mijn lichaam nooit meer hetzelfde zal zijn. De dagen dat het me niet kan schelen hoe lang ik erover doe om een kilometer te rennen, omdat mijn kinderen thuis op me zitten te wachten en me aanmoedigen. De dagen waarop ik, in plaats van te proberen om eruit te zien als een van Charlie’s Angels, gewoon geniet van het rondhangen met mijn kinderen op het strand (dat ben ik hierboven met mijn oudste dochter, tijdens onze eerste postpartum strandreis zes jaar geleden). De dagen dat ik duidelijk zie hoe moeder worden me over mijn grenzen heeft geduwd en me heeft geholpen te groeien naar een betere versie van mezelf.
Mijn lichaam zal nooit meer hetzelfde zijn als voorheen, maar ik ben nu gelukkiger in mijn vel dan de tiener van tien jaar geleden. Nu wil ik niet in vorm zijn omdat ik iemand iets moet bewijzen, of nog belangrijker, omdat ik mezelf iets moet bewijzen. Ik wil in vorm zijn zodat ik een zo vol mogelijk leven kan leiden met mijn kinderen en geliefden.
Het moederschap heeft me over mijn zelfopgelegde grenzen geduwd, en ik heb er de sporen van. Ik zou niet zeggen dat ik per se van ze houd, maar ik leer naar ze te kijken zonder te haten hoe ik er in de spiegel uitzie. Ik leer ze te erkennen en te zien wat ze vertegenwoordigen: een reis die me uit mijn comfortzone heeft gehaald en me dieper in het avontuur heeft gebracht dat het leven is.