Ik had mensen wel eens over geluidsbaden horen praten, maar ik wist niet wat het was. Wie zijn die mensen? Ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Hadden ze het wel tegen mij? Waarschijnlijk niet. Maar ik had een vaag gevoel dat geluidsbaden iets waren, dus toen ik werd uitgenodigd om er een te proberen in een yogastudio hier in New Orleans – en in de geest van alles een keer proberen – besloot ik het eens te proberen. Laten we zeggen dat ik waarschijnlijk beter aan “mensen” had kunnen vragen waar ze het over hadden voordat ik ging.
Hier volgt wat er gebeurde en wat ik leerde.
- Het is, eh, eigenlijk geen bad.
- Het is als herstellende yoga met muziekinstrumenten.
- Ik weet niet zeker of dit een concert of een yogales was… maar ik denk dat het geen van beide was?
- Life Lesson #1: I’m an old lady who hates a racket.
- Ik vond alles afleidend, niet ontspannend.
- Life Lesson #2: I’m not a sound batha kinda girl.
Het is, eh, eigenlijk geen bad.
Ik weet niet zeker of ik de beschrijving lukraak heb gelezen of dat ik een slechte yogi ben, maar ik dacht dat ik met iets heel anders bezig was toen ik me inschreef voor een klankbadles. Als in, ik droeg een badpak onder een legging en een tanktop. Um, nee. De klas, gehouden in een mooie luchtige yogastudio, bestond uit ongeveer 20 vrouwen – de meesten droegen harembroeken met kleurrijke prints. Met andere woorden, ze wisten niet naar de les te komen met een bikini onder een Lululemon legging. Whoops.
Het is als herstellende yoga met muziekinstrumenten.
Volgens de instructeur is een klankbadles herstellende yoga in een heilige klankruimte. “Leraren en muzikanten zullen aanwezig zijn om je te dienen als je baadt in heilige klanken, muziek en liefdesliederen uit India en daarbuiten.” Oh! Baden in geluid. Niet in water. Ik snap het. Er waren kristallen “klankschalen,” samen met een gigantische gong, en hoogfrequente instrumenten die ik niet herkende en waarvan men mij vertelde dat ze bedoeld waren om “energetische patronen in je te doorbreken en te zuiveren, het zenuwstelsel te kalmeren, en de chakra punten te activeren.” Het wordt beschreven als een ervaring als geen ander: hemels, hemels, en vertrouwd. Ik kan alleen maar zeggen dat het inderdaad een ervaring als geen ander was.
Ik weet niet zeker of dit een concert of een yogales was… maar ik denk dat het geen van beide was?
De instructrice, die opvallend veel leek op Chrissy Snow uit Three’s Company, zwierf door de ruimte met schitterende blonde vlechtjes. Ze instrueerde ons ontspannende houdingen aan te nemen terwijl we op de verschillende instrumenten sloegen (ik kon meestal niet zien welke, omdat mijn ogen meestal dicht waren). De eerste was een liggende houding op een bolster, terwijl ze speelde op wat ik geloof een harmonium was en zong met een prachtige stem. Tot zover de verwarring.
Life Lesson #1: I’m an old lady who hates a racket.
Tijdens de volgende pose gooiden we onze benen over het eerder genoemde bolster op een geluid dat ik alleen maar kan omschrijven als oorverdovend. Dit moet de gigantische gong zijn geweest die ik zag toen ik aankwam. Ik ben nog geen 40, maar ik ben een van die mensen die voortdurend vraagt om de muziek zachter te zetten. Gedurende deze tijd wilde ik niets liever dan mijn oren dichtstoppen en Chrissy beleefd vragen om te stoppen met het slaan op dat ding voor de liefde van alles wat heilig en heilig is. Dit duurde ongeveer 10 minuten, maar het voelde als een hele avond Pantera.
Ik vond alles afleidend, niet ontspannend.
Nog meer gezang. Het enige wat ik kon onderscheiden waren de woorden “Hare Krishna.” Ik wist dat ik me op de ademhaling moest concentreren en me moest ontspannen, maar mijn badpak werd ongemakkelijk en “Hare” klonk als “Harvey” en dat deed me denken aan Steve Harvey, wat me deed denken aan Family Feud, dat ik elke dag opneem (nog een bewijs dat ik een oude vrouw ben) en plotseling wilde ik alleen nog maar thuis naar spelshows kijken.
Life Lesson #2: I’m not a sound batha kinda girl.
Lastly, we verhuisden naar de muur en gepositioneerd in een inversie. Gedurende deze tijd kwam Chrissy langs met verschillende traktaties, waaronder een vleugje essentiële olie op mijn voorhoofd dat rook als een bos hippies, het luiden van een klokkenspel in mijn oor, en een golf van wierook. Ik heb maar één keer gegluurd, maar ik stelde me voor dat ze gracieus door de kamer danste, met staartjes die met haar broek meekwamen. Toen ik thuiskwam, zei mijn man me dat ik rook alsof ik net terugkwam van een concert van de Grateful Dead. Dat was voor mij het teken om mijn badpak uit te trekken en een echt bad te nemen.
Anne Roderique-Jones is freelance schrijfster en redactrice. Haar werk is verschenen in Vogue, Marie Claire, Southern Living, Town & Country, en Condé Nast Traveler. Twitter: @AnnieMarie_ Instagram: @AnnieMarie_
Je vindt dit misschien ook leuk: Deze yogalerares wil meer zichtbaarheid voor alle lichaamsmaten