Als onze relaties niet bevredigend zijn, als we het financieel moeilijk hebben of als de zorg voor een bejaarde ouder ons humeur verzuurt, hoeven we alleen maar onze houding aan te passen om ons van lijden naar vreugde te brengen. Als we gewoon oefenen positief denken en visualisaties, zullen we worden beloond met gemoedsrust en blijvend geluk.
Het geloof dat onze gedachten onze realiteit creëren is net zo verleidelijk als misleidend. Het zou mooi zijn als we onbeperkte macht hadden om dingen te veranderen, maar we hebben geen totale controle over het leven. Andere mensen hebben een vrije wil en nemen beslissingen op basis van hun eigen behoeften en voorkeuren. We houden onszelf voor de gek als we denken dat we de keuzes van anderen en de omgevingskrachten die ons beïnvloeden kunnen beheersen.
Probeer eens aan een familielid wiens ouder of kind omkwam bij de tragische crash van Malaysia Airlines vlucht 370, die nog steeds niet is gelokaliseerd, te vertellen dat de overledene deze realiteit voor zichzelf heeft gecreëerd. Zou het kunnen dat iemand of iedereen in het vliegtuig negatieve of niet-helpende gedachten had die leidden tot de ondergang van het vliegtuig? Nogal belachelijk, niet?
Kinderen geloven vaak dat zij alle slechte dingen die om hen heen gebeuren, zelf creëren. Als hun ouders scheiden, kunnen ze denken dat zij daar verantwoordelijk voor zijn. Het narcisme van kinderen schept vaak veel leed voor hen. Verstandige en zorgzame ouders maken duidelijk dat zij niet verantwoordelijk zijn.
Als we de volgende kleine aanpassing maken in de overtuiging dat we onze eigen werkelijkheid scheppen, komen we dichter bij de waarheid: we nemen vaak deel aan het scheppen van onze werkelijkheid. Deze zienswijze erkent dat we vaak geen hulpeloze slachtoffers zijn. Ongewenste dingen gebeuren, maar we hebben vaak meer keuze dan we beseffen over hoe we omgaan met wat ons overkomt, inclusief onze houding erover.
Bijvoorbeeld, misschien heeft ons gebrek aan begrip of empathie jegens onze partner geleid tot hun beslissing om de relatie te beëindigen. We hebben misschien aan dit ongewenste resultaat deelgenomen door ons gebrek aan gevoeligheid en vriendelijkheid. Misschien klampten we ons vast aan kwetsende kritiek op onze partner in plaats van de meer kwetsbare gevoelens te delen die voor ons moeilijk toegankelijk waren. Of, als we worden afgewezen door iemand met wie we daten, hebben we misschien geconcludeerd dat we in wezen gebrekkig zijn of dat we nooit een geschikte partner zullen vinden, in plaats van te overwegen:
- Het was gewoon geen goede match.
- We kunnen niet verwachten dat we voor iedereen de perfecte partner zijn.
- Er zijn dingen die we kunnen leren van de afwijzing, maar het betekent niet dat er iets mis is met ons.
- Er zijn andere mensen die misschien een betere match voor mij zijn.
We hebben geen totale controle over wat er met ons gebeurt – in feite, vaak hebben we helemaal geen controle. Maar we hebben aanzienlijke controle over hoe we ons verhouden tot wat ons overkomt. We kunnen bewust zijn van onze gevoelens en onszelf met vriendelijkheid en compassie behandelen. We kunnen accepteren wat het leven ons brengt, in plaats van tegen het leven te vechten of altijd maar te proberen onszelf te verbeteren of te veranderen. We kunnen meer aandacht hebben voor onze innerlijke criticus en die geleidelijk vervangen door een innerlijke verzorger.
Er is een groot verschil tussen verantwoordelijk zijn voor wat ons overkomt versus ontvankelijk zijn voor wat er gebeurt. We kunnen wat er gebeurt gebruiken om te leren en te groeien van onze ervaring. We hebben het vermogen om te rouwen, te helen en verder te gaan, ook al kost dat tijd.
Een meer zelfbevestigende houding kan ons behoeden voor het wegglijden in een put van schaamte. Misschien hadden we anders kunnen handelen of ons duidelijker, vriendelijker of vaardiger kunnen uitdrukken. Maar dat we dat niet hebben gedaan, betekent niet dat we gebrekkig zijn. Het betekent gewoon dat we menselijk zijn. Een reflectieve houding ten opzichte van onaangename ervaringen kan onze wijsheid verdiepen.
Het omarmen van ons menselijk verdriet en rouw kan ons mededogen en empathie voor anderen verdiepen. Als we alles wat ons overkomt reduceren tot niet-helpende gedachten, gaan we voorbij aan onze gevoelens en onze menselijkheid. We zitten stevig in ons hoofd in plaats van ons hart en onze ziel bij onze menselijke ervaringen te brengen – de vreugde en het verdriet van het leven te omhelzen en onze gevoelde verbondenheid met elkaar en met het leven te erkennen.