Metal Wani is begonnen met een nieuwe rubriek genaamd “Best to Worst”, waar we een kijkje nemen in de catalogus van grote metal bands en onze gedachten geven over het beste tot het slechtste. Voor deze aflevering, nam ik een kijkje naar de catalogus van een van mijn favoriete metal bands, Testament. Deze Bay Area thrash band heeft de tand des tijds doorstaan, en blijft uitstekende metal muziek maken tot groot genoegen van de fans over de hele wereld. Met hun nieuwe album ‘Brotherhood of the Snake’ dat op 28 oktober 2016 zal verschijnen, is het een perfect moment om na te denken over hun meesterlijke collectie metal.
‘The New Order’ (1988)
Hoewel ik ‘The Legacy’ absoluut geweldig vind, is dit album voor mij Testament op hun best. Wat ze zo goed deden op dit album, en nog steeds doen, is melodieuze en artistiek rijke gitaarsolo’s mengen met technisch verwoestende riffs in botten-verpletterende anthems. Testament is altijd ondergewaardeerd geweest in termen van hun impact op thrash muziek. Zeker, Metallica, Slayer en Megadave waren pioniers, maar bands als Testament en Forbidden veranderden thrash in klassieke composities van vlammende riff waanzin. De belangrijkste nummers van dit juweeltje zijn “Into The Pit”, en “Trail By Fire” met zijn schitterende solo. Een speciale vermelding verdient de uitstekende cover van Aerosmith’s “Nobody’s Fault”, die de Testament stempel drukt op een geweldige classic rock jam.
‘The Legacy’ (1987)
Dit album introduceerde de wereld van de thrash op een nieuw niveau van heavyness. Terwijl vele lamzakken kwijlden over de terugkeer van de kruis rock met Guns N Roses ‘Appetite for Destruction’, luisterde ik naar Alex Skolnick die inspiratie haalde uit Randy Rhoads om een nieuwe klasse van neoklassieke shred te creëren. Zoals ik al eerder zei, was het een moeilijke keuze tussen dit album en ‘The New Order’ om de hoogste eer te krijgen. Nogmaals luisterend terwijl ik dit stukje schreef, wisselde ik zo vaak heen en weer dat ik de tel kwijtraakte. Hoe dan ook, dit album staat vol met kwaliteitsnummers die bewijzen dat Eric Peterson een van de beste riffmeesters aller tijden is. De belangrijkste nummers op dit album zijn “Curse of the Legions of Death” dat een beetje leent van Slayer en Metallica maar beide bands wegblaast, en “Burnt Offerings” met al zijn glorieuze Phrygian waanzin.
‘Dark Roots of Earth’ (2012)
Het meest recente album van Testament is een juweeltje, waarop de band terugkeert naar de riff-laden wortels van hun vroege werk en een manier vindt om het zwaarder te maken. Het songmateriaal op ‘Dark Roots…’ behoort tot Testament’s beste. Peterson en Skolnick zijn één van de beste gitaarduo’s in metal, en dit album is daar het bewijs van. Plus, het doet geen pijn als je speelt met Gene Hoglan op drums. De man is een god achter de drumkit, en gaat van subliem naar superieur binnen een vier-telling. Op dit album maakt Chuck Billy ook gebruik van de volledige dynamiek van zijn stem: van gruis tot doodsgehuil, Chuck beheerst elk nummer en is bijzonder inspirerend op “Native Blood”. Andere hoogtepunten zijn “True American Hate” en “Throne of Thorns”, met riffs zo vol hooks dat ze huid zouden kunnen villen. En dan hebben we het nog niet eens over de geweldige cover van Iron Maiden’s “Powerslave”.
‘Formation of Damnation’ (2008)
Dit was Testament’s negende album en markeerde de terugkeer van Alex Skolnick en Greg Christian. Zoals de meeste Testament fans, was ik erg benieuwd naar dit album, aangezien het bijna acht jaar geleden was dat ze nog origineel materiaal hadden uitgebracht. First Strike Still Deadly’ was cool, maar het was niet nieuw. Dit album bevatte een vernieuwd Testament, met de band terug naar de mix van melodieuze thrash die hen groot maakte. Bovendien was Chuck Billy volledig hersteld van zijn kanker, en was hij klaar om nieuw materiaal te spelen dat zijn vocale kwaliteiten weerspiegelde. Enkele van de beste nummers op dit album zijn het luidruchtige “Henchmen Ride”, en het titelnummer met Chuck’s gutturale vocale aanval.
‘The Gathering’ (1999)
Ik was verscheurd tussen dit album en ‘Formation of Damnation’ wat betreft de plaatsing in deze lijst. Het was een keuze, want beide albums zijn even aangenaam om naar te luisteren, maar hebben toch duidelijk verschillende stijlen. Dit album bevatte de legendarische Dave Lombardo op drums en Steve DiGiorgio op bas. Er is geen twijfel mogelijk over de impact van Lombardo op nummers als “D.N.R.”, “Legions of the Dead”, en “Fall of Sipledome” als zijn snerpende snare en vernietigende dubbele kick dit album een enorme dosis kracht geven. Ook de death metal invloeden van Eric Peterson en James Murphy dragen bij aan de agressieve metal.
‘Low’ (1994)
Ik zal eerlijk zijn: ik wist niet of ik wel van een Testament album zou houden zonder mijn gitaarheld, Alex Skolnick. Maar toen ik hoorde dat death metal titaan James Murphy een team vormde met Eric Peterson, was ik klaar om dit album een luisterbeurt te geven. Je voelt een beetje de death metal invloed in Chuck’s stem, maar de muziek heeft meer het Pantera gevoel, met groovy riffs en breakdowns. James’ gitaarspel is kenmerkend met veel wah-wah accenten en glibberige licks. Lekkere nummers op deze plaat zijn “Hail Mary”, “Dog Faced Gods”, en “Chasing Fear”.
‘Souls of Black’ (1990)
Toen het tijdperk van de hair metal eindelijk ten einde liep, was het goed om te zien dat Testament zich hield bij waar ze het beste in waren. Op dit album speelde de band zware en technisch rijke muziek. Zeker, er staat een ballad op dit album, maar zelfs dat nummer is goed gedaan met Greg Christian die mooi baswerk toevoegt. Het enige echte probleem met dit album is dat ik mezelf terugvond bij ‘The New Order’ of ‘The Legacy’. De nummers zijn goed geschreven, maar ik had gehoopt dat ze wat verder zouden gaan. Uitschieters zijn “Souls of Black” en “Love To Hate”.
‘Practice What You Preach’ (1989)
Er is eigenlijk niets mis met dit album. Net als ‘Souls of Black’ bevat het beproefde songwriting met veel headbangende riffs en fenomenale frasering in de solo’s van Alex Skolnick. Luister maar eens naar de solo op het titelnummer, en je kaak valt open van de melodieuze compositie en de onberispelijke technische vaardigheden. Toch, als ik dit album vergelijk met de anderen in mijn lijst, zijn er gewoon niet genoeg fenomenale nummers om het hogerop te duwen. Testament kreeg wel heel wat buzz voor “The Ballad” toen het werd uitgebracht. Het is een mooi nummer met een geweldige akoestische intro, maar ik vind mezelf niet terug om dit album steeds opnieuw te beluisteren. Andere aanraders op dit album zijn “Practice What You Preach” en “Sins of Omission”.
‘The Ritual’ (1992)
Testament maakte een grote verandering in hun geluid op dit album. De geweldige solo’s van Alex waren nog steeds intact, maar de songwriting was compleet anders. In plaats van prachtig gearticuleerde en technische riffs, ging de band voor een meer traditionele hardrock / metal formule. De nummers zijn prima, als je naar Judas Priest, Thin Lizzy, of Y&T zou luisteren. Met uitzondering van “Agony”, zijn alle nummers eerlijk gezegd voetgangers. De melodieuze nummers op dit album zijn geweldig, maar het voldeed gewoon niet aan wat ik van Testament verwachtte.
‘Demonic’ (1997)
Toen ik voor het eerst hoorde dat Gene Hoglan en Glen Alvelais op dit album zouden spelen, deed ik het bijna in mijn broek. Hoglan had net gewerkt met Strapping Young Lad op ‘City’, en Glen Alvelais speelde gitaar op ‘Forbidden Evil’ van Forbidden. Het spel op dit album is meesterlijk, en Chuck’s vocalen zijn straffend met death metal invloeden, maar uiteindelijk. missen de nummers het gewoon. De technische riffs en mind-blowing solo’s zijn vervangen door slordige grooves die gewoon niet werken. Ik bedoel, het nummer “John Doe” is verschrikkelijk met een doodgewone progressie en een minder-dan-memorabele solo. Je zou bijna denken dat “Ten Thousand Thrones” het enige reddende element van dit album zal zijn, maar dan stort het de hele zaak in elkaar. Er zijn geen belangrijke nummers op deze plaat.
Dat is mijn mening over de Testament catalogus. Hoewel niet elk album een juweeltje is, is het algemene werk van deze band uitstekend. Als ik denk aan het allerbeste in metal, dan denk ik aan Testament. Terwijl andere grondleggers van thrash en metal de weg kwijt zijn geraakt, heeft Testament de tand des tijds doorstaan en zijn ze tot bloei gekomen. Hun nieuwe muziek evenaart het beste wat ze ooit hebben gedaan, en ze worden alleen maar beter. Ik kan niet wachten om te horen wat ze voor ons in petto hebben met ‘Brotherhood of the Snake’ in oktober.