De vreemdeling, van Albert Camus, is een roman over Meursault en hoe hij een “vreemdeling” is voor de maatschappij. Het publiek heeft hem leren kennen als een moordenaar, die, in het geval, een Arabier vermoordde. Maar wat het publiek niet van hem begrijpt is zijn gebrek aan emoties over het doden van een man, en ook al zou het geen deel van de zaak moeten uitmaken, Meursaults gebrek aan rouw over de kist van zijn dode moeder. De maatschappij begrijpt zijn existentialistische overtuigingen niet. Zijn existentialistische overtuigingen doen hem geloven dat zijn leven geen betekenis heeft. Meursaults gezonde verstand is dat iedereen uiteindelijk sterft, en dat hun leven er uiteindelijk niet toe doet. Meursault is een “vreemdeling” en een absurditeit voor de maatschappij omdat hij geen emoties toont, geen zin heeft in het leven, en zijn enige zekerheid en garantie de dood is. Bronnen die in het hele essay worden gebruikt zijn “Camus and the Novel of the “Absurd”” door Victor Brombert, “Death and Absurdism in Camus’s The Stranger” door Alan Gullette, “The Stranger Theme Philosophical Viewpoints: The Absurd” door Shmoop Editorial Team, “Psychological Interpretation of the Novel The Stranger by Camus” door R. Gnanasekaran, en de roman “The Stranger” van Albert Camus.
Meursault verschilt mentaal en emotioneel van de maatschappij, en de maatschappij ziet hem niet eens als een levend wezen in de manieren waarop hij zijn emotieloze trekken vertoont. Meursault heeft nooit gerouwd om zijn moeder op haar begrafenis en weigerde haar lichaam in de kist te zien. “Omdat hij trouw is aan zijn geloof, wordt Meursault door de maatschappij als een monster beschouwd en is hij veroordeeld tot de dood.” Dit laat zien hoezeer de maatschappij heeft gefaald te begrijpen hoe hij zich voelt. Meursault toont geen emoties door het feit dat hij geen betekenis heeft in het leven. Hij heeft niet het gevoel dat zijn leven een enorm verschil maakt in de wereld, samen met de Arabier die hij vermoord heeft. Meursault heeft geen spijt van de moord, maar ergert zich meer aan het feit dat hij iemand vermoord heeft en dat er zo’n groot punt van gemaakt wordt. Hij ergert zich en stoort zich aan het proces van zijn veroordeling, dat de rechtbank buiten zijn boekje is gegaan om hem te getuigen, en dat de jury hem niet kon zien als een simplistische man met weinig behoeften in zijn leven. Het is een schande dat het hele proces van de zaak tot zo’n grote zaak werd gemaakt, maar in feite was en is het nog steeds een grote zaak om iemand te vermoorden. Camus liet het lijken alsof alle aandacht voor Meursault gedeeltelijk vervelend was, en omdat hij schuldig pleitte en al het bewijsmateriaal naar hem wees, zou hij zijn gevangenisstraf voor moord moeten uitzitten zoals iedereen. Wanneer de jury en de rechtbank erachter komen dat zijn moeder onlangs is overleden en hij niet om haar rouwde zoals een “normaal mens”, zeiden ze: “Ze hadden de meest laaghartige misdaad voor zich, een misdaad die erger dan laaghartig werd door het feit dat ze te maken hadden met een monster, een man zonder moraal.” . Het feit dat de rechtbank en de jury Meursault als een “monster” en “een man zonder moraal” beschouwden is gedeeltelijk waar, maar ook gedeeltelijk onwaar. Aangezien Meursault een gelovige van het Absurdisme is, heeft hij door zijn gebrek aan zin van het leven minder moraal dan de “gemiddelde” mens. Meursault is een “vreemdeling” in de maatschappij, waar de maatschappij niet begrijpt dat hij geen monster is, maar een simplistische man met weinig behoeften en een andere moraal heeft dan iedereen die niet weet hoe hij denkt. Meursault is een man die vindt dat het leven van één man niet het hele universum zal veranderen en effect zal hebben op ieder levend mens.
Al met al verschilt Meursault van de maatschappij door zijn gebrek aan emotie en het hebben van een andere moraal.
Meursault legt duidelijk uit wat zijn overtuigingen zijn en hoe er uiteindelijk geen zin in het leven is. Hij doet niet alsof hij geeft om onderwerpen die belangrijk voor hem zouden moeten zijn, zoals Marie, zijn vriendin, die voorstelde dat ze zouden moeten trouwen, en zijn reactie was: “Ik zei dat het me niets uitmaakte en dat we konden trouwen als zij dat wilde.” . Meursaults gebrek aan motivatie om zichzelf en zijn leven te verbeteren is verbijsterend. “Er is geen waarheid, geen zekerheid, noch enige onwrikbare, niet-relatieve wetten in het leven – en het heeft geen zin om zulke onmogelijkheden na te streven.” Het is zeer moeilijk te begrijpen dat iemand zo’n minachting voor zichzelf en anderen kan hebben, maar zo is het leven van een Absurdist; geen zorg in de wereld zonder vastberadenheid om te slagen of het leven voor zichzelf te verbeteren. Meursault heeft geen zin in het leven, hij verwerpt het bestaan van God, zelfs nadat hij ter dood veroordeeld is. “Ik had nog maar weinig tijd over en die wilde ik niet aan God verspillen.” . De logica van Meursault leidt hem ertoe te geloven dat er geen God is, en als die er was, zou Hij hem het leven en zijn rol in de maatschappij al hebben doen begrijpen. Maar Meursault heeft geen religie gevonden die hem kan troosten voor zijn dood, maar in plaats daarvan blijft hij achter met zijn gedachten en de hoop om nog een dag te leven tot zijn onvermijdelijke dood aanbreekt. Zijn leven en dat van alle anderen is zinloos voor Meursault omdat hij na zijn executie niet herinnerd zal worden als een simplistisch mens, maar als een koelbloedige moordenaar die geen emoties of gevoelens heeft. Meursault heeft geen betekenis in het leven en geen begrip voor de betekenis in andere levens om hem heen.
De enige zekerheid die Meursault heeft en waaraan hij vasthoudt, is dat iedereen uiteindelijk doodgaat. Het troost hem dit te weten, omdat hij tenminste weet hoe en wanneer hij zal sterven. “Maar ik was zeker over mezelf, over alles, zekerder dan hij ooit zou kunnen zijn, zeker van mijn leven en zeker van mijn dood die me wachtte.” . Meursault is zeker van zijn verleden, heden en toekomst, in tegenstelling tot de priester met wie hij zichzelf vergelijkt, die niet weet wanneer of hoe hij zal sterven. Met dit citaat wil Meursault zeggen dat zijn dood tenminste geen mysterie is, zoals bij zovele andere sitting ducks die wachten om deze wereld te verlaten. Meursault weigert zich tot God te wenden in zijn laatste levensuren, ondanks de pogingen van de priester, maar in plaats daarvan gaat hij door zijn gedachten en herinneringen om na te denken over het verleden om zijn naderende einde te troosten zoals hij het kent. Hij denkt aan hoezeer hij Marie mist, hij begrijpt eindelijk waarom zijn moeder een verloofde nam zo vlak voor haar eigen dood, en hij hoopt dat er een grote en hatelijke menigte zal zijn om hem bij zijn executie te begroeten, zodat hij tenminste met een knal ten onder zal gaan en ergens voor zal worden herinnerd.
“Het idee van de dood maakt iemand bewust van zijn leven, zijn vitale wezen – dat wat vergankelijk is en op een dag zal eindigen. Wanneer deze levenskracht wordt gewaardeerd, voelt men zich vrij – want er is geen urgentie om een handeling te verrichten die de mogelijkheid van de dood teniet zal doen, aangezien een dergelijke handeling niet bestaat. In die zin is alle menselijke activiteit absurd, en de echte vrijheid is zich bewust te zijn van het leven in zijn feitelijkheid en totaal, van zijn schoonheid en zijn pijn.” [Gullette, Alan. “Dood en absurdisme in Camus’ De vreemdeling.” Universiteit van Tennessee-Knoxville, lente, 1997.
Meursault, alleen gelaten met zijn gedachten, denkt na over zijn leven en heeft de “echte vrijheid” om zich bewust te zijn van het leven in zijn geheel. Hij is in gedachten verzonken om de tijd te doden wanneer hij niet kon slapen, denkt aan het strand en hoe mooi het was voordat hij de Arabier vermoordde, en denkt aan hoe mooi Marie is en wat hij zou doen om haar nog een laatste keer te zien. Meursault voelt zich vrij omdat er geen haast is om te veranderen of hij gaat sterven of niet. Zijn dood staat in steen gebeiteld en zijn sterfbed is al voor hem uitgestippeld. Het citaat hierboven stelt dat “alle menselijke activiteit absurd is,” gemakkelijk te vergelijken met Meursaults overtuiging geen zin voor het leven te hebben en geen reden van motivatie te hebben. Hij is “zich bewust van het leven in zijn werkelijkheid en totaal,” wat betekent dat hij de volledige betekenis en het begrip van het leven kent. In “zijn schoonheid en zijn pijn” zegt hij dat het leven zijn ups en downs heeft. Er zijn prachtige landschappen te zien, zoals de zonsopgang of zonsondergang, of misschien zelfs het zoeken naar de sterren. Maar er is ook pijn, waaronder dood en emoties, de goede dagen die slecht aflopen. Meursault vermeldt en merkt de mooie landschappen op en beschrijft ze aan de lezers. Alleen al het zien van de schoonheid kan zijn simplistische geest gelukkig maken. De dood is voor hem gewoon één persoon minder om zich zorgen over te maken. Het maakte hem niet uit of ze leefden of niet. Met zijn gedachten alleen gelaten, gaf Meursault veel tijd om na te denken over zijn ervaringen en het leven. Meursault is niet langer verzekerd van geluk zoals hij dat was toen hij nog een vrij man was die zijn eigen keuzes kon maken. Omdat hij zich bewust is van zijn eigen dood, heeft hij geleerd deze te koesteren als zijn enige en laatste garantie in zijn leven.
Meursault is een vreemdeling voor de maatschappij en een Absurdist voor zichzelf. Hij is niet alleen een vreemde voor de maatschappij, maar ook een vreemde voor zichzelf, in die zin dat hij niet eens begrijpt wat zijn eigen emoties zijn of waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt. Maar dat is wat hem een Absurdist maakt. Meursault is, in zijn eigen geest, een eenvoudige man met weinig behoeften, maar de maatschappij ziet hem als een emotieloos, betekenisloos, monster dat leert zijn enige garantie te koesteren; de dood. Als lezer voelde het alsof Camus speelde met de emoties van het publiek. Het maakt dat het publiek emoties wil tonen om het gebrek aan emotie in de roman goed te maken. Als je als lezer zo’n gevoel krijgt, zou je de klassieke roman nooit meer willen neerleggen. De ideeën in het boek zijn intrigerend en interessant om te bestuderen en diep over na te denken, aangezien Meursault zo’n gewoon personage is, maar toch anders op een manier waarmee alleen de lezers zich zouden kunnen identificeren. De auteur laat zien dat Meursault anders is dan de maatschappij, een buitenstaander en een vreemdeling.
Camus laat zien dat Meursault emotioneel anders is dan de maatschappij, geen zin in het leven heeft, en zeker is van zijn eigen dood.
Citaten:
Brombert, Victor. “Camus and the Novel of the “Absurd”” JSTOR. Yale University Press, n.d. Web. Nov.-Dec. 2016. .
Gullette, Alan. “Death and Absurdism in Camus’s The Stranger door Alan Gullette.” Death and Absurdism in Camus’s The Stranger door Alan Gullette. N.p., n.d. Web. 21 nov. 2016. .
Shmoop Editorial Team. “The Stranger Theme of Philosophical Viewpoints: The Absurd. “Shmoop.com. Shmoop University, Inc., 11 nov. 2008. Web. 21 nov. 2016. .