In 1933 reed Erwin George “Cannonball” Baker in een Graham-Paige model 57 Blue Streak 8 dwars door het land en haalde een gemiddelde snelheid van meer dan vijftig mijl per uur. Hij vestigde een record van 53 uur en 30 minuten om het land door te steken dat bijna 40 jaar standhield. Vanaf 1971 werd de Cannonball Baker Sea-To-Shining-Sea Memorial Trophy Dash naar hem genoemd, bij velen ook bekend als de Cannonball Run (en natuurlijk ook verfilmd met Burt Reynolds en een hele reeks andere filmsterren uit het begin van de jaren ’80). Het was een volledig onofficiële, onbestrafte en illegale race van kust naar kust om die prestatie te herdenken en ook om de pas ingevoerde nationale snelheidslimiet van 55 mijl per uur te overtreden. De Cannonball Run was het geesteskind van Brock Yates, bekend van Car and Driver, en het idee was dat de deelnemers van kust tot kust door de VS zouden rijden, zo snel als ze konden… en natuurlijk proberen niet gepakt te worden.
De Cannonball Run werd vijf keer gehouden tussen 1971 totdat Yates er in 1979 een eind aan maakte vanwege groeiende bezorgdheid over de veiligheid. Het werd nieuw leven ingeblazen als de U.S. Express door verschillende organisatoren als een soortgelijke race door het hele land. Toen de laatste U.S. Express in 1983 werd gereden, beweerden deelnemers David Diem en Doug Turner het land te hebben doorkruist in 32 uur en zeven minuten in hun Ferrari 308. Dat record leek voor altijd gevestigd totdat filmmaker Cory Welles, wiens familie nauw bevriend was met Turner, ging bewijzen of het record inderdaad mogelijk was.
In de film 32 Hours 7 Minutes, Welles rijdt mee op de achterbank van een goed gebruikte BMW M5 uit 2000 (de beroemde en voor velen geliefde E39 carrosserie stijl) bestuurd door Alex Roy en David Maher, deelnemers aan verschillende Gumball 3000 en Bullrun ‘rally’ stijl races, om te zien of het record haalbaar was. Bij het vestigen van het record in 1983, zou de Ferrari 308 van Diem en Turner een gemiddelde van ruim boven de 80 M.P.H.
Elke stop haalt het gemiddelde naar beneden, dus meer dan een paar mensen waren sceptisch in 1983 toen het duo zo’n lage recordtijd claimde. Niet te vergeten dat hun Ferrari standaard was. De 1983 Ferrari, hoewel hij er snel uitzag, was opgezadeld met een 240 pk motor, en 0-60 mph was in de buurt van 7 seconden. Snel voor die tijd, maar je kunt weer zien waarom mensen het misschien niet geloofden.
Het eerste deel van 32 Hours 7 Minutes is pure documentaire opzet om uit te leggen waarom we hier zijn en de rit die we op het punt staan te gaan maken. We leren over de vroege geschiedenis van het evenement van deelnemers die deelnamen aan de races in de jaren ’70 en ’80. Het is geweldig materiaal en fascinerend om de wilde karakters, kleding en auto’s (zelfs een motorfiets!) te zien die meededen aan de vroege races.
Welles komt later in contact met Roy en Maher die er allebei op gebrand zijn om te zien of het record verbroken kan worden. Met veel verkenningswerk gedaan en de BMW M5 uitgerust met zoveel elektronische snufjes (Welles’ apparatuur die nodig was voor het filmen niet meegerekend) dat je zou denken dat de zekeringkast van de Bimmer zou smelten, vertrok het trio vanuit New York City naar de Santa Monica Pier in Californië. Ondanks het gebruik van verkenningsvliegtuigen en volgauto’s gaan de dingen niet altijd volgens plan, wat meer dan een paar opwindende en dramatische momenten oplevert. En dit alles, het meest interessante deel van de film, beleeft men plaatsvervangend via het TV-scherm, zonder risico op een snelheidsovertreding!
Of het trio het record breekt, doet bijna niet ter zake. Films over racen en auto’s zijn moeilijk goed te krijgen. Echter, met meer montage had er meer focus gebracht kunnen worden. In plaats van bijna een uur aan opbouw, was het misschien interessanter geweest om meer te zien over de voorbereiding, de auto en wat deze coureurs ‘beweegt’, iets waar Alex Roy zelf dieper op ingaat in zijn boek, The Driver: My Dangerous Pursuit of Speed and Truth in the Outlaw Racing World. 32 Hours 7 Minutes is verre van perfect, maar het is meeslepend.
Als postscriptum bij deze documentaire beweerde een team dat een Mercedes CL55 AMG uit 2004 bestuurde, in 2013 het transcontinentale record te hebben gebroken, in 28 uur en 50 minuten, met een gemiddelde snelheid van 98 mijl per uur. Dat is een gemiddelde van bijna 100 mph!
Om de DVD te kopen, klik hier.