Door de overheid opgelegde vertragingen voor abortus
In het hele land hebben staten wetten uitgevaardigd die vrouwen dwingen hun abortus gedurende een bepaalde periode, meestal ten minste 24 uur, uit te stellen nadat zij van de overheid voorgeschreven informatie hebben gekregen om hen ervan te overtuigen geen abortus te laten plegen. In een aantal staten schrijft de wet voor dat vrouwen twee keer naar de kliniek moeten gaan: Vrouwen moeten eerst een aparte reis naar de kliniek maken met als enig doel het ontvangen van anti-keus informatie en dan ten minste 24 uur wachten voordat ze terugkeren naar de kliniek voor hun abortus.
De door de overheid opgelegde vertragingen dienen geen ander doel dan het verkrijgen van een abortus moeilijker, gevaarlijker en duurder te maken voor de vrouwen die het minst in staat zijn om de last van een ongewenste zwangerschap te dragen. De schade van dergelijke beperkingen wordt het meest gevoeld door degenen die de minste middelen hebben – arme vrouwen, minderjarigen, plattelandsvrouwen, werkende vrouwen zonder verzekering of ziekteverlof, en mishandelde vrouwen.
Echte achttien staten hebben momenteel wetten die vrouwen dwingen hun abortus onnodig uit te stellen: Alabama, Arkansas, Idaho, Indiana, Kansas, Kentucky, Louisiana, Michigan, Mississippi, Nebraska, North Dakota, Ohio, Pennsylvania, South Carolina, South Dakota, Utah, Virginia, en Wisconsin. In een aantal andere staten zijn vertragingswetten uitgevaardigd, maar deze zijn verboden of worden niet gehandhaafd.
Verplichte vertragingen verhinderen vrouwen abortussen te laten uitvoeren
Verplichte vertragingen door de overheid verhinderen vrouwen abortussen te laten uitvoeren. Uit onderzoek, waaronder een studie gepubliceerd in het Journal of the American Medical Association, blijkt dat de eis dat vrouwen een aparte reis naar de kliniek moeten maken om de door de overheid opgelegde informatie te ontvangen, 10 tot 13 procent van de vrouwen ervan weerhoudt de door hen gewenste abortus te krijgen.
Voor deze vrouwen is het ongelooflijk moeilijk om de eerste reis naar een abortusaanbieder te maken; een tweede reis maken is onmogelijk. Zesentachtig procent van de districten in de Verenigde Staten hebben geen artsen die opgeleid, gekwalificeerd en bereid zijn om abortussen uit te voeren. In Noord- en Zuid-Dakota bijvoorbeeld is er in elke staat slechts één arts die abortussen uitvoert. En in het hele land bieden veel van de klinieken die abortussen aanbieden dit slechts één of twee keer per week aan vanwege de schaarste aan artsen. Gezien deze realiteiten moeten veel vrouwen – vooral degenen die op het platteland wonen waar abortusaanbieders schaars en ver weg zijn – honderden kilometers reizen om de dichtstbijzijnde kliniek te bereiken.
Omdat de kosten van een abortus dramatisch stijgen naarmate de zwangerschap vordert, maken de door de overheid opgelegde vertragingen abortus voor veel vrouwen onbereikbaar. Terwijl een abortus in het eerste trimester bij een extramurale aanbieder gewoonlijk tussen 350 en 500 dollar kost, kan een abortus in het tweede trimester in een kliniek 1.000 dollar of meer kosten. En de meeste klinieken voeren helemaal geen abortussen in het tweede trimester uit. Vrouwen die een abortus in het tweede trimester nodig hebben, moeten ofwel de last op zich nemen om, vaak buiten de staat, naar een kliniek te reizen die abortussen in het tweede trimester uitvoert, ofwel hun toevlucht nemen tot een ziekenhuis. Maar het aantal ziekenhuizen dat abortussen aanbiedt is de laatste tien jaar sterk gedaald, uit angst voor intimidatie en fusies tussen voorheen seculiere ziekenhuizen en religieus georiënteerde ziekenhuizen die verhinderen dat de nieuwe gefuseerde entiteit abortussen aanbiedt. Als een vrouw een ziekenhuis vindt dat abortussen in het tweede trimester aanbiedt, kost dat over het algemeen duizenden dollars, een prijs die veel vrouwen zich niet kunnen veroorloven.
Naast de hogere kosten van de procedure, leidt het dwingen van vrouwen om twee reizen naar de kliniek te maken tot extra kosten. Vrouwen moeten extra vrij nemen van hun werk, waardoor ze mogelijk hun baan kunnen verliezen; extra kinderopvang vinden; en geld bij elkaar schrapen voor de reis- en verblijfkosten als gevolg van het verplichte oponthoud. Samen met de kosten van de abortus zelf kunnen deze kosten vrouwen ervan weerhouden de abortus te ondergaan die zij wensen.
Door de belemmeringen die worden opgeworpen door door de overheid opgelegde vertragingen, worden vrouwen die een abortus zouden hebben ondergaan, gedwongen hun zwangerschap voort te zetten. Gedwongen moederschap heeft drastische gevolgen voor het leven van vrouwen, met name voor vrouwen met een laag inkomen die toch al moeite hebben om voor hun gezin te zorgen, voor mishandelde vrouwen en voor jonge vrouwen die graag hun opleiding willen afmaken.
Verplicht uitstel verhoogt medische risico’s
Veel vrouwen die erin slagen de obstakels te overwinnen die worden opgeworpen door wetten die uitstel verplicht stellen, worden gedwongen om later een abortus te laten uitvoeren. Bijvoorbeeld, nadat in Mississippi een wet van kracht werd die vrouwen verplicht twee keer naar de kliniek te gaan, steeg het percentage abortussen dat na het eerste trimester werd uitgevoerd met 40%. Het uitstellen van een abortus tot in het tweede trimester maakt wat een routineprocedure zou zijn ingewikkelder en riskanter. Zoals de American Medical Association in haar rapport over abortus stelt: “”Verplichte wachttijden kunnen de veiligheid van abortus provocatus in gevaar brengen. de zwangerschapsduur waarin de abortus provocatus wordt uitgevoerd te verhogen, waardoor ook het risico van de procedure toeneemt.””
Minderjarigen worden vooral gekwetst door verplichte vertragingen
Tieners moeten al enorme hindernissen overwinnen om hun recht op abortus te kunnen uitoefenen; wetten inzake verplichte vertragingen werpen nog een extra hindernis op. Om vele redenen plegen jonge vrouwen later abortus dan volwassen vrouwen. Veel tieners hebben onregelmatige menstruatiecycli en het duurt langer voordat ze de tekenen van zwangerschap herkennen. Zwangere tieners ervaren vaak ontkenning, schaamte en angst, en stellen het zoeken naar de hulp die zij nodig hebben uit. Minderjarigen kunnen ook moeite hebben om het geld voor een abortus bij elkaar te krijgen (vooral voor een abortus in het tweede trimester), hun school en/of baan te verlaten en vervoer naar de kliniek te vinden. In de meeste staten moeten jonge vrouwen ook voldoen aan wetten die voorschrijven dat zij ofwel hun ouders bij hun abortusbeslissing moeten betrekken, ofwel naar de rechter moeten stappen en een gerechtelijke ontheffing van deze eis moeten vragen. Deze wetten inzake ouderlijke betrokkenheid vertragen reeds de abortussen van tieners. Elk bijkomend tijdverlies veroorzaakt door door de overheid opgelegde vertragingen kan een abortus onbereikbaar maken.
Verplichte vertragingen vernederen vrouwen
Wetten die vertragingen opleggen gaan over het algemeen gepaard met bevooroordeelde advieswetten (vaak misleidend “vrouwenrecht op kennis” genoemd) die artsen dwingen elke vrouw informatie te geven die bedoeld is om hen van een abortus te weerhouden. Het verplichte uitstel bestaat ogenschijnlijk zodat een vrouw de tijd heeft om over deze informatie na te denken. Voor andere medische ingrepen, zelfs voor veel gevaarlijkere en gecompliceerdere operaties, bestaan geen wettelijk verplichte wachttijden. Het verplicht stellen van wachttijden voor abortus impliceert dat vrouwen die een abortus willen laten uitvoeren dit doen zonder voldoende te hebben nagedacht en niet in staat zijn om beredeneerde, morele beslissingen te nemen over hun gezondheid en toekomst. In werkelijkheid zijn bijna alle vrouwen, tegen de tijd dat ze in een kliniek aankomen, heel duidelijk over hun redenen om een abortus te willen. Tussen het moment dat een vrouw ontdekt dat ze zwanger is en het moment dat ze een kliniek binnenloopt, zit al een ingebouwde wachttijd, gedurende welke periode een vrouw ruimschoots de tijd heeft om over haar beslissing na te denken. Bovendien geven klinieken al routinematig advies en verwijzen zij onzekere of ambivalente patiënten door voor verder advies. Voor sommigen is het verplichte uitstel meer dan beledigend. Het is wreed om een vrouw die een zwangerschap beëindigt omdat de foetus een aandoening heeft die onverenigbaar is met het leven, of een vrouw die zwanger is geworden door verkrachting of incest, te vertellen dat zij ten minste 24 uur moet wachten voordat zij haar beslissing kan heroverwegen.
Verplicht uitstel onderwerpt vrouwen aan geweld en intimidatie in de kliniek
Veel klinieken worden routinematig gepikeerd door anti-choice demonstranten. Vrouwen die twee keer naar een kliniek moeten vanwege verplichte vertragingen moeten zich tweemaal onderwerpen aan het trauma van pesterijen. Anti-keus demonstranten hebben tactieken aangenomen om vrouwen te ontmoedigen naar een kliniek terug te keren. Sommigen achterhalen de identiteit van patiënten van de kliniek via hun kentekenplaten en plegen tijdens de wachttijd dreigende telefoontjes naar hen of hun familie. Sommige vrouwen zijn zo geschokt door de intimidatie bij een eerste bezoek dat zij hun tweede bezoek uitstellen – als zij al naar de kliniek terugkeren. Vrouwen zelfs maar één keer blootstellen aan intimidatie in de kliniek is traumatisch; hen dwingen dit twee keer mee te maken is zowel kwaadaardig als gevaarlijk voor de gezondheid van een vrouw.
.