Een recent uitzicht op het noordoosten van Lewis Bay, een druk bevaren watermassa die als natuurlijke grens dient tussen Barnstable en Yarmouth. Boten varen in en uit de baai naar Nantucket Sound via de federale vaargeul. Boven ziet u Kalmus Beach, de Hyannis Yacht Club en de ingang van de binnenhaven van Hyannis, terwijl u rechts Egg Island ziet, dat deel uitmaakt van Barnstable, en Great Island, een privé-gedeelte van Yarmouth. Op de kaart uit de 19e eeuw staan Egg Island en andere eilanden alleen in de baai. Kaart uit 1880 met dank aan de Historical Society of Old Yarmouth. Foto door Paul Rifkin. Klik om de foto te vergroten.
Lewis Bay maakt deel uit van de zuidkust van Cape Cod, in feite het centrum van de triceps wanneer men aan de “arm” van Cape Cod denkt. De baai is ongeveer 1,6 vierkante mijl groot en dient als natuurlijke grens tussen Yarmouth in het oosten en Hyannis in het westen. Wie met de veerboot vanuit Hyannis vertrekt, vaart door de Lewisbaai naar Nantucket Sound, langs Kalmus Beach in Hyannis en Great Island in Yarmouth. De baai is genoemd naar Jonathan Lewis, een 18e-eeuwse Cape Codder die als eerste inwoner van Hyannis een huis met twee verdiepingen bouwde.
Aangezien de Steamship Authority en Hy-Line beide veerboten in en uit de binnenhaven van Hyannis laten varen, is de baai een druk transportkanaal. Brian Braginton-Smith, uitvoerend directeur van het Lewis Bay Research Center, beschrijft Lewis Bay als een “levensader” die Cape Cod en de eilanden met elkaar verbindt. Hij beschrijft de geografie van de baai ook als “als een ondiepe kom. De golven spoelen aan op de kust en weerkaatsen dan heen en weer.” Het is het regelmatige gebruik van deze “levenslijn” dat de afgelopen 70 jaar voor ingrijpende veranderingen in de “ondiepe kom” heeft gezorgd.
Afbeeldingen vanuit de lucht van Yarmouth’s Great Island, kijkend naar het noordwesten, en Point Gammon Light, gelegen op de zuidpunt van het eiland. Hoofdfoto door Paul Rifkin. Inzet foto door Josh Shortsleeve. Klik om te vergroten!
“Twee fundamentele dingen hebben geleid tot een grootschalige dynamische verandering van het hele ecosysteem van de baai,” “Twee fundamentele dingen hebben geleid tot een grootschalige dynamische verandering van het hele ecosysteem van de baai,” zegt Braginton-Smith. “Het eerste is de bevolkingsgroei rond de baai en de daaruit voortvloeiende afhankelijkheid van onsite septische systemen. De tweede is de federale vaargeul.” De route die schepen afleggen van de Sound naar de Inner Harbor werd in 1940 aangewezen als federale vaargeul, aldus Braginton-Smith, zodat federale fondsen konden worden verworven om een diepere, bredere vaargeul naar Hyannis te graven om de haven verder uit te breiden. Het grotere kanaal zorgde er natuurlijk voor dat er meer water in en uit de haven kon stromen.
Dan Horn, havenmeester van Barnstable, zegt dat dit enkele problemen heeft veroorzaakt. “Het vloedgetijde dat vanuit de Sound binnenkomt, is sterker dan het ebgetijde dat uitgaat,” zegt Horn. “Er wordt meer water de haven in geduwd. Dat stuwt sedimenten op en leidt tot verschuivingen. Het is een geleidelijk proces en het is een mengsel van natuurlijke en door de mens veroorzaakte oorzaken.”
Volgens Braginton-Smith heeft de toename van het getijdendebiet enige schade toegebracht aan het plaatselijke ecosysteem. Hij herinnert zich dat de Sint-Jakobsschelpoogst in 1965 1.500 schepels opleverde, terwijl die hoeveelheid in 2016 was geslonken tot slechts 100. Hij zegt dat het scheepsverkeer dat gestaag is toegenomen sinds de vaargeul werd uitgebreid, de golfslag in de baai heeft doen toenemen tot een scenario onder water dat vergelijkbaar is met “een storm met tussenpozen (wanneer de boten voorbijvaren) van gemiddelde hoogte”. En Horn voegt eraan toe, dat de haven de thuisbasis is van meer dan 1.000 boten – vooral tijdens de zomer.
Horn zegt dat het vaarverkeer heeft bijgedragen aan de intense verschuiving in de Binnenhaven. Het kanaal, dat wordt onderhouden door het U.S. Army Corps of Engineers, is voor het laatst uitgebaggerd in 2013. Hoewel Horn zegt dat het vandaag in vrij goede staat is, zegt hij dat er een paar plekken zijn die binnenkort een opfrisbeurt nodig kunnen hebben.
Foto door Paul Rifkin. Klik om te vergroten.
Ten zuiden en oosten van Lewis Bay ligt Great Island, een 700 hectare groot stuk land dat zich uitstrekt in westelijke richting van Yarmouth. Hoewel het technisch gezien een eiland is, kan men bij eb van de ene landmassa naar de andere lopen zonder nat te worden. Het is echter niet aan te raden; het eiland is particulier bezit.
In 1802 werd op de zuidpunt van het eiland, in het gebied dat nu bekend staat als Point Gammon, een inentingsziekenhuis voor pokken opgericht. In de jaren 1880 kocht een rijke ornitholoog het eiland en veranderde het in een reservaat voor zeldzaam wild. In 1914 kocht de Rhode Island bankier Malcolm G. Chace het eiland, en het eigendom is tot op de dag van vandaag in het bezit van de familie Chace.
Volgens Horn heeft de ondiepte in Lewis Bay invloed gehad op Great Island, althans in zijn relatie tot Egg Island. Sinds de kaarten van het gebied zijn getekend, heeft Egg Island, een dun eilandje van vijf hectare voor de kust van Great Island, op zichzelf gestaan in de baai. In 2010 werden de eilanden echter samengebracht door de drooglegging in het gebied. Door zijn ligging maakt Egg Island deel uit van Barnstable, terwijl Great Island in Yarmouth ligt – en zoals gezegd, het is privébezit. Horn zegt dat sommige schippers die de afgelopen jaren hun boot op of bij Egg Island hebben aangemeerd, door mensen op Great Island zijn gevraagd te verhuizen.
Aan de overkant van de baai ligt Kalmus Beach, een natuurlijke barrière die de Inner Harbor beschermt. Vernoemd naar Herbert T. Kalmus, die ooit eigenaar was van Centerville’s Fernbrook landgoed en die het land schonk aan de stad Barnstable, strekt het schiereiland zich 1.300 voet oostwaarts uit in de baai.
Toen het kanaal in 1985 werd uitgebaggerd, gebruikte het Army Corps of Engineers een deel van het bezinksel om twee hectare van Kalmus Beach, dat was geërodeerd, te verstevigen. In 1997-1998 werd 75 procent van Kalmus Beach met opgebaggerd sediment bedekt. Sindsdien hebben wind en golven deze inspanningen echter afgeknabbeld en een deel van het nieuwe sediment in de baai ten noorden van het strand gedumpt, waardoor een enigszins onnatuurlijke ondiepte is ontstaan.
Zowel Braginton-Smith als Horn merkten op dat er, gezien het belang van Lewis Bay als een “levensader” voor het vervoer, slechts zoveel kan worden gedaan om de door het verkeer veroorzaakte ondiepte in de baai een halt toe te roepen.
“Ik sta in tweestrijd,” zegt Braginton-Smith. “Een mogelijke oplossing zou kunnen zijn dat er minder veerboten de haven binnenvaren, maar ik vind het prachtig om die veerboten voorbij Bayview Beach in Yarmouth te zien komen.”
“Zonder regelmatig baggeren zal de verschuiving doorgaan,” voegt Horn toe. “Misschien moeten we overwegen de maximumsnelheid in de haven te beperken. Maar het dichtslibben van de bodem is vooral een natuurlijk proces. Zelfs als er geen boten in en uit zouden varen, zou er nog steeds sprake zijn van een verschuiving.” Als het hoofdkanaal niet routinematig zou worden uitgebaggerd, zou het volgens Horn voor veel boten en veerboten een steeds grotere uitdaging worden om de baai te bereiken.
Dit artikel is met dank aan Cape Cod Life. Cape Cod Life heeft als missie bij te dragen aan de kwaliteit van leven op lange termijn op Cape Cod, Martha’s Vineyard, en Nantucket. We doen dit door onze lezers bewust te maken van het verleden, het heden en de toekomst van onze regio. In het bijzonder zullen we herinneren aan ons trotse maritieme erfgoed, onze huidige mogelijkheden voor vrijetijdsbesteding en helpen oplossingen te vinden voor de uitdagingen die de overweldigende populariteit van ons prachtige maar kwetsbare landschap en zeegezicht met zich meebrengt.