Foto: Imaxtree
In mijn laatste essay vertelde ik hoe ik me door het gebruik van Accutane een totale mislukking voelde. Ik had urenlang zorgvuldig gewerkt aan een huidverzorgingsroutine die werkte, maar toen viel ik stil en wist ik dat ik nooit echt een gave huid zou krijgen totdat ik een flinke dosis vitamine A zou gaan slikken.
Nou, ik deed het: Ik voltooide een slopende Accutane kuur en kon het navertellen. Ik heb een ronde van verknoeide labonderzoeken overleefd, waardoor mijn cholesterol zo extreem hoog was dat mijn dermatoloog me een week lang dagelijks belde om er zeker van te zijn dat ik niet dood was gevallen, totdat ik voor een nieuwe labafspraak kon gaan. Ik overleefde de velletjes die van mijn huid afbladderden en mijn lippen die altijd, altijd pijn deden. Ik doorstond de ontelbare zwangerschapstests, ook al verzekerde ik elke betrokken partij dat ik onmogelijk celibatairder kon zijn (net als de rest van het internet, bewaar ik mezelf voor Keanu Reeves, hartelijk dank).
Ik heb het gered door de superdepressieve gedachten bovenop mijn gewone depressieve gedachten. Ik heb het gered door mijn dermatoloog die meewarig lachte om mijn zelfspot grapjes. Ik doorstond de onnodig verspillende pilverpakkingen met de zwangere vrouw doorgestreept, alleen maar om je er voor de 50 miljoenste keer aan te herinneren dat je absoluut niet zwanger kunt worden. (Hot tip: ik besteedde elke zondag ongeveer een uur aan het uitknippen van alle pillen uit de krankzinnig moeilijke verpakkingen en bewaarde ze in een voorraadpot die door de week gemakkelijker toegankelijk was.)
Eerlijk gezegd, het hele proces zuigt. Heel erg. Maar in mijn ervaring was het ook de moeite waard.
Het dilemma van een huidverzorgingsobsessie bij het gebruik van Accutane
De 17 producten die mijn leven (en dus mijn huid) hebben gered terwijl ik Accutane gebruik
Over je willen kleden als je stijlicoon, terwijl je er niet uitziet zoals zij
Ik ben wat de meeste mensen zouden beschouwen als een “succesverhaal” van Accutane. Mijn huid is niet 100% schoon, maar ik zou zeggen op een goede dag zit ik op een solide 95%. Ik slik nog steeds een flinke dosis spironalacton omdat hormonen een bitch zijn, maar het werkt, zelfs als ik de helft van de dag sta te plassen (glamoureus!) omdat het een diureticum is. Mijn huidverzorgingsroutine is veranderd van meerdere recepten naar een paar exfoliërende zuren en wat hyaluronzuur met misschien nog een serum, afhankelijk van mijn stemming. Make-up, voor de eerste keer in mijn leven, voelt eigenlijk leuk en misschien zal ik eindelijk, echt mezelf leren hoe oogschaduw aan te brengen.
Ik voel me gelukkig dat Accutane hielp mijn huid te zuiveren. Maar het hele proces heeft me ook aan het denken gezet over hoezeer we allemaal geneigd zijn onze eigenwaarde gelijk te stellen aan ons uiterlijk. De laatste jaren is er een groeiende beweging voor acne-acceptatie, en ik waardeer het werk dat mensen doen om te proberen puistjes te destigmatiseren, dat doe ik echt. Maar toen het over mijn eigen gezicht ging, kon ik nooit over die mentale hindernis heen komen. Ik wilde mijn acne nooit “terugwinnen” of omarmen door het met glitter te bedekken – ik wilde het weg hebben. Als blanke, cis persoon weet ik dat ik bevoorrecht ben om in dit lichaam te leven, maar de meeste dagen negeert de chemische onbalans in mijn hersenen dat feit, en het is nog steeds een zware strijd om me in vrede te voelen met hoe ik eruit zie.
Voor mij, bijwerkingen en al, was Accutane de makkelijkste manier om iets aan mijn uiterlijk te veranderen dat ik niet leuk vond. Zo eenvoudig was het. De New York Times publiceerde onlangs een verhaal over hoe de wellness-industrie onzin is (wat waar is, maar het is vermeldenswaard dat juist dat standpunt jarenlang door vetactivisten van de daken is geschreeuwd voordat de gezaghebbende krant het een waardig standpunt vond) en dit citaat is me bijgebleven sinds ik het las:
“Ik definieer voedsel niet langer als heel of schoon of zondig of een bedrieger. Het heeft geen morele waarde. Evenmin als mijn gewicht, hoewel ik nog steeds probeer om mijn waarde te scheiden van mijn uiterlijk. Het zijn twee kettingen die in de loop van mijn 35 jaar in de knoop zijn geraakt, hun dunne metalen kettingen in dunne metalen knopen. Uiteindelijk zal ik ze uit elkaar halen.”
Als ik in die gedachtegang “schoon voedsel” vervang door “een gave huid”, dan zit ik gevangen in een lus waarin ik elke ontstopte porie gelijkstel aan een druppel serotonine en meer eigenwaarde. Een schone huid heeft, net als schoon eten, geen morele waarde; ik denk niet dat ik beter ben dan iemand anders omdat ik minder puistjes heb. Maar elk puistje dat plechtig de kop op stak vlak voor een belangrijke gebeurtenis of een nieuw product dat niet werkte, voegde een nieuwe streng toe aan mijn eigen metaforische kettingknoop. Misschien zal ik ze op een dag volledig kunnen ontwarren, maar tot dan neem ik genoegen met een paar knoopjes eruit en een iets beter gevoel over mezelf, hoe ijdel dat ook is. En aan het eind van de dag zijn er ergere dingen die een mens kan zijn dan een beetje ijdel.
Ik heb eerder geschreven over hoe ik me door Accutane een mislukkeling voelde. Ik ben blij te kunnen zeggen dat ik me niet meer zo voel. Slechts een vraag: Zal Glossier me nu automatisch werven om een rep te worden, of is er een sollicitatieprocedure?
Homepage foto: Imaxtree
Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief en krijg elke dag het laatste branchenieuws in je inbox.