“Ik ben een echt persoon.”
Ja, dat ben je echt, en ik hou van je zwembandjes! ☺️
Ik zit aan het zwembad en een klein meisje gaf me net de grootste glimlach en zei dat en ik gaf haar mijn antwoord.
Je weet wel, als je iets hoort en het niet los kan laten?
Ze is waarschijnlijk 4.
Ze is absoluut schattig.
En ze heeft gelijk, ze is een echt mens.
En dat ben ik ook.
Resisting the Hate
Misschien zal ik vanaf nu altijd berichten en e-mails ontvangen waarin mensen me vertellen wat ik volgens hen ben, een blank meisje dat niets weet, een idioot omdat ik geloof in “oude fabels” over God die echt is, een racist omdat ik mijn platform niet gebruik om de BLM organisatie te promoten, een slechte moeder omdat ik mijn kinderen laat helpen in het huis en niet naar bepaalde programma’s of films kijk of telefoons en internet toesta zoals de rest van de wereld en hen zo van hun kindertijd beroof, en dat zijn al de leuke dingen, wie moet het nog hebben over de andere emails die ik de afgelopen maand heb ontvangen.
Kom als een kind
Misschien is alles wat we nodig hebben is om te kijken naar de kinderen.
Ze leren liefde en acceptatie.
Vergeving vrij onmiddellijk.
Een constante staat van leren en groeien, zelfs wanneer de wereld, en ja, soms zelfs hun ouders, zijn niets anders dan constante negativiteit.
Zachtaardig en knuffelig.
Snel vrienden makend.
En net als dat kleine meisje, dat het zich gewoon probeert te herinneren, zijn het echte mensen.
Hoe de wereld te veranderen
Willen we de wereld veranderen? Goed, ik doe mee. Maar het begint met te weten wie je bent, en dan te ontdekken dat iedereen om je heen ook een zoon of dochter van God is, iemand die net zo geliefd is als jij. Het kan moeilijk zijn. Vooral met Karen in de buurt. Maar vandaag ben ik een echt mens, en dat is best geweldig. Jij bent echt geweldig. Je hebt veel meegemaakt, hè? Ik ook. Dus misschien kunnen we vrienden zijn? Het kleinste lichtje in de donkerste omgeving maakt al het verschil. Maar ik vergeet het altijd. Tot vanochtend. Ik ging hardlopen voordat de kinderen naar school moesten, dus het was nog behoorlijk donker buiten. En het ging prima, helemaal geen problemen.
Nog niet eens halverwege draaide ik die bocht om en jeetje! De weg was plotseling zo ongelijk en mijn teen bleef de stoep raken telkens als ik mijn been naar voren strekte, stap na stap klapperend op het trottoir.
Ik begon me eerlijk gezegd een beetje zorgen te maken dat ik er echt vandoor zou gaan en aangezien de duisternis maar niet ophield, was het tijd om te stoppen, om op te geven.
Het kleinste lichtje
En toen verlichtte de kleinste straal van een auto aan de andere kant van de weg het trottoir net genoeg voor me.
En toen nog een.
En nog een.
Het was een patroon van licht dat ik kon herkennen en volgen.
De timing was onberispelijk.
Het licht en de veiligheid waren onmiskenbaar.
Just what I needed
Mijn geest dacht meteen: “Kun je je voorstellen dat die auto’s praten, oh ze is in orde, onze lichten zijn niet fel genoeg, er zijn er niet genoeg van ons. We kunnen niet schijnen als anderen of als degenen die dicht bij haar zijn!”
Ik zou hebben geschreeuwd als ik kon, nee!!!! Het is genoeg, precies wat ik nodig had! En dat was het ook. Alles wat groter was, zou me verblind hebben en ik zou me van het licht afgewend hebben om mijn ogen te beschermen tegen de schittering.
Maar zwak, nauwelijks aanwezig, zacht, benaderbaar licht, dat loodste me door de gevaarlijke stukken.
Zacht levend licht
Vannacht zag ik deze foto. Een paar weken geleden deden Cade en ik het beste ooit, we huurden kajaks voor een maanverlichte tocht van @boatboysowen, wie wist dat een eenvoudige nacht mijn tweede getuige zou zijn, een beetje licht is alles wat we op dit moment moeten geven.
Er is al genoeg geblèr in de gezichten van mensen. We hebben zacht, subtiel, levend licht nodig. Het moet eruit zien als je familie, genietend van het diner, spelletjes spelend, een wandeling makend, herinneringen aan het kleine licht dat voortkomt uit één ding, liefde.