Al meer dan 50 jaar heeft LSD zowel gebruikers als wetenschappers gefascineerd met zijn vaak transcenderende, soms verblindende, zeer gevarieerde hallucinogene effecten.
Net als bij andere drugs (waaronder alcohol) kan het lichaam lyserginezuurdiethylamide in een paar uur uit de bloedbaan filteren. Maar LSD duurt veel langer dan een alcohol buzz: mensen hebben gemeld acid trips duurde acht, 12, en 16 uur, en soms dagenlang aan een stuk. Voor het eerst hebben wetenschappers ontdekt waarom: geavanceerde atomaire beeldvorming toont aan dat zuur zich bindt met hersenreceptoren en vervolgens hun structuur verandert, zodat ze de drug in de hersenen vasthouden tot lang nadat het uit het bloed is gespoeld.
De hersenen pikken LSD op met receptoren die normaal gesproken de neurotransmitter serotonine grijpen, die de stemming beïnvloedt. Maar wanneer deze receptoren zich in plaats daarvan vastklampen aan LSD, veranderen ze van vorm om te voorkomen dat de drug gemakkelijk ontsnapt – vergelijkbaar met een venusvliegenval die zich vastklemt aan een maaltijd.
“Je kunt het zien als een gat in de grond. LSD springt erin en trekt dan een deksel naar beneden over de top,” Bryan Roth, een farmacoloog aan de Universiteit van North Carolina in Chapel Hill, vertelde Wired.
Zoals Roth en zijn co-auteurs uitleggen in een paper gepubliceerd op 26 januari, is het geen permanente val – uiteindelijk beweegt het moleculaire deksel genoeg om de drug los te laten – maar de extra binding zou verklaren waarom acid trips veel langer duren dan andere psychotrope drugs zoals psilocybine paddestoelen. Het werpt ook een licht op waarom microdosering (het nemen van ongeveer 10-20 microgram LSD, of ongeveer een tiende van een normale dosis) eigenlijk werkt. Ondanks de kleine doses, kunnen de milde effecten – gebruikers melden productiviteitsstijgingen en verbeterde relaties – de hele dag aanhouden.
De onderzoekers gebruikten geen menselijke proefpersonen om het LSD-bindingsproces te bestuderen. In plaats daarvan synthetiseerden ze deze receptoren uit een lijn laboratoriumcellen, overgoten ze met de drug en bevroren ze vervolgens zodat ze kristallen vormden. Het team gebruikte vervolgens röntgenstralen om sterk vergrote foto’s van deze kristallen te maken om te kijken hoe de verschillende atomen in deze moleculen waren gerangschikt, een praktijk die kristallografie wordt genoemd, en was in staat om de LSD binnen de serotonine-receptoren te onderscheiden.
Roth denkt dat als hij en zijn team kunnen achterhalen hoe serotonine-receptoren de drug omhullen, ze kunnen achterhalen hoe ze psychiatrische medicijnen kunnen ontwerpen, zoals antidepressiva, die langer meegaan, zodat gebruikers ze in lagere doses en minder vaak kunnen innemen. Minder medicatie, in het algemeen, is goed voor patiënten: het is een ding minder voor hen om te onthouden, en kan minder bijwerkingen hebben.
LSD is illegaal in de VS, maar farmacologen en psychiaters zijn nog steeds in toenemende mate onderzoek aan het doen naar de therapeutische mogelijkheden ervan. Deze specifieke studie werd gedeeltelijk gefinancierd door de National Institutes of Health en gebruikte laboratoriumapparatuur van het Department of Energy. In het verleden moest onderzoek naar LSD echter door crowdfunding worden gefinancierd.