Tegen 2050 zullen er 9 miljard mensen op onze planeet zijn; een toename van meer dan 50 miljoen per jaar. Dan begint het wereldwijde verval. Tegen die tijd zal de wereld een ander gezicht hebben. Maar het bevolkingsverhaal gaat niet langer over groei alleen. Het is een verhaal van langzamere groei, toenemende afname, ouderen en meer stedelijk wonen. Voor ontwikkeling gaat het ook over waar elk van deze trends zich voordoet, en hoe ze elkaar beïnvloeden.
Het spiegelbeeld van de tientallen landen met een hoge bevolkingsgroei – bijna allemaal in Afrika – zijn enkele tientallen landen met een dalende bevolking – allemaal landen in een overgangsfase. Deze twee uitersten in bevolkingstrends creëren in die landen – en bij degenen die bezorgd zijn over hun ontwikkelingsvooruitzichten – dwingende eisen op het gebied van sociale vangnetten, werkgelegenheidsvoorwaarden, behoeften aan gezondheidszorg, en een groot aantal andere kwesties. Demografische tendensen tussen de uitersten zijn momenteel duidelijk in regio’s van de wereld. Steeds meer landen met een middeninkomen en zelfs een laag inkomen kennen een langzame bevolkingsgroei, terwijl andere een vruchtbaarheids-“plateau” hebben bereikt, met nog steeds hoge groeicijfers. De ontwikkelingstrajecten voor elk van deze demografische omstandigheden verschillen van elkaar, en passen niet erg in het standaardontwikkelingstraject dat in het midden van de 20e eeuw werd bedacht.
Demografische trends waren het onderwerp van onze lezing in september 2008, Beyond Population: Everybody Counts in Development, door Joel E. Cohen, hoogleraar bevolking aan de universiteiten van Columbia en Rockefeller. Voor actuele informatie over data, tijden en locaties van de lezingen, en voor RSVP, zie het overzicht van de lezingenreeks.