Dermot MacMurrough was de koning van Leinster gedurende de twaalfde eeuw en is het meest bekend als de man die de Engelsen in Ierland uitnodigde.
Hij werd geboren rond 1110 en volgde in 1126 de troon van zijn vader, Enna, op. Hij was een meedogenloze leider en toonde de wreedheid van die tijd door in 1141 17 rivalen te doden of te verblinden. Hij raakte verwikkeld in een geschil met de koning van Breffney, Tiernan O’Ruark, wiens vrouw hij in 1153 ontvoerde. O’Ruark sloot een verbond met Rory O’Connor, die op dat moment de erkende hoge koning van Ierland was. In 1166 leidde deze langdurige en bittere vete ertoe dat MacMurrough door de Gaelic Chieftains in ballingschap werd gedreven. Hij vluchtte naar Frankrijk. 
Dermot MacMurrough was een zeer ambitieus man die zijn verbanning weigerde te accepteren. Hij ging naar het hof van Hendrik II van Engeland en bood aan om vazal van de koning te worden in ruil voor militaire hulp bij het heroveren van zijn koninkrijk. De koning bood niet direct hulp aan, maar stond MacMurrough toe een verzoekschrift in te dienen bij de Anglo-Normandische heren. In die tijd stemde de graaf van Pembroke, Richard de Clare, later bekend als ‘Strongbow’, erin toe een leger naar Ierland te leiden. MacMurrough bracht in 1167 een voorhoede van avonturiers naar Ierland, heroverde Wexford, en wachtte op de komst van Strongbow.
Vanuit zijn basis in Wales lanceerde Strongbow in 1170 een offensief, veroverde Waterford en Dublin en nam de controle over de Oostkust over, tot groot ongenoegen van de Gaelic Chieftains en O’Connor. Om de alliantie te versterken, trouwde MacMurrough zijn dochter Aoife met Strongbow, in de kathedraal van Christchurch in Dublin in 1170.
De Ierse stamhoofden stonden echter niet toe dat de indringers zich vestigden en zij werden voortdurend aangevallen en lastig gevallen. Op een bepaald moment leek het erop dat zij uit het land verdreven zouden worden, ware het niet dat zij steun kregen van Henri II, die bezorgd was geworden over de hoeveelheid macht en invloed die Strongbow over de Ierse zee vergaarde. Er wordt gespeculeerd dat Hendrik II vreesde dat Ierland door de Saksen gebruikt zou kunnen worden als uitvalsbasis voor een offensief naar Engeland na hun nederlaag bij Hastings in 1066. De daaropvolgende overheersing van Zuid-Wales door de Noormannen was een gevolg van de noodzaak om de aanvoerlijnen naar Oost-Ierland open te houden.
Dermot MacMurrough stierf in 1171 en liet Strongbow achter om zichzelf uit te roepen tot koning van Leinster. Zijn latere steun aan Hendrik II in Frankrijk leidde ertoe dat hij tot gouverneur van Ierland werd benoemd. Hij stierf in 1176 aan een infectie tijdens een overval door Ierse rebellen. 
Demot MacMurrough heeft eeuwenlang de schuld gekregen als de man die de invasie en de daaropvolgende onderwerping van Ierland door buitenstaanders heeft veroorzaakt, of op zijn minst mogelijk gemaakt. Recente herzieningen van deze geschiedenis zijn echter minder kritisch geweest over zijn daden.
Het is waarschijnlijk dat het eiland ook zonder Dermot MacMurroughs aansporingen uiteindelijk zou zijn overheerst door zijn grotere buur. De onwil van de Gaelic stamhoofden om een koningschap te vormen met vastgelegde opvolgingsrechten maakte invasie en overheersing zeker gemakkelijker. Het was in die tijd ook niet ongebruikelijk dat Gaelic Chiefs hulp zochten bij buitenlanders om hun plaatselijke vijanden te bestrijden.
Ondanks deze meer genereuze interpretatie van zijn daden, zal het altijd Dermot MacMurroughs machtswellust zijn, die de Engelsen naar Ierland bracht, waarvoor hij het meest zal worden herinnerd.