Door Sean Clarke
Ik heb het grootste deel van mijn leven geleden aan een gegeneraliseerde angststoornis, en nu ik achtentwintig ben, heb ik pas in de afgelopen jaren opnieuw gekeken naar hoe ik mijn zorgen en angsten zie. Lange tijd maakte ik me zorgen over bijna alles, het was moeilijk om zelfs maar naar school te gaan, de universiteit was nog erger, en proberen een baan te krijgen met mensen die ik niet kende was angstaanjagend. Het voelde alsof angst voor altijd elk aspect van mijn dagelijks leven zou beheersen.
En zo vocht ik jarenlang met de zorgen, fantaserend dat ik op een dag een soort terminator zou zijn die geen emotie, angst of depressie voelde. Terwijl ik mijn lichaam inspande om net zo te worden als Schwarzenegger, bleef mijn geest wiebelig, en de angst ging nooit echt weg. Vanaf mijn zevende was ik verlegen, nerveus en leek ik in een constante staat van verwarring en geestesmist te verkeren. Maar ik wist dat als ik eenmaal volwassen zou zijn, ik een heel ander mens zou zijn. Ik zou zelfverzekerd zijn, een gesprek kunnen voeren, en mijn leven zo inrichten dat ik me over weinig dingen zorgen hoefde te maken. Ik zou sterker zijn.
Fast forward naar 2018 en mijn geest is niet echt veranderd. Ik krijg nog steeds angstige gedachten, ik moet mezelf nog steeds dwingen om soms met mensen te praten, en mijn leven is niet ingericht op een soort perfecte manier waardoor ik me geen zorgen hoef te maken. Ik maak me nog steeds zorgen. Het enige dat is veranderd is mijn perspectief, en dat is waarom ik nu geloof dat het zo belangrijk is om te werken aan je vooruitzicht.
Soms denken we dat er een tijd zal komen dat we eindelijk immuun zijn voor angst en zorgen. Misschien hebben we te veel sprookjes gezien, Assepoester leefde tenslotte nog lang en gelukkig, nietwaar?
Maar ik beweer dat ze dat niet deed…
Ik beweer dat ze na de aftiteling zwanger werd, leed aan een postnatale depressie, van tijd tot tijd ruzie had met Prince Charming, worstelde met haar post-baby lichaamsbeeld, en soms angstig werd over waar haar leven heen zou gaan.
Okay, misschien niet in die exacte volgorde, maar je snapt wat ik bedoel. Na bijna twintig jaar van angst en depressie, realiseerde ik me dat er geen einddoel is waar plotseling alles op zijn plaats valt, zoals we soms fantaseren. Net als Assepoester was ik een einde aan het najagen dat nooit heeft bestaan. Ik denk dat wat ik probeer te zeggen is – het leven is een reis die doorspekt is met geluk en zorgen voor de volledige duur, en ik begin me daar steeds beter bij te voelen.
Dit inzien is voor mij de sleutel geweest als het gaat om leven met angst. Ik moest afstand nemen van mijn levenslange fantasieën over ‘het perfecte einde’, en mezelf wapenen met een gezondere, realistischere kijk. Dus terwijl je misschien denkt dat dit een beetje somber klinkt (en dat ik Assepoester aan het afkraken ben) wil ik graag uitleggen hoe dit besef mijn angst en stemming als geheel heeft veranderd.
Ten eerste heeft het accepteren dat angst altijd zal komen en gaan in een bepaalde hoedanigheid me ervan weerhouden me erop te concentreren en het een groter probleem te maken dan het hoeft te zijn. Het deed me beseffen dat als ik eindelijk nooit meer angst zou voelen, ik geen mens meer zou zijn. Ik zou zelfs midden op de weg kunnen lopen met een grote stomme grijns op mijn gezicht! Ik heb angst nodig, want het kan zijn nut hebben. De uitdaging is om het zijn kracht te ontnemen als het niet echt nodig is.
Verlangende angst in je leven accepteren is net zoiets als accepteren dat het misschien gaat regenen als je een tuinfeest probeert te geven. Het kan gewoon gebeuren, het is een emotie die verandert en krimpt als elke andere emotie. Sommige dagen word ik misschien angstig wakker, en dat is oké. Ik weet dat er dagen zullen zijn dat ik wakker word en me zelfverzekerd voel.
Door het in mijn leven te accepteren, heeft het wat van zijn macht over mij weggenomen. In plaats van te vechten met elke centimeter kracht die ik heb, probeer ik het nu te zien zoals het is, een voorbijgaande emotie die mij niet definieert als persoon. Ik ben geen ‘gelukkig mens’, noch ben ik een ‘angstig mens’, in plaats daarvan geloof ik dat ik een mengeling ben van emoties die elk hun nut hebben.
Ik ben het mens-zijn gaan definiëren als niet alleen een zoogdier dat op twee benen staat, maar ook als een schepsel dat in staat is een complex scala van emoties te voelen, wat ik nu als een verbazingwekkend iets beschouw. Soms schijnen de negatieve door, maar op de reis van het leven kun je er zeker van zijn dat de zon ook altijd om de hoek schijnt.
Als ik advies zou kunnen geven aan iemand die doormaakt wat ik heb doorgemaakt, dan zou het dit zijn – wees lief voor jezelf. Neem contact op met iemand om wie je geeft, of met een organisatie als Nopanic, en herinner jezelf eraan dat het helemaal oké is om niet altijd oké te zijn.
Nadat hij een groot deel van zijn leven met een gegeneraliseerde angststoornis heeft geleefd, schrijft Sean Clarke nu over zijn eigen ervaringen en wat hem persoonlijk heeft geholpen op zijn blog: http://projectenergise.com/blog/.