Pamflet met een herdruk van het artikel van WSC, gepubliceerd door de Trustees for Freedom en voorzien van het stempel “Banned in Germany”
Bekijk het document hier.
Op 30 januari 1933 werd Adolf Hitler kanselier van Duitsland, en slechts een paar maanden later, op 14 oktober 1933 – nu 85 jaar geleden – kondigde Duitsland zijn terugtrekking uit de Volkenbond aan, nadat de drie geallieerde mogendheden zijn verzoek om zijn militaire macht te vergroten hadden afgewezen. Het document dat deze maand in de schijnwerpers staat, illustreert de omstandigheden tijdens het interbellum die tot Hitlers opkomst aan de macht hebben geleid. Het Verdrag van Versailles, dat in 1919 een einde had gemaakt aan de Eerste Wereldoorlog, eiste van Duitsland dat het de verantwoordelijkheid op zich nam voor de verliezen en schade die tijdens de oorlog waren veroorzaakt, en dwong het land te ontwapenen, aanzienlijke territoriale concessies te doen, en herstelbetalingen te betalen (vastgesteld op £6,6 miljard). Deze overdreven eisen, die het resultaat waren van de “lethargie en dwaasheid” van de Britse en Franse regeringen, droegen bij tot de wrok van Duitsland tegen de zegevierende Geallieerden. Toen Duitsland niet in staat bleek de herstelbetalingen te voldoen, vielen Frankrijk en België het Ruhrgebied binnen en namen de industrie in handen om zelf de herstelbetalingen te innen. De regering probeerde de economische gevolgen op te vangen door meer geld bij te drukken, wat tot hyperinflatie leidde. Tijdens de jaren 1920 steunde de Amerikaanse regering de Duitse economie met leningen in wat bekend werd als de ‘Gouden Jaren’, maar de ineenstorting van de Amerikaanse economie na de Wall Street Crash in de herfst van 1929 bracht Duitsland terug naar een hoge werkloosheid en ernstige armoede.
In dit klimaat van ontgoocheling, deed Hitler een beroep op het Duitse volk door te beloven zich te bevrijden van de beperkingen van het Verdrag van Versailles. Hij wilde de werkloosheid terugdringen door een groot leger te werven en een nieuwe marine en luchtmacht te bouwen. Nadat hij de volledige controle over de wetgevende en uitvoerende macht had verworven, begonnen Hitler en zijn bondgenoten de resterende oppositie te onderdrukken. Op 2 mei 1933 werden alle vakbonden gedwongen zich op te heffen en werden hun leiders gearresteerd, en tegen eind juni 1933 waren de andere partijen geïntimideerd om zich op te heffen. De eisen van de SA, de oorspronkelijke paramilitaire partij van de nazi-partij, voor meer politieke en militaire macht veroorzaakte onrust onder de militaire, industriële en politieke leiders. Als reactie daarop zuiverde Hitler de gehele leiding van de SA in de Nacht van de Lange Messen, die plaatsvond van 30 juni tot 2 juli 1934. Dit eerste nazi-bloedbad zette Hitler op het spoor van de vernietiging van politieke oppositie en “ongewenste” elementen van de Duitse samenleving, van de Neurenberger Wetten van 1935 tot de “Endlösung”. Uiteindelijk voldeed hij aan Churchill’s opvatting uit 1935 dat Hitler een potentiële schurk was die Duitsland opnieuw naar oorlog en slachting kon leiden.