De COVID-19 pandemie eist haar tol in termen van mensenlevens en wereldwijde economische gevolgen. Sociale distantie is de meest veelbelovende strategie gebleken tegen opkomende virussen zonder grenzen, maar de zware economische schade die er het gevolg van is, doet de mogelijkheid van voortzetting ervan in twijfel trekken. Het afwegen van deze twee elementen leidt tot een belangrijk debat: Wat is een aanvaardbaar verlies om deze strijd te winnen?
Strategisch gezien rust de last van het afwegen van een aanvaardbaar verlies op de schouders van de besluitvormers. Dit is de prijs die de natie bereid is te betalen om een evenwicht te bereiken tussen de duur van de quarantaine, de economische verliezen, de mate van naleving door het publiek en de capaciteit van de gezondheidszorg. De beoordeling van het aanvaardbare verlies is een professioneel, financieel, ethisch, juridisch, sociaal, cultureel en historisch dilemma. Desondanks is het een onvermijdelijkheid om de juiste crisisbeheersingsstrategie te kiezen en, nog belangrijker, de voorwaarde om de crisis te beëindigen.
In militair perspectief verwijst het aanvaardbare verlies naar de beoordeling van het aantal doden en de schade die door een specifieke actie of operatie kunnen worden veroorzaakt. Industrieën gebruiken het aanvaardbare risico om de mate van risico voor mensenlevens en milieuschade te definiëren die aanvaardbaar is na het beperken van de maximale risico’s.
Bij het beheer van een pandemie moeten veel vragen worden gesteld om aanvaardbare verliezen en risico’s te bepalen:
- Verlies waarvan: verlies van levens, economische aspecten, of verlies van controle?
- Acceptabel door wie: het publiek, beleidsmakers, politici?
- In tegenstelling tot het acceptabele verlies, wat is het voordeel?
- Hoeveel verlies is acceptabel om (een adequate mate van) voordeel te bereiken?
- Hoeveel dodelijke slachtoffers van verschillende groepen (bijv, jong, gezond, werkloos, bejaard) van COVID-19 als ‘aanvaardbaar’ worden beschouwd?
- Wat zijn de alternatieve economische kosten van 100, 150, enz. coronavirusdoden? Zijn deze kosten aanvaardbaar?
- Sinds deze pandemie ouderen in een hoger risico brengt, zijn de kosten van een 85-jarige lager dan het leven van een kind?
- Hoe kunnen de economische kosten van de levens worden gemeten voor degenen die psychische aandoeningen ontwikkelden, hun baan verloren, of zelfmoord pleegden?
Het redden van levens hangt ook af van de betekenis van het aantal COVID-19-doden tegen de betekenis van de economische verliezen schade aan het gezondheidszorgsysteem. Het gaat niet alleen om het onderzoeken van de getallen – doden en dollars.
Gelijk aan de triage die medisch personeel uitvoert bij massale causaliteitsgebeurtenissen, moet het aanvaardbare verlies in een publiek debat naar voren worden gebracht. De discussie over de prijs van het leven is ingewikkeld maar onvermijdelijk. Net als in het geval van medische triage, berust zij op twee basisbeginselen: weldadigheid en verdelende rechtvaardigheid. En, zoals in het geval van triage, moet de ene weg voorrang krijgen op de andere.
Eindelijk mag één feit niet uit het oog worden verloren: DOOD mensen werken niet.
Dit artikel is aangepast van een LinkedIn post gepubliceerd op 4 april 2020.
Professor Isaac Ashkenazi is een internationale expert op het gebied van rampenmanagement en leiderschap, community resilience, en mass casualty events met zowel uitgebreide professionele als academische ervaring. Hij wordt beschouwd als een van ’s werelds meest vooraanstaande deskundigen op het gebied van medische paraatheid voor complexe noodsituaties en rampen. Hij is de voormalige directeur van het Urban Terrorism Preparedness Project aan de NPLI Harvard University. Hij is ook adjunct-professor aan de afdeling Epidemiologie aan de Emory University; adjunct-professor rampenbeheersing aan de UGA; professor rampengeneeskunde aan de Ben-Gurion University in Israël; oprichter van het NIRED Center aan het College of Law & Business; commandant bij de Mobile Med One Foundation; adviesraad van Israel Homeland Security; en adviseur voor Harvard University, Centers for Disease Control and Prevention, het U.S. Department of Health and Human Services, het U.S. Department of Homeland Security, FEMA, het Witte Huis, de Wereldbank, High Threat Institute U.S., Tactical Combat Casualty Care VS, Olympische Spelen van Rio, Braziliaans Ministerie van Defensie, NDMA van India, SAMUR – Protección Civil, Ministerie van Volksgezondheid van China en andere nationale en internationale agentschappen. Hij diende als algemeen chirurg voor het IDF Home Front Command.
Carmit Rapaport (Ph.D., the Technion-Israel Institute of Technology, 2011) is academisch coördinator van de MA-programma’s in Disaster Management en Fire Studies aan het Department of Geography and Environmental Studies aan de Universiteit van Haifa, Israël. Zij is tevens directeur van het Instituut voor de regulering van noodsituaties en rampen aan het College of Law and Business in Israël. Onlangs werd zij benoemd tot academisch adviseur en hoofd van de evaluatie-eenheid bij het Israëlisch Nationaal Centrum voor Veerkracht. Haar interessegebieden zijn het gedrag van de bevolking tijdens noodsituaties en rampen, crisisleiderschap, adaptief gedrag, en bedrijfscontinuïteit. Ze heeft onderzoeksbeurzen ontvangen van onder meer het Ministerie van Wetenschap en Technologie, het Ministerie van Toerisme, en het Ministerie van Defensie. Zij nam als senior onderzoeker deel aan het EU FP7 BEMOSA project.