Controle op buitenlandse valuta: Definitie, Doelstellingen, Soorten en Voorwaarden

Laten we een grondige studie maken van de Deviezencontrole:

1. Definitie van deviezencontrole 2. Doelstellingen van deviezencontrole 3. Soorten deviezencontrole 4. Voorwaarden die Deviezencontrole noodzakelijk maken.

Definitie van Deviezencontrole:

In de moderne tijd zijn verschillende middelen aangenomen om de internationale handel te beheersen en de internationale schuldenlast te regelen die voortvloeit uit internationale werkzaamheden en transacties.

De geest van economisch nationalisme zet elk land ertoe aan in de eerste plaats naar de eigen economische belangen te kijken. Deviezencontrole is een van de middelen die daartoe worden aangewend.

Buitenlandse deviezencontrole is een systeem waarbij de regering van het land niet alleen ingrijpt om een wisselkoers te handhaven die sterk verschilt van die welke zonder een dergelijke controle zou hebben geheerst, maar ook om van de binnenlandse kopers en verkopers van buitenlandse valuta te eisen dat zij op bepaalde manieren over hun buitenlandse fondsen beschikken.

Definitie:

(1) “Deviezenbeheersing” is een methode van overheidsingrijpen in de in- en uitvoer van het land, opdat de ongunstige betalingsbalans kan worden gecorrigeerd”. Hierbij beperkt de overheid het vrije spel van in- en uitstroom van kapitaal en de wisselkoers van valuta’s.

2. Volgens Crowther:

“Wanneer de Regering van een land direct of indirect ingrijpt in het internationale betalingsverkeer en de bevoegdheid op zich neemt van de aan- en verkoop van vreemde valuta wordt dit Foreign Exchange Control genoemd”.

3. Volgens Haberler:

“Foreign Exchange Control in de staatsregeling die het vrije spel van economische krachten voor de Foreign Exchange Market uitsluit”. De regering regelt de deviezentransacties door rekening te houden met nationale behoeften.

Om duidelijker te zijn, “deviezencontrole betekent het monopolie van de regering op de aan- en verkoop van vreemde valuta ten einde het evenwicht van de betalingsbalans te herstellen en de marktkrachten te veronachtzamen bij het besluit van de monetaire autoriteit”. Wanneer tarieven en quota niet helpen bij het corrigeren van de ongunstige handels- en betalingsbalans wordt het systeem van deviezencontrole door de regeringen hersteld.

Doelstellingen van deviezencontrole:

Belangrijke doelstellingen van deviezencontrole zijn als volgt:

1. Het corrigeren van de betalingsbalans:

Het voornaamste doel van deviezenbeheersing is het evenwicht in de betalingsbalans te herstellen, door de invoer alleen toe te staan wanneer deze in het belang van het land noodzakelijk is en aldus de vraag naar deviezen te beperken tot de beschikbare middelen. Soms devalueert het land zijn munt, zodat het meer kan uitvoeren om meer vreemde valuta te verkrijgen.

2. Ter bescherming van de binnenlandse industrieën:

Om de binnenlandse handel en industrieën te beschermen tegen buitenlandse concurrentie, neemt de regering haar toevlucht tot deviezencontrole. Zij zet de binnenlandse industrieën ertoe aan meer te produceren en te exporteren, ten einde de invoer van goederen te beperken.

3. Om een overgewaardeerde wisselkoers in stand te houden:

Dit is het voornaamste doel van wisselkoersbeheersing. Wanneer de Regering meent dat de wisselkoers niet op een bepaald niveau is, grijpt zij in om de wisselkoers op dat niveau te handhaven. Daartoe houdt de regering een fonds in stand, dat “wisselkoers egalisatiefonds” kan worden genoemd, om de wisselkoers vast te zetten wanneer de koers van een bepaalde valuta stijgt, begint de regering die valuta op de open markt te verkopen, waardoor de koers van die valuta daalt omdat het aanbod toeneemt.

Aan de andere kant kan de regering haar valuta over- of onderwaarderen op basis van de economische krachten. Bij overwaardering verhoogt de Regering de koers van haar munt in de waarde van andere munten en bij onderwaardering wordt de koers van haar munt op een lager niveau vastgesteld.

4. Ter voorkoming van kapitaalvlucht:

Wanneer het binnenlands kapitaal het land begint uit te vliegen, kan de Regering de uitvoer ervan controleren door middel van deviezencontrole.

5. Beleid van differentiatie:

De Regering kan het beleid van differentiatie voeren door wisselkoerscontrole uit te oefenen. De Regering kan de internationale handel met sommige landen toestaan door de vereiste deviezen vrij te geven, terwijl de Regering de in- en uitvoer met sommige andere landen kan beperken door de deviezen niet vrij te geven.

6. Andere doelstellingen:

Afgezien van het bovenstaande kunnen er nog bepaalde andere doelstellingen van wisselkoerscontrole zijn.

Deze zijn:

(i) Het verwerven van inkomsten in de vorm van verschil tussen verkoop- en aankoopkoersen van deviezen;

(ii) Het stabiliseren van de wisselkoersen;

(iii) Het mogelijk maken van de invoer van verkieslijke goederen door de nodige deviezen beschikbaar te stellen;en

(iv) Het aflossen van buitenlandse verplichtingen met behulp van beschikbare deviezenmiddelen.

Types van beheersing van de buitenlandse valuta:

Er kunnen vijf soorten deviezenbeheersing zijn:

1. Mild Systeem van Ruilbeheersing:

Bij een mild systeem van deviezenbeheersing, ook wel “exchange pegging” genoemd, grijpt de regering in om de wisselkoers op een bepaald niveau te houden. In het kader van dit systeem houdt de regering een “Exchange Equalization Fund” in vreemde valuta’s aan.

De Britse Exchange Equalization Account en het Amerikaanse Exchange Stabilisation Fund waren twee voorbeelden van milde controle. Indien de vraag naar dollars stijgt en als gevolg daarvan de waarde van het pond daalt, zou de Britse regering dollars voor ponden verkopen en aldus de waardedaling van het pond beperken door het aanbod van dollars te vergroten.

2. Volwaardig systeem van deviezencontrole:

In dit systeem Pegt de Regering niet alleen de wisselkoers, maar heeft zij volledige controle over de gehele valutatransacties. Alle ontvangsten uit export en andere transacties worden overgemaakt aan de controle-instantie, d.w.z. de Reserve Bank of India. De beschikbare deviezen worden vervolgens toegewezen aan verschillende kopers van deviezen op basis van bepaalde vooraf vastgestelde criteria. Op deze wijze is de Regering de enige handelaar in deviezen.

3. Compensatieregeling:

Een compensatieregeling heeft per- soonlijk het karakter van de ouderwetse ruilhandel. Een voorbeeld hiervan zou zijn de verkoop door India van katoengoederen van een bepaalde waarde aan Pakistan, waarbij Pakistan ermee instemt ruwe katoen van dezelfde waarde aan India te leveren tegen een onderling overeengekomen wisselkoers. De invoer compenseert aldus de uitvoer, zodat er geen saldo overblijft dat in deviezen moet worden vereffend.

4. Clearing-overeenkomst:

Een clearing-overeenkomst bestaat uit een overeenkomst van twee of meer landen om goederen en diensten aan elkaar te kopen en te verkopen, tegen onderling overeengekomen wisselkoersen, tegen betalingen door de kopers geheel in hun eigen valuta.

Het saldo van de uitstaande vorderingen wordt aan het einde van bepaalde perioden tussen de centrale banken vereffend, hetzij door overmaking van goud of van een aanvaardbare derde munteenheid, hetzij door opeenhoping van het saldo gedurende een andere periode, in afwachting van een regeling waarbij het crediteurland het saldo vereffent door extra aankopen van het andere land.

5. Betalingsregelingen:

In een betalingsregeling wordt de gebruikelijke procedure van het doen van buitenlandse betalingen via de wisselmarkt intact gelaten. Maar elk land stemt ermee in een controlemethode in te stellen waarbij zijn burgers worden gedwongen goederen en diensten van het andere land te kopen in bedragen die gelijk zijn aan de aankoop van dit land van het eerste land. Een ander soort betalingsovereenkomst is bedoeld om schulden uit het verleden te innen.

Voorwaarden die deviezencontrole noodzakelijk maken:

De deviezencontrole is niet in alle gevallen doeltreffend. Slechts in selectieve gevallen is deze maatregel tot beteugeling van den invoer doeltreffend.

Onder de volgende omstandigheden kan tot deviezenbeheersing worden overgegaan:

1. De wisselkoerscontrole is noodzakelijk en moet worden toegepast om de kapitaalvlucht te controleren. Dit is vooral van belang wanneer de valuta van een land onder speculatieve druk staat. In dergelijke gevallen zouden tarieven en quota niet doeltreffend zijn. Wisselkoerscontrole is een directe methode die de kapitaalvlucht van “hot money” met succes kan voorkomen.

2. Wisselkoerscontrole is alleen effectief wanneer de betalingsbalans verstoord is door tijdelijke oorzaken zoals oorlogsangst, mislukte oogsten of andere redenen. Maar als er andere onderliggende redenen zijn, zou het wisselkoerscontrole-apparaat niet vruchtbaar zijn.

3. Wisselkoerscontrole is noodzakelijk wanneer het land wil discrimineren tussen verschillende bronnen van levering. Het land kan deviezen ruimhartig toestaan voor invoer uit gebieden met zachte valuta en de invoer uit gebieden met harde valuta zal aan een lichte invoercontrole worden onderworpen. Deze praktijk werd toegepast na de Tweede Wereldoorlog wegens acuut dollartekort.

Zelfs in India werden veel invoervergunningen afgegeven voor gebruik in gebieden met roepies, d.w.z. landen waarmee India handelsovereenkomsten in roepies had. In bovengenoemde gevallen wordt dus wisselkoerscontrole toegepast. In dergelijke gevallen helpen contingenten en tarieven niet bij het herstellen van het evenwicht in de betalingsbalans.