Feed the Future: Na tien jaar van succes, laten we het beter maken

Let’s face it: buitenlandse hulp is een gemakkelijk doelwit.

Het sturen van onze middelen naar het buitenland om andere landen en gemeenschappen te helpen de armoede te verminderen, de gezondheid te verbeteren en het welzijn te vergroten, is niet top of mind wanneer de Verenigde Staten zijn eigen gezondheids- en economische crisis doormaakt, vooral in een politieke omgeving die nog nooit zo gepolariseerd is geweest.

Toch hebben tweepartijdige meerderheden in het Congres consequent gestemd voor voortzetting van deze op armoede gerichte steun en zelfs de jaarlijks door de huidige regering voorgestelde bezuinigingen op de buitenlandse hulp teruggedraaid. Nog beter, deze programma’s hebben resultaten geboekt.

Een uitstekend voorbeeld is Feed the Future, een “hele Amerikaanse regeringsaanpak” die verschillende federale agentschappen omvat en die de wortels van honger aanpakt om de armoede te verminderen en de voeding te verbeteren. Een van de resultaten is dat Feed the Future 23,4 miljoen mensen uit de armoede heeft gehaald, bij 3,4 miljoen kinderen ondervoeding heeft voorkomen en kansen heeft geschapen voor 5,2 miljoen gezinnen die niet langer honger lijden.

Wat waren de ingrediënten van het succes van Feed the Future in drie presidentiële regeringen?

Ten eerste hebben zowel de uitvoerende als de wetgevende macht een sleutelrol gespeeld. De regering-Obama (naar het voorbeeld van zijn Republikeinse voorganger) maakte van de inspanning een presidentieel initiatief en het Congres oefende zijn toezicht uit door wetgeving goed te keuren die het programma institutionaliseerde. De Global Food Security Act, die in 2016 met krachtige steun van beide partijen werd ondertekend, draagt alle Amerikaanse overheidsagentschappen die op dit gebied actief zijn – waaronder de ministeries van Landbouw en Staat, de Millennium Challenge Corporation en het Vredeskorps – op om onder de coördinatie van het Amerikaanse agentschap voor internationale ontwikkeling samen te werken aan de uitvoering van een mondiale voedselzekerheidsstrategie. Dit was geen geringe prestatie, aangezien in het verleden het aantal Amerikaanse deskundigen en programma’s dat betrokken was bij deze anti-hongerinspanningen steeg en daalde in reactie op de financiering en ontwikkelingstendensen van het Congres.

Ten tweede heeft het mandaat om de anti-hongeractiviteiten te coördineren, hoewel bureaucratieën langzaam veranderen, de verwachtingen van de resultaten in de twaalf focuslanden in Afrika, Azië, Latijns-Amerika en het Caribisch gebied waarop Feed the Future zich richt, aangescherpt. Bovendien heeft de invoering van gemeenschappelijke meetmethoden het effect aangetoond en aanwijzingen gegeven over hoe de ingewikkelde problemen beter kunnen worden aangepakt: door markten en voedselsystemen voor de armen te laten werken, door vrouwen als ondernemers in te schakelen en door betere voeding te integreren, vooral voor moeders en kinderen.

Finitief heeft Feed the Future de betrokkenheid van lokale overheden en andere donoren vergroot. Hier in dit land heeft het de grote “menagerie” van Amerikaanse actoren ingeschakeld – universiteiten met een landsubsidie via de Innovatielabs van Feed the Future, bedrijven, non-profitorganisaties en anderen die graag een handje helpen en vaak hun eigen middelen bijdragen. Voor mijn organisatie heeft de steun van Feed the Future aan het werk van Lutheran World Relief met vrouwelijke ondernemers in Honduras via USAID ons aangemoedigd en uitgedaagd om meer te doen, door samen te werken met lokale overheden, niet-gouvernementele organisaties en rurale kredietinstellingen om de barrières aan te pakken die de toegang tot kapitaal voor deze door vrouwen geleide bedrijven in de westelijke hooglanden belemmerden. In dezelfde geest helpen we, met de hulp van het Amerikaanse ministerie van Landbouw, kleine boeren in Burkina Faso de landbouw meer als een onderneming te maken en te profiteren van de lucratieve sesammarkt door samen te werken met landbouwcoöperaties, zaadinkopers, een financiële instelling en een mobiel technologiebedrijf.

Dit is buitenlandse hulp die werkt. Met Feed the Future heeft het Amerikaanse volk een succesverhaal in handen dat ons met trots zou moeten vervullen.

Dus, wat nu? Hoe kunnen we het succes van Feed the Future beter vieren dan door het nog beter te maken?

De belangrijkste stap om de impact van Feed the Future te vergroten, is misschien wel de uitbreiding van het aantal landen waarop het zich richt. Toen Feed the Future van de grond kwam, was het zinvol prioriteit te geven aan de twaalf doellanden. Nu het in de praktijk is getest, is het tijd om de voordelen ervan te verbreden. Feed the Future moet worden uitgebreid tot landen in een moeilijke humanitaire context, met inbegrip van landen die te kampen hebben met conflicten en falend nationaal leiderschap. Het is riskanter en moeilijker om ontwikkelingsprogramma’s in deze contexten uit te voeren, maar dit zijn de plaatsen waar de nood het hoogst is.

Het verbreden van het bereik en de aanpak van Feed the Future en de bijbehorende programma’s is vooral urgent gezien de impact van COVID-19 op fragiele en onderontwikkelde economieën. De pandemie heeft de lokale en regionale internationale handel ernstig getroffen en heeft de lokale voedselsystemen in veel landen lamgelegd. Het effect van COVID heeft de reeds bestaande voedselonzekerheid, veroorzaakt door aanhoudende conflicten, klimaatverandering en de vernietiging door zwermen sprinkhanen die gebieden in Oost-Afrika, Zuid-Azië en het Midden-Oosten hebben geteisterd, nog verergerd.

Feed the Future zou ook doeltreffender kunnen zijn door zijn betrokkenheid te verdiepen, vooral met lokale niet-gouvernementele organisaties en andere groepen uit het maatschappelijk middenveld, en door nog meer gezamenlijke inspanningen te leveren om zich te richten op kleine boeren, van wie de meerderheid vrouwen zijn.

Ten slotte moet de volgende mondiale voedselzekerheidsstrategie beter inspelen op de gevolgen van de klimaatverandering door de landbouwpraktijken aan te passen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en kleinschalige boeren te helpen zich aan te passen aan de veranderde weerpatronen die nu al van invloed zijn op hun oogsten, en dus op hun inkomen.

Feed the Future staat in de traditie van tweepartijdige initiatieven voor buitenlandse hulp die een aanzienlijke impact hebben gehad, samen met successen zoals het President’s Emergency Plan for AIDS Relief (PEPFAR), in 2003 gelanceerd door de regering George W. Bush, waardoor levensreddende medicijnen beschikbaar kwamen voor miljoenen over de hele wereld. Laten we deze kans grijpen om het leven van nog meer gezinnen over de hele wereld te verbeteren door onze inzet voor “Feed the Future” te verdubbelen.

Daniel Speckhard, voormalig ambassadeur van de VS in Griekenland en Wit-Rusland, diende als plaatsvervangend hoofd van de missie op de Amerikaanse ambassade in Irak en is een voormalig hoge ambtenaar bij de NAVO. Hij is tevens president en CEO van Corus International, een familie van op geloof gebaseerde organisaties, waaronder Lutheran World Relief en IMA World Health.

Verder lezen: