Een van de meest gestelde vragen hier is: “Hoe kunnen we zien of een Bijbel een genaaide of een gelijmde binding heeft?” – en met goede reden! Als er geen draden zijn die de randen van de rug van de pagina’s bij elkaar houden, zal het waarschijnlijk meer kosten omdat we wat correctiewerk moeten doen voordat we een mooie nieuwe kaft plaatsen, zodat het er uiteindelijk niet zo uitziet:
Maar hoe weet je van tevoren of de Bijbel dat nodig zal hebben?
Hier volgt de manier waarop we het naaiwerk zoeken:
Vorstel eerst de hoofdband – of de staartband. Dit is het kleine stukje gestreepte stof aan de boven- of onderkant van uw Bijbel. Hieraan is niet te zien dat de Bijbel genaaid is – tegenwoordig is de functie ervan zeer vergelijkbaar met het dragen van een stropdas – het voegt alleen een beetje kleur toe. Oké, sommige zijn ook niet gestreept – sommige zijn effen. Alle bijbels hebben ze, zowel de genaaide als de gelijmde.
Maar de pagina’s stoten tegen de hoofdband en de staartband aan en door hier te kijken, kun je (soms, of vaak, of meestal) zien of de pagina’s naast elkaar lijken te liggen in keurige kleine gevouwen groepjes, als kleine boekjes. Deze boekjes worden handtekeningen genoemd. Dit is meestal een aanwijzing dat de band genaaid is.
Maar niet altijd!
Nu, als u in het midden van een van de kleine handtekeningen kunt komen, kijk dan of er naden of stiksels over de lengte van de rugranden van de pagina’s lopen – in de goot, in het midden van de gevouwen middenpagina. Als u draden ziet, hebt u een genaaide binding.
Soms is het eenvoudig omdat het naaiwerk uitgerekt is geraakt en de handtekeningen van elkaar willen loslaten. Als u draden ziet, hebt u een genaaide binding.
Als u kleine sneden ziet langs de randen van de rug van pagina’s die eruit vallen, ongeveer 1/4″ uit elkaar, zegt dat u niet dat uw binding genaaid is; in feite is het dat waarschijnlijk niet.
Als je iets ziet dat op gaas lijkt dat aan de rugrand van je pagina’s is gelijmd, dan is dat niet genaaid – dat heet scharnierstof of mull. Soms is dat alles wat je kaft tegenhoudt om er niet af te vallen. Maar dat is niet het naaien.
Als je iets ziet dat lijkt op stiksel langs de rand van de rug van de eerste en laatste handtekening, dan zegt dat, verbazingwekkend genoeg, nog niet dat je een genaaide of smyth-genaaide band hebt. Het betekent alleen dat de handtekeningen daar verstevigd zijn met stiksel. In feite is dat soms niet eens goed gedaan, maar komt het tevoorschijn.
Als je handtekeningen ziet, maar geen draden in de middenvouw kunt vinden, kan het zijn dat je kijkt naar een bijbel met gelijmde handtekeningen. Ze zijn gevouwen en allemaal op een rij gezet – en dan zijn ze aan elkaar gelijmd. Soms zijn er zelfs kleine sneetjes waar je denkt dat het naaiwerk zou moeten zitten – maar het zijn maar kleine sneetjes.
Deze is nog erger – grote sneetjes, erg misleidend.
Als je handtekeningen ziet maar het midden van elk van hen is aan elkaar geplakt, probeer er dan voorzichtig één uit elkaar te trekken. Ziet u daar draden onder? Ik weet niet waarom of hoe een fabrikant het naaiwerk zou willen verbergen, maar ja, een paar doen dat. (Probeer dit niet in een boekwinkel!) Als je draden ziet, heb je een genaaide binding.
Hoop dat dit helpt!