Samenvatting:
Ezra Pound baseerde dit gedicht waarschijnlijk op de mythe van Apollo, de Zonnegod, en Daphne, een nimf. De traditionele mythe is dat Apollo Eros (of Cupido, zijn Romeinse naam) beledigde door te zeggen dat hij zijn krijgshaftige pijl en boog niet waardig was. Als reactie hierop schoot Eros boos op Apollo met een pijl om hem zijn liefde te ontlokken, en vervolgens schoot hij met een pijl op de nimf Daphne om haar haat te laten voelen. Apollo werd hals over kop verliefd op Daphne en volgde haar voortdurend, terwijl zij hem (en alle mannen) verafschuwde en wanhopig probeerde zijn achtervolging af te schudden. Uiteindelijk kwam Eros tussenbeide om Apollo te helpen Daphne te vangen, maar zij smeekte haar vader, Peneus, om haar gedaante te veranderen. Hij stemde toe, en zo veranderde Daphne in een boom. “Een meisje” beschrijft haar transformatie. In het gedicht accepteert Apollo Daphne zoals ze is, maar betreurt haar dwaze keuze om in een boom te veranderen in de laatste twee regels: “Een kind – zo hoog ben je – en dit is dwaasheid voor de wereld.”
Analyse
Ezra Pound koos in dit gedicht voor een gesplitste vertelling. De eerste vijfregelige strofe leest alsof Daphne vertelt. Ze vertelt gedetailleerd over haar transformatie en beschrijft het gevoel van de boom die haar handen binnendringt en in haar borst groeit. Pound schreef de tweede helft van het gedicht echter vanuit het perspectief van een derde persoon, waarschijnlijk Apollo.
Hoewel dit gedicht een sterke basis heeft in de mythologie, en Pound het duidelijk schreef met dit specifieke verhaal in gedachten, zijn er ook meer hedendaagse interpretaties. De eerste verteller zou een ouder kind kunnen zijn dat vertelt over haar figuurlijke transformatie in een boom, waarbij ze haar fantasie de vrije loop laat. De tweede strofe zou vanuit het perspectief van een volwassene kunnen zijn die haar behoefte om te ontsnappen in mijmeringen begrijpt, en het meisje verzekert dat zelfs als de wereld haar ingebeelde transformatie “dwaasheid” vindt, ze haar creatieve instincten daar niet door moet laten temperen.
De vrije versvorm van dit gedicht is uiterst effectief, vooral omdat het zo kort is. Het ontbreken van een strakke structuur maakt het makkelijker om dit gedicht voor te stellen als een gesprek tussen de twee verschillende vertellers. Het vrije vers draagt ook bij aan het grillige, kinderlijke gevoel van de interpretatie van het gedicht dat niet draait om mythologie; de verbeelding van een kind wordt niet beperkt door enige vorm van structuur, dus dat geldt ook voor dit gedicht.
Hoewel critici en geleerden blijven twisten over de vraag of de ware interpretatie van dit gedicht ligt in de mythologie of een les is over kinderlijke verbeelding, is het mogelijk dat Pound beide betekenissen in gedachten had. Pound gebruikte waarschijnlijk de bekende mythe van Apollo en Daphne om een bredere boodschap over te brengen over de manier waarop de maatschappij naar verbeelding en creativiteit kijkt.