Ik scrolde op en neer door mijn Facebook-pagina op mijn smartphone terwijl ik voor een rood licht stond te wachten (iets wat ik mezelf al miljoenen keren verboden heb) toen ik de foto van iemand anders aanzag voor die van mezelf. Deze verwarring duurde een fractie van een seconde, maar wanneer je het geluk hebt om zoiets mee te maken, wordt je een serieus inzicht gegund.
Het gezicht dat ik voor mijn eigen gezicht aanzag in de waas van cyberinformatie was dat van een Russische psycholoog (rechts) en zeer gerespecteerde blogger wiens artikel ik een paar dagen eerder op mijn Facebook-pagina had gedeeld. We hebben twee heel verschillende gezichten, maar we hebben één ding gemeen: we hebben allebei wiebelige wangen die ons gezicht domineren. Mijn foto van mijn rijbewijs zonder make-up staat links. Wangen dragen bij tot de gezichtscontouren en zijn een bepalend kenmerk van het menselijke gezicht dat het verschil tussen andere kenmerken enigszins irrelevant maakt. Hoe verschillend we er ook uitzien, onze gezichten zijn fundamenteel gelijk. Ik voelde me verplicht dit ter sprake te brengen omdat miljoenen vrouwen dezelfde door de renaissance geïnspireerde wangen hebben die worstelen met een positief lichaamsbeeld in de wereld van felle jukbeenderen en strakke wangen.
Cheek-shaming is een heel speciaal soort lichaamsbeeldpraat onder mijn mede-Russen. Algemeen wordt aangenomen dat wiebelige, uitgezakte wangen louter het gevolg zijn van een paar extra kilo’s (of veroudering). Dat is niet zo. Gewichtstoename (of ouder worden) maakt wiebelige wangen zeker vervelender, maar afvallen (of jong zijn) leidt niet automatisch tot een modieuze, strakke wang. Het zachte weefsel van ons gezicht is grotendeels afhankelijk van de botstructuur van het gezicht. Hier komen hoge jukbeenderen en een hoekige kaaklijn om de hoek kijken. Zij dienen als haken waartussen het zachte weefsel mooi kan uitrekken. Denk aan een trampoline met een deuk in het midden. Dit is je strakke wang op Vogue-niveau. De ‘duck-face’ en contourtechnieken spelen daar mooi op in. Dit is een sterke knipoog naar schoonheid van het Z-type.
De gezichtsbeenstructuur met platte jukbeenderen en een delicate kaaklijn die zich vaak vertaalt in een teruggezette kin zijn allemaal tekenen van verminderde ruwheid: de basis van een S-type schoonheid. Platte jukbeenderen en een achterovergezakte kin geven de wangen geen steun, zodat ze er wiebelig en uitgezakt uitzien, zelfs bij een zeer fitte en jonge vrouw. Zonder de steun van de botstructuur zakken de wangen naar beneden en gaan over in een dubbele kin. Het is zeer typerend voor de klassieke beeldhouwkunst, de schilderkunst van de Renaissance en andere Euro-centrische schoonheidsnormen. Pogingen tot een ‘eendengezicht’ zien er meestal onnatuurlijk uit. Te enthousiast worden met contouren kan zo’n renaissance-geïnspireerd gezicht het uiterlijk geven van een Mayne Ride middelbare school productie.
Wat echt helpt onze wangen vechten tegen de zwaartekracht is ons kapsel. Zijwangen kunnen invallen waar onze platte jukbeenderen ons in de steek hebben gelaten. Dit vereist volume en een zeer berekende lengte. Het volume van het kapsel van mijn collega-blogger is geweldig, maar haar lengte speelt aan de kant van de zwaartekracht. Om mijn kapsel tot een bondgenoot te maken, heb ik de achterkant heel kort geknipt, helemaal tot aan de basis van mijn nek.
Dit dwingt al mijn haar naar voren tot aan de slapen, waar het samenvloeit met lange pony’s en mijn gezicht omlijst tot een op Klimt geïnspireerd portretkapsel. Zie hoe mijn wang-tweeling gezicht er kaal uitziet vergeleken met de rommelige omlijsting die mijn lange pony geeft in de collage hierboven. Afzonderlijke vlokken werken bijna als een bronzerborstel van een visagist, brengen jukbeenderen naar voren en tillen de lage renaissancewang omhoog.
Als je erover nadenkt, is deze versie van het kapsel veel traditioneler vrouwelijker dan de versie die mijn wang-tweeling heeft. Het is contra-intuïtief, omdat het knippen van je haar echt kort (aan de achterkant) niet vrouwelijk aanvoelt, maar je zult merken dat de achterkant van je nek met een knipbeurt en het naar voren duwen van het volume meer doet denken aan traditionele dames up-dos, die de basis van de nek ontblootten en gericht waren op het omlijsten van die Mendl’s-geïnspireerde, Renaissance wangen. Lang haar dat de hals bedekt, doet daarentegen veel meer denken aan de mannelijke barokpruik en vraagt om een grotere ruwheid van de botstructuur.
Ik weet dat veel vrouwen het vermijden om de achterkant van hun hals te tonen en het een onaangenaam gezicht vinden. Dit kan waar zijn, maar er zijn meerdere technieken om nekfouten te verhullen. Ons gezicht is veel belangrijker en is sartoriaal moeilijker te manipuleren. Je wilt alle steun hebben die je kunt krijgen van je kapsel. Ik heb gezichten gezien met platte jukbeenderen vol persoonlijke charme en karakter, maar ik heb ook gezichten gezien met platte jukbeenderen die hen beroofden van hun persoonlijkheid. Als je het gevoel hebt dat dit jouw geval is, weet dan dat vlakken je bondgenoten zijn.