De autopsie van president Abraham Lincoln
Op 14 april 1865 schoot de moordenaar John Wilkes Booth president Abraham Lincoln neer tijdens een optreden in Ford’s Theatre in Washington, DC. Nadat de president de volgende ochtend was overleden, werd zijn lichaam in een tijdelijke kist gelegd, bedekt met een Amerikaanse vlag, en per lijkkoets teruggebracht naar het Witte Huis, vergezeld van een escorte van de cavalerie. In het Witte Huis werd een autopsie verricht door de legerchirurgen Edward Curtis en Joseph Janvier Woodward. Ook aanwezig waren Chirurg-Generaal Joseph K. Barnes en enkele militaire officieren, medici en vrienden. Tijdens de lijkschouwing stuurde Mary Todd Lincoln een boodschapper om een haarlok te vragen; een pluk werd voor haar van het hoofd geknipt.
Dr. Curtis beschreef de lijkschouwing in een brief aan zijn moeder:
“De kamer…bevatte maar weinig meubilair: een groot, zwaar overgordijnd bed, een bank of twee, bureau, kleerkast, en stoelen….Rondom de kamer zaten verschillende generale officieren en enkele burgers, zwijgend of fluisterend converserend, en aan één kant, uitgestrekt op een ruw raamwerk van planken en slechts bedekt met lakens en handdoeken, lag – koud en onbeweeglijk – wat nog maar een paar uur daarvoor de ziel van een grote natie was. De Chirurg-Generaal liep op en neer in de kamer toen ik aankwam en vertelde mij de geschiedenis van het geval. Hij zei dat de President een wonderbaarlijke vasthoudendheid toonde en, als zijn wond niet noodzakelijk dodelijk was geweest, een verwonding had kunnen overleven waaraan de meeste mensen zouden bezwijken. 300Dr. Woodward en ik gingen over tot het openen van het hoofd en het verwijderen van de hersenen tot aan de baan van de kogel. De kogel was iets links van de middenlijn aan de achterkant van het hoofd binnengedrongen, was bijna recht naar voren door het midden van de hersenen gegaan en had zich daar vastgezet. Toen ik de hersenen uit de schedelholte tilde, viel de kogel plotseling door mijn vingers naar buiten en viel, de plechtige stilte van de kamer verbrekend met zijn gekletter, in een lege bak die eronder stond. Daar lag hij op het witte porselein, een kleine zwarte massa niet groter dan het uiteinde van mijn vinger – dof, onbeweeglijk en ongevaarlijk, maar toch de oorzaak van zulke machtige veranderingen in de wereldgeschiedenis die we ons misschien nooit zullen realiseren – in een hoek van de kamer bereidde ik de hersenen voor op weging. Terwijl ik naar de massa van zachte grijze en witte substantie keek, die ik zorgvuldig aan het wassen was, was het onmogelijk te beseffen dat het slechts die klei was, op de werking waarvan, slechts de dag tevoren, de hoop van de natie rustte. Ik voelde me meer dan ooit onder de indruk van het mysterie van dat onbekende iets dat net zo goed ‘vitale vonk’ als iets anders genoemd kan worden, wiens afwezigheid of aanwezigheid het onmetelijke verschil maakt tussen een inerte massa materie die geen andere wetten gehoorzaamt dan die van de fysieke en chemische krachten van het universum, en aan de andere kant een levend brein door wiens stille, subtiele machinerie een wereld geregeerd kan worden.
“Het wegen van de hersenen…gaf slechts benaderende resultaten, omdat er enig verlies van hersensubstantie was geweest, ten gevolge van de wond, gedurende de uren van leven na de schietpartij. Maar de cijfers, zoals ze waren, leken aan te tonen dat het gewicht van de hersenen niet boven het normale was voor een man van Lincoln’s grootte.”
Dr. J.J. Woodward’s autopsierapport, 15 april 1865
bijgestaan door assistent-chirurg E. Curtis, U.S.A., heb ik…vanmorgen autopsie verricht op het lichaam van President Abraham Lincoln, met de volgende resultaten:
De oogleden en de omringende delen van het gezicht waren sterk geëcchymeerd en de ogen enigszins uitpuilend door uitvloeiing van bloed in de oogkassen.
Er was een schotwond aan het hoofd, waaromheen de hoofdhuid sterk verdikt was door bloeding in het weefsel. De kogel ging door het achterhoofdsbeen ongeveer een centimeter links van de middellijn en net boven de linker laterale sinus, die hij opende. De kogel drong vervolgens door de dura heen, ging door de linker achterkwab van de grote hersenen, kwam in de linker laterale ventrikel en bleef steken in de witte stof van de grote hersenen net boven het voorste gedeelte van het linker corpus striatum, waar hij werd gevonden.
De wond in het achterhoofdsbeen was volkomen glad, rond van vorm, met afgeschuinde randen. De opening door de inwendige tafel was groter dan die door de uitwendige tafel. Het spoor van de kogel zat vol gestold bloed en bevatte verscheidene kleine botfragmenten met kleine stukjes van de kogel bij de uitwendige opening. De hersenen rond de kogelbaan waren poreus en levendig door een bloeding van haarvaten in de substantie. De ventrikels van de hersenen zaten vol geklonterd bloed. Een dikke klonter onder de dura materie bedekte de rechter cerebrale kwab.
Er was een kleinere klonter onder de dura materie van de linkerkant. Maar er werd weinig bloed gevonden aan de basis van de hersenen. De beide orbitale platen van het voorhoofdsbeen waren gebroken en de fragmenten naar boven in de richting van de hersenen geduwd. De dura over deze breuken was onbeschadigd. De oogkassen zaten vol met bloed….