Maar zodra het kopborststuk omhoog of omlaag werd gekanteld, kwam de kracht snel in het spel, waardoor een snelle stijging of daling mogelijk werd. Dit helpt verklaren waarom hamerhaaien “veel wendbaarder zijn dan een doorsnee haai,” zei Dr. Parsons, die denkt dat de vaardigheid hen kan helpen voedsel van de zeebodem op te pikken.
De onderzoekers hebben ook gemeten hoeveel weerstand de cephalofoils produceerden. De vleugelhaai, die de grootste hamer heeft, lijkt te maken te hebben met “20 tot 40 keer de hoeveelheid weerstand” als een typische vis, zei Dr. Parsons.
Zulk een kop, voegde hij eraan toe, lijkt “een pijn in de kont,” hoewel de voordelen die het biedt moeten opwegen tegen de kosten.
Het analyseren van zo veel soorten is “een echte duw voorwaarts” voor hamerhaai hydrodynamica, zei Marianne Porter, een bioloog aan de Florida Atlantic University die niet betrokken was bij het onderzoek. “We kunnen beginnen met het bestuderen van de variatie tussen hen.”
Maar, voegde ze eraan toe, “er zijn enkele beperkingen met computationele modellen.” In de echte wereld zwemmen haaien met hun hele lichaam, door voortdurend veranderende oceaanomstandigheden. Wanneer je probeert om dit soort dingen in modellen na te bootsen, en je richt je op één lichaamsdeel per keer, “worden de dingen heel snel modderig”, zei ze. (Inderdaad, in een vergelijkbare studie gepubliceerd in 2018, vond Dr. Porter dat het hamerhaaienlichaam in zijn geheel wel lift produceert.)
“De hamer produceert, bij alle invalshoeken, veel luchtweerstand,” zei Dr. Parsons in antwoord. “Maar het zou mogelijk kunnen zijn om iets van die verloren impuls terug te winnen door op de juiste manier geplaatste vinnen en structuren” elders op de haai.
Hij zei dat hij hoopte dat andere onderzoekers de kwestie zouden blijven onderzoeken: “De beste onderzoeksvragen zijn degene die er nog 10 genereren.”