Lake Washington Boulevard strekt zich uit van de Montlake buurt zuidwaarts naar SewardPark.
De langste en belangrijkste boulevard in Seattle’s Olmsted parksysteem, LakeWashington Boulevard verbindt negen van de Olmsted parken, en strekt zich zes mijl uit van Montlake Boulevard aan het noordelijke uiteinde, door Washington Park Arboretum en langs het meer naar Seward Park aan het zuidelijke uiteinde. De boulevard, die afwisselend langs de oever en in het binnenland loopt, biedt uitzicht op het park, het meer en de bergen. Strak kronkelende segmenten met bochten markeren op drie plaatsen de overgang van helling naar kustlijn, waaronder de wegen in Lakeview, Frink en Colmanpark.
Een uitgebreid boulevardtracé langs dit deel van de oever van Lake Washington werd voor het eerst voorgesteld in het rapport van de gebroeders Olmsted uit 1903. Hun aanbeveling was om de boulevard tot buiten de toenmalige stadsgrenzen te laten lopen, zodat deze helemaal tot aan Seward Park (toen Bailey Peninsula geheten) zou kunnen lopen, ook al hadden de projectontwikkelaars dit zuidelijke deel van de kustlijn al zo smal aangelegd dat een landschappelijke, sierlijke route moeilijk werd: John Charles merkte op dat de oeverstraat van een verkaveling “is aangelegd op een opeenvolging van rechte lijnen, … resulterend in een uiterst lelijke route voor een plezierritje, en deze straat is blijkbaar zo dicht langs de waterlijn geduwd, en in sommige gevallen zelfs er voorbij, dat nauwelijks een van alle prachtige bomen die nu het meer omzomen, niet te vergeten de belangrijke onderbegroeiing, behouden zou kunnen blijven. Het zou nauwelijks mogelijk zijn het probleem op een afschuwelijker manier op te lossen dan in dit geval is gedaan.” Hij moedigde de stad aan om te streven naar grotere vlaktes voor een oeverlijn, “om schoonheid en geschiktheid te verzekeren. . waardig van een dergelijke onderneming,” of anders dit deel (ten noorden van de stadsgrens, bij de huidige Hanford Street) helemaal te laten vallen.
Van de stadsgrens naar het noorden tot Madrona Park stelde het Olmsted rapport van 1903 een paar alternatieve routes voor om de parkway uit te breiden. Het “meest complete en alomvattende” – en ambitieuze – plan was een “crestline parkway” die de oever van het meer zou verlaten in het gebied van het huidige Mt. Baker Park en langs de top van de helling zou lopen terwijl al het land langs de helling naar de oever als openbaar park zou worden aangelegd. Deze Crest Parkway zou helemaal doorlopen tot aan de noordkant van Madrone Park. Andere, snellere plannen houden de parkway langs de oever van het meer. Ten noorden van Madrone Park zou het tracé van de crestline terugkeren naar de kustlijn tot aan een zadel in de bergkam die zich uitstrekt tot de zuidgrens van Washington Park. De parkway zou deze route volgen en door Washington Park naar het Montlake District lopen, waar opnieuw werd voorgesteld de oeverlijn over het kanaal naar het universiteitsterrein te volgen. Het uiteindelijke tracé wijkt af van deze eerste voorstellen, met name door een route over land (maar niet langs de kam) van Colman Park naar Leschi Park, door een bocht door Colman Park in plaats van het zadel bij Mt. Baker Park naar boven, en door het midden van de noordelijke Montlake buurt in plaats van langs de oostelijke oever (zie Montlake Boulevard).
Tijdens de ontwikkeling waren er namen voor elk segment, waaronder University Boulevard, Washington Park Boulevard, Blaine Boulevard, en Frink Boulevard. In 1920 werd de gehele parkway vanaf Washington Park zuidwaarts omgedoopt tot Lake Washington Boulevard.
Het deel in Washington Park was het eerste deel dat werd aangelegd volgens het ontwerp van de gebroeders Olmsted uit 1904. Toen de planning voor de Alaska-Yukon-Pacific Tentoonstelling op gang kwam, werd de boulevard, bedoeld als een primaire en schilderachtige benadering van de Tentoonstelling die de natuurlijke schoonheid in en rond Seattle zou laten zien, snel ontworpen, ontwikkeld en geplant. Edward Cheasty, voorzitter van de Parks Commissie werd als volgt geciteerd: “Voor de toerist die Seattle bezoekt, maakt het boulevard systeem waarschijnlijk een meer blijvende indruk dan enig ander landschappelijk kenmerk.” (The Coast – 1909)
Het bijschrift van een Colman Park ansichtkaart, met poststempel uit 1912, geeft het gevoel weer, met de woorden: “Wereldberoemde boulevards – Door voormalig president Taft als volgt omschreven: “Een van de prachtigste combinaties van moderne stad en middeleeuws bos, van formele tuinen en het handwerk van de natuur, met het mooiste uitzicht op meer, zee en besneeuwde bergtoppen, dat ooit het oog van de mens in dit of enig ander land heeft verrukt.””