final consonant deletion

Spreken is een wonderlijk complexe vaardigheid, en kinderen moeten veel oefenen om te leren hoe ze het moeten doen. Zoals met elke motorische vaardigheid, maken kinderen veel fouten als ze leren om duidelijk te spreken.

In het Engels horen we verschillende veel voorkomende foutpatronen in de spraak van kinderen als ze opgroeien. Hier zijn 10 veel voorkomende soorten foutpatronen, en de geschatte leeftijd waarop we verwachten dat ze ‘gefixeerd’ (verdwenen) zijn bij typisch ontwikkelende kinderen:

Lala wants the lellow kuk. (Lara wil de gele vrachtwagen.)

Het is de menselijke natuur om zo weinig mogelijk werk te verzetten, en onze tongen, lippen en andere ‘articulators’ kunnen net zo lui zijn als de rest van ons! Vaak zal een klank in een woord een of meer andere klanken in het woord beïnvloeden. Dit wordt assimilatie (of consonantenharmonie) genoemd. Soms zal de eerste klank in een woord latere klanken veranderen, bijvoorbeeld als het kind ‘beb’ zei voor ‘bed’. Dit wordt progressieve assimilatie genoemd. Andere keren beïnvloeden de latere klanken in een woord de eerdere klanken, bijvoorbeeld als een kind ‘lellow’ zegt voor ‘yellow’. Dit wordt regressieve assimilatie genoemd.

Wanneer hulp zoeken te overwegen: als assimilatie nog steeds een kenmerk is van de spraak van uw kind op de leeftijd van 2½-3 jaar.

De taitai heeft wawa nodig. (De tijger heeft water nodig.)

Wanneer kinderen een lettergreep twee keer herhalen, in plaats van beide lettergrepen van het woord uit te spreken, kunnen ze een beetje klinken als baby’s die brabbelen (bijv. mama, dada). Wanneer we dit bij 3-5-jarigen horen, noemen we dit foutenpatroon reduplicatie. Het gebeurt bijna altijd wanneer het kind de beklemtoonde lettergreep twee keer herhaalt, ten koste van de zwakke lettergreep, bijvoorbeeld zoals in tijger en water hierboven.

Wanneer hulp zoeken te overwegen: als uw kind 2½-3 jaar of ouder is en meer dan af en toe lettergrepen herhaalt.

I fount a pek for the bram. (Ik vond een pin voor de kinderwagen.)

De zin hierboven slaat helemaal nergens op. Maar het stelt me in staat om stemfouten te illustreren. In het Engels produceren we sommige van onze klanken met onze stembanden uit elkaar. Dit worden stemloze klanken genoemd, waaronder klanken als p, t, k, s en sh. Voor andere klanken brengen we onze stembanden samen om onze stem ‘aan’ te zetten. Dit worden stemhebbende klanken genoemd, waaronder b, d, g, z en n. Het kost veel controle om je stem aan en uit te zetten tijdens het spreken, en het is niet ongebruikelijk dat sommige kinderen fouten maken, zoals het niet uitspreken van klanken wanneer dat wel zou moeten (bijv. pek in plaats van peg) of het uitspreken van klanken wanneer ze dat niet zouden moeten doen (bijvoorbeeld bram in plaats van kinderwagen).

Leeftijd waarop u therapie zou moeten overwegen: 3 jaar (of jonger als uw kind er om wordt geplaagd).

Geef me mijn du ma ba. (Geef me mijn eendenmatje terug.)

Jongere kinderen laten vaak de laatste medeklinkers in hun woorden weg. Dit heet (toepasselijk genoeg) het weglaten van eindmedeklinkers. Het kan een grote invloed hebben op hoe gemakkelijk uw kind voor anderen te begrijpen is – zou u de voorbeeldzin hierboven kunnen begrijpen zonder de vertaling?

Wanneer hulp zoeken te overwegen: als uw kind regelmatig eindmedeklinkers weglaat in woorden op de leeftijd van 3 jaar, 3 maanden.

Sorn kan geen eitjes vinden om te piepelen. (Sean kan geen eieren vinden om te houden.)

Dit type fout wordt fronting genoemd. Het treedt op wanneer klanken die normaal gesproken worden voortgebracht met de tong achter in de mond (bijv. k, g en sh) in plaats daarvan worden voortgebracht met de tong voor in de mond (bijv. als t, d en s).

Leeftijd waarop u therapie moet overwegen: 3½-4 jaar (of jonger als uw kind moeilijk te begrijpen is voor anderen of er om wordt geplaagd).

Da ban crac in dit debra. (Het busje botste tegen deze zebra.)

Deze griezelige zin illustreert het stoppen. In het Engels, kunnen veel spraakklanken worden uitgerekt en continu aangehouden tot je buiten adem raakt. Klanken als s, z, f, v en th, zijn goede voorbeelden. Andere spraakklanken kunnen niet voortdurend worden aangehouden, bijvoorbeeld p, b, t, d, k en g, die allemaal voorbeelden zijn van ‘plosieven’. Het komt vaak voor dat jonge kinderen plosieven in de plaats stellen van continue klanken. We noemen dit ‘stoppen’ omdat de kinderen de klanken ‘stoppen’, bijv. het veranderen van ‘dit’ met zijn mooie continue ’th’ en ‘s’ klank in ‘dit’.

Op welke leeftijd zou u therapie moeten overwegen:

• 3 jaar voor ‘f’ of ‘s’ (of jonger als uw kind ermee wordt geplaagd);
• 3½ jaar voor ‘v’ of ‘z’ (of jonger als uw kind ermee wordt geplaagd);
• 4½ jaar voor ‘sh’, ‘j’ of ‘ch’ (of jonger als uw kind ermee wordt geplaagd); en
• 5-7 jaar voor ’th’ (als in ’thin’) en ’th’ (als in ’the’) (of jonger als uw kind ermee wordt geplaagd).

De olifant heeft een brela nodig. (De olifant heeft een paraplu nodig.)

Wanneer we spreken, leggen we niet op alle lettergrepen evenveel nadruk. Bijvoorbeeld, in het woord ’telefoon’, leggen we gewoonlijk de klemtoon op de ’te’ en ’telefoon’, en laten de ‘le’ lettergreep in het midden onbesproken en zwak. In ‘paraplu’ leggen we de klemtoon op de ‘bre’ en laten we de ‘um’ onbeklemtoond en zwak. Ik zal u een lezing over Trochaïsche en Iambische spanningspatronen in het Engels besparen. Ik vermeld de klemtoonpatronen omdat het gebruikelijk is dat jonge kinderen zwakke lettergrepen weglaten. We noemen dit het weglaten van zwakke lettergrepen.

Leeftijd waarop u therapie zou moeten overwegen: 4 jaar (of jonger als uw kind er om geplaagd wordt).

There’s a ‘cary ‘pider in my room! (Er is een enge spin in mijn kamer!)

Vele woorden in het Engels bevatten combinaties of ‘clusters’ van medeklinkers, bijv. squawk, crab of flower. Het komt vaak voor dat jonge kinderen een of meer medeklinkers in een cluster weglaten (de zogenaamde clusterreductie), en er zijn enkele slimme vuistregels die spraakpathologen gebruiken om ons te helpen voorspellen welke.

Leeftijd waarop u therapie moet overwegen: 4-5 jaar (of jonger als uw kind moeilijk te begrijpen is voor anderen of er om wordt geplaagd).

Ik brak mijn was op de fridsdeur. (Ik brak mijn horloge op de koelkastdeur.)

Deze heeft een mooie naam – deaffrication. Laat me het uitleggen: in het Engels bestaan ‘ch’ en ‘j’ eigenlijk uit elk twee klanken. Ch = t + sh. J = d + zh (zoals in meten of zien). Affricate komt tot ons via het Duits van dezelfde Latijnse wortel als frictie, wat ’tegen elkaar wrijven’ betekent. Omdat ze worden gemaakt door twee klanken tegen elkaar aan te wrijven, worden ch en j affricaten genoemd. Het is gebruikelijk voor kinderen om een van de twee klanken te laten vallen (d.w.z. ze te de-affriceren), bijv. de ’t’ in watch.

Leeftijd waarop u therapie moet overwegen: 5 jaar (of jonger als uw kind er om geplaagd wordt).

Het konijn wuift wed wibbons. (Het konijn houdt van rode linten.)

We noemen dit foutpatroon glijden. Het komt het meest voor met r en l. Tweejarigen die glijden worden vaak geprezen om hun schattigheid. Glijden is niet zo schattig als je zeven bent.

Leeftijd waarop u therapie zou moeten overwegen: 5-6 jaar (of jonger als uw kind ermee wordt geplaagd).

Andere overwegingen

In werkelijkheid maken jonge kinderen – vooral kinderen van 2 en 3 jaar – vaak veel van deze fouten in dezelfde zin, bijvoorbeeld ‘dec a tary fwigt’n pider in my woo’. Dit kan het voor volwassenen die het kind niet goed kennen, erg moeilijk maken om te begrijpen wat het probeert te communiceren.

De hierboven voorgestelde leeftijden om hulp te zoeken zijn natuurlijk slechts richtlijnen. U bent de expert over uw kind en u moet zich altijd vrij voelen om de spraakontwikkeling van uw kind te bespreken met een spraakpatholoog.

Als algemene regel, als: