Bijna drie maanden geleden begon WRC’s Doreen Gentzler onverwacht vroeg aan haar zwangerschapsverlof toen haar zoon, Christopher Sean Miller, vier weken eerder dan gepland arriveerde.
Haar co-anchor, Jim Vance, kondigde de geboorte aan tijdens de nieuwsuitzending van 6 augustus om 18.00 uur en voegde daaraan toe: “Doreen, als je luistert … rust uit, dame, chill out, geniet van die kleine baby, en neem je tijd: Je hebt je kopij veel eerder dan gepland.”
Nu bleek dat Doreen Gentzler luisterde in het Columbia Hospital for Women, en ze nam de tijd.
Maar maandag keert ze terug – samen met Vance, die vorige week op vakantie was – naar een schema zwaarder dan ooit. Vanaf deze week zullen Gentzler en Vance, die nog steeds het nieuws van 18.00 en 23.00 uur verzorgen, ook een half uur nieuws om 17.00 uur verzorgen. Susan Kidd zal alleen om 5:30 uur het nieuws brengen.
De verhuizingen zijn bedoeld om meer vrouwelijke kijkers aan te trekken, een publiek dat volgens WRC general manager Allan Horlick “voor het grijpen ligt” omdat WJLA niet vasthoudt aan degenen die van 4 tot 5 weekdagen naar “Oprah Winfrey” kijken. WUSA’s “Eyewitness News” blijft leiden op zowel 5 als 6.
Maar sinds Gentzler arriveerde in juli 1989, zegt WRC dat “News4 at 11” een rating punt is gestegen van een magere 0.3 punt voorsprong, en 15 opeenvolgende rating periodes heeft overtroffen (november, februari, mei en juli).
WRC was zo tevreden dat afgelopen juni, minder dan twee jaar in Gentzler’s driejarig contract, ze een nieuwe meerjarige overeenkomst kreeg. Geschat wordt dat haar jaarsalaris tussen de 225.000 en 275.000 dollar ligt.
De man die Gentzler aanwierf, voormalig nieuwsdirecteur Bret Marcus, zei dat hij op zoek was naar iemand die News Four’s “energieniveau kon verhogen, maar sterk genoeg om George Michael en Vance het hoofd te bieden.”
Blijkbaar kon Gentzler dat, en het nieuws verspreidde zich buiten de Beltway. Eind september publiceerde Electronic Media de resultaten van een enquête onder 40 televisienieuws directeuren om het perfecte nieuwsteam te kiezen. ABC’s Peter Jennings en Diane Sawyer kregen de meeste stemmen (20 voor Jennings, 6 voor Sawyer), CBS’s Connie Chung kreeg 4 stemmen, en Gentzler en ABC’s Ted Koppel kregen elk 3 stemmen.
Karen Egolf, hoofdredacteur van Electronic Media, verklaarde Gentzler’s verschijning naast nationale netwerksterren door te zeggen dat “ze op haar weg omhoog misschien verschillende nieuwsdirecteuren heeft ontmoet.”
Egolf merkte ook op dat twee van de 40 ondervraagde nieuwsdirecteuren afkomstig waren van andere stations in Philadelphia, de markt waar Gentzler werkte voordat ze naar WRC kwam, en dat “NBC-nieuwsdirecteuren mogelijk een oogje houden op ankers bij andere filialen.” Bovendien kreeg Gentzler nationale bekendheid toen ze afgelopen juni een week lang “NBC News at Sunrise” en nieuws cut-ins tijdens “The Today Show” presenteerde.
Terwijl ze weg was, hebben krantenkoppen de poging tot staatsgreep in de Sovjet-Unie gedocumenteerd, de voortgang van de pro-democratiebeweging daar, Senaatshoorzittingen over Clarence Thomas, die voor het Hooggerechtshof is voorgedragen, en zijn bevestiging, naast andere gebeurtenissen. Net als andere kijkers kon Doreen Gentzler alleen maar toekijken, terwijl collega Wendy Rieger voor haar inviel.
“Ik voel me zoals waarschijnlijk iedereen doet die met zwangerschapsverlof gaat: een beetje uit het lood,” zei ze op een heldere herfstmiddag. “Praten met iemand uit de echte wereld over werk, het is heel raar.”
Gentzler, in een wit sweatshirt, kletste onder het genot van limonade op het terras van het huis in Chevy Chase dat zij en echtgenoot Bill Miller vlak voor de komst van Christopher hadden gekocht. Miller, een verslaggever van de Philadelphia Inquirer, heeft een beurs aan de Amerikaanse Universiteit.
“Het lijkt vreemd,” zei ze. Toen we naar het eerste feestje gingen sinds de geboorte van de baby — een feestje van de American U., met professoren, studenten, assistenten — vroegen twee mensen me: “Wanneer komt de baby? Ik weet niet wat erger is, dat je dat gevraagd wordt of de blik van afgrijzen op iemands gezicht als je zegt, Wel, ongeveer vijf weken geleden.
“En ik besefte plots dat, Oh, man, ik heb een maand lang niets anders gedaan dan over baby dingen zitten praten. Wat is er aan de hand in de wereld? Het is alsof er een staatsgreep in de Sovjet-Unie plaatsvindt en ik in m’n badjas denk dat ik iets moet doen, erbij betrokken moet zijn. Maar dit moederschap is belangrijker. Ik zou hier ook moeten zijn. Het is een raar gevoel.”
Het is een gevoel waar haar collega’s Lea Thompson, Barbara Harrison en Susan Kidd haar voor probeerden te waarschuwen. Zo ook haar vriendin Katie Couric, die kort voor WRC werkte voordat ze naar NBC overstapte. Ze voegden zich bij andere nationaal bekende tv-nieuwsvrouwen Faith Daniels, Mary Alice Williams en Maria Shriver in het worden van nieuwe moeders met high-profile tv-banen.
Opeens, zei Gentzler, is ze de onrust van de werkende moeder gaan waarderen en begrijpt ze waarom sommigen ervoor kiezen om de carrière op te geven en thuis te blijven.
“Mijn respect voor deze werkende moeders met wie ik al die jaren heb gewerkt, is met 500 procent omhoog geschoten. Ik had geluisterd naar hun zorgen: ‘Oh, ik kan niet laat werken.’ ‘Ik moet de kinderen van de crèche halen.’ We kunnen niet uit gaan, we kunnen geen oppas krijgen. Ik hoorde het wel, maar ik hoorde het niet echt. Nu denk ik, hoe doen deze vrouwen dit? Ik weet dat het moeilijk voor me zal zijn om weer aan het werk te gaan en weg te lopen van wat er met Christopher gebeurt. En ik begrijp de drang om je thuis te houden en persoonlijk betrokken te zijn bij alles wat er gebeurt.
“Maar je kunt niet te lang wegblijven.”
In Gentzler vond WRC een vrouw met lokale wortels. Hier geboren, bracht ze haar lagere schooljaren door in Arlington voordat haar familie verhuisde naar Charleston, S.C., en vervolgens naar de Universiteit van Georgia ging. Deborah Norville, voormalig presentatrice van de Today Show, was een klasgenote van de telecommunicatie (“Ze haalde alleen maar tienen en was in alle opzichten perfect. Ik was een beetje meer nonchalant over dingen, maar ik had plezier. Zij was een beetje meer intens”).
“Het was een erg leuke plek om naar school te gaan,” herinnerde Gentzler zich. “Een goede school voor journalistiek, ook — ik zou dat moeten vermelden. Ik heb ook gekeken naar de Universiteit van Maryland, maar die hadden pas vijf jaar na mijn afstuderen ruimte in het studentenhuis, of zoiets.”
Tijdens haar studie solliciteerde ze naar een zomerstage bij een televisiestation en kreeg die ook, maar ze was teleurgesteld toen ze hoorde dat “ik niets zou kunnen doen, vanwege al dat vakbondsgedoe. Ik zou niet met de ploegen mee kunnen gaan, en ze zouden me niet betalen, en ik kwam erachter dat Georgia me geen studiepunten zou geven voor de stage tenzij ze me zouden betalen. Ik hield het ongeveer twee weken vol met het halen van koffie en het sorteren van de post.”
Ze nam die zomer een kantoorbaan en liep later stage bij Georgia Public Television om de wetgevende macht van de staat te verslaan.
In 1979 tekende Gentzler bij WRCB in Chattanooga, als verslaggever en fotograaf. “Ik moest een van die oude, dure, zware TK76-camera’s rondslepen en proberen om belichting op te stellen. In een jurk — je moest je kleden als een verslaggever. Maar het was een goede ervaring om een idee te krijgen van wat fotografen meemaken. Als ik nu om een foto vraag en de fotograaf zegt: “Vergeet het maar, we krijgen die foto niet, dan weet ik of ze het wel of niet kunnen.”
Na Chattanooga ging ze naar WSOC in een grotere markt, Charlotte, N.C., waar ze vier jaar werkte en leerde om anchor te zijn. Toen de studio’s een keer werden ontruimd tijdens een brand, maakte ze de show af vanaf het voorgazon van WSOC.
Toen ging het naar WKYC in Cleveland, waar ze werkte aan verhalen over vermiste kinderen en verslag deed van het proces in Israël van de Clevelandse auto-arbeider John Demjanjuk. Haar reportages, over de man die door nazi-doodkampen gevangenen “Ivan de Verschrikkelijke” werd genoemd, werden nationaal uitgezonden op NBC.
Ze ontmoette ook Miller, die een decennium lang verslaggever was geweest voor de Cleveland Plain Dealer. “Toen kreeg hij iets met mij, en kijk nu eens wat er met hem gebeurd is,” lachte ze. Toen zij in 1988 naar Philadelphia’s WCAU overstapte, vond hij een baan bij de Philadelphia Inquirer.
“We dachten dat het net een wonderbaarlijke carrière-doorbraak was dat we allebei op hetzelfde moment een baan in dezelfde stad zouden vinden,” herinnert ze zich, “en het was te mooi om waar te zijn. Hij hield van zijn werk, hield van de Inquirer. Mijn baan, ik was er helemaal niet gelukkig mee. En toen belden die jongens {WRC}, en ik zei, Wanneer kan ik beginnen? Bill was er erg blij mee. NBC is eigenaar van het station in Cleveland, dus ik kende die mensen en zij kenden mij. Het was een geweldige kans om de nieuwsuitzendingen van 6 en 11 in Washington, mijn thuisstad, te doen. Er was geen manier waarop ik nee kon zeggen.”
Gentzler zei dat de baan in Philadelphia een keerzijde bleek te hebben. “Ik ging daarheen als weekend anchor met het idee dat ik een kans zou krijgen om te concurreren voor de doordeweekse baan, wat perfect in orde was, want ik kreeg veel verslaggeving te doen en ik vond het geweldig. Vrij snel promoveerden ze me naar de doordeweekse anchor-baan, dus een tijdje was ik gewoon blij met mijn baan.
“Maar het is een zeer instabiel televisiestation; de kijkcijfers zijn niet goed. Het is een CBS O-and-O {eigen en geëxploiteerd station}, en ze waren voortdurend mensen aan het verplaatsen. Ze huurden een vrouw in van een concurrerend station en zetten haar op weekdagen. Ik ging terug naar het weekend. Dus ik vroeg hen, “Oké, jongens, moet ik op zoek naar een nieuwe baan? En ze zeiden, Nee, we houden je doordeweeks aan, blahblahblah. Ze waren behoorlijk misleidend … Dus toen ik de kans kreeg om te vertrekken, was ik dolblij.”
Een tijdje onderhielden Gentzler en Miller haar appartement hier en hun herenhuis in Philadelphia. Toen kreeg Miller, een onderzoeksjournalist, een beurs voor een master in criminologie.
“Hij praat met de Inquirer over hun bureau in Washington,” zei ze. “Ze hebben rotaties van drie jaar, en ik denk dat er een plek vrij komt over ongeveer een jaar. Dus misschien komt dat nog goed.”
Bij WRC verving Gentzler Dave Marash en trad toe tot “veruit de beste groep mensen met wie ik ooit heb gewerkt, zowel de mensen voor als achter de camera’s. De vier van ons op 6 en 11 die samenwerken {Gentzler, Vance, sportverslaggever George Michael en weerman Bob Ryan} zijn vier sterke mensen. Niemand dekt daar iemand anders; niemand probeert iemands zwakte op te lossen. Het zijn vier mensen die dit al een tijdje doen en weten wat ze doen, en niemand is onzeker. En er zijn ook vier verschillende persoonlijkheden.
“Ik weet niet precies hoe het werkt, maar ik mag deze jongens erg graag, meer dan welke andere groep waar ik mee heb gewerkt. Ik heb eerder met mensen gewerkt waar ik misschien één persoon in het team heel leuk vond, maar dan is er een ander die een echte eikel is of een egomaniac. Ik mag al deze jongens.”
(Gentzler zei dat voor Michael’s sport raadspel (“Is hij veilig of is hij uit?”), “Ik maak het over het algemeen een beleid om het oneens te zijn met wat George’s mening is.”
Na afgelopen juni een voorproefje te hebben gehad van het netwerkwerk, zei Gentzler dat ze niet langer een overstap naar het nationale niveau begeert.
“Vroeger wilde ik bij het netwerk werken, maar het lijkt niet zo aantrekkelijk als het ooit deed, misschien omdat ik nu een realistischer beeld heb van hoe het is om bij het netwerk te werken. Ik denk dat het in veel opzichten niet zo belonend zou zijn. Er zijn veel supervisors; je hebt veel minder inbreng in je eigen werk. Stel je voor dat je als een gek werkt en je moet je verhaal aan iemand in New York of zo voorleggen, en ze kraken het aan stukken, hoe moeilijk zou dat zijn. En dan wordt het uit het nieuws gehaald. Dat zou vreselijk frustrerend zijn.
“Ik denk dat ik het idee leuk vind om meer verslag te doen, misschien netwerk verslaggeving. Ik heb daar met hen over gesproken, en ze waren bemoedigend. Ik hou van een beetje van zowel hard nieuws en functies. Ik heb enige tijd doorgebracht als een nachtelijke, live gefilmde verslaggever, en ik mis dat, het spot-nieuws.”
Haar eerste kans om een verhaal live in Washington te verslaan deed zich voor in november 1990 toen zij en verslaggever Joe Johns de instorting versloegen van een parkeergarage in aanbouw op 14th en H streets NW.
“Ik was zo opgewonden omdat de twee nachtjournalisten ergens in Virginia waren en er niet op tijd konden zijn, dus lieten ze het aan mij over, en ik was gewoon in de wolken. Ik hou van dat soort dingen.”
Maar als presentatrice heeft ze liever een partner, zoals om 5, 6 en 11 uur ’s avonds.
“Ik werk graag met een partner, om een heleboel redenen. Het maakt het makkelijker als de chaos begint. Als er iets misgaat in de show, kan de ene persoon horen wat er aan de hand is terwijl de andere aan het lezen is. En gewoon om iemand te hebben om van af te spelen.”
Gentzler keek uit over het onkruid in haar voortuin en de verpakkingsdozen die bij Christopher’s wiegje stonden te wachten. “Dit was een welkome vakantie, want ik kan me niet voorstellen dat ik me zou moeten haasten om vertrouwd te raken met de nieuwe baby en een nieuwe levensstijl. Ik sta te popelen om terug te gaan, maar ik weet zeker dat ik dat trekkerige gevoel zal hebben. Ik begrijp nu waar dat over gaat. Het lijkt erop dat je altijd iets meer zou moeten doen dan wat je nu doet.”