Tommy’s gastblog, 13/10/2016, door Natasha Brown
E buitenbaarmoederlijke zwangerschap treedt op wanneer de bevruchte eicel zich ergens buiten de baarmoeder hecht en begint te groeien.
Niet alleen eindigt dit in het onvermijdelijke hartzeer van een miskraam, het kan ook potentieel gevaarlijk zijn voor de moeder.
Rond 1 op de 90 zwangerschappen in het Verenigd Koninkrijk is buitenbaarmoederlijk
Natasha Brown kreeg te horen dat ze een sterke zwangerschap had en dat er geen noodzaak zou zijn om haar te scannen nadat ze haar arts had gemeld dat ze buikkrampen had.
Het feit dat ze het Prikkelbare Darm Syndroom heeft, leidde ertoe dat haar arts geloofde dat dit de oorzaak van haar ongemak was in plaats van een probleem met haar zwangerschap.
Natasha verliet het ziekenhuis met een opgewonden gevoel over haar zwangerschap, maar een week later werd ze ’s nachts gewekt door hevige buikpijn.
‘Ik herinner me duidelijk de dag dat het ambulancepersoneel arriveerde, maar voor die tijd is het in flarden. Ik weet nog dat ik wakker werd van buikpijn en dacht dat het mijn IBS was die weer oplaaide. Toen ik opstond werd de pijn erger. Ik hapte naar adem, het voelde alsof er een druk op me werd uitgeoefend en ik kreeg het heel warm.’
Natasha ging op de grond liggen in een poging om af te koelen en werd gevonden door haar vierjarige zoon James die haar vroeg wat ze aan het doen was.
‘Ik herinner me dat ik zijn kleine voetjes zag toen hij op de trap naast me zat. Ik weet niet hoe lang ik daar was voordat ik besloot dat het het beste was om terug naar boven te gaan om in de badkamer te zijn.’
Nadat ze haar man had verteld dat hij een ambulance moest bellen, ging Natasha naar de overloop om te wachten.
‘Ik begon het koud te krijgen en Ben gaf me een deken en een kussen. Ik herinner me niet veel meer van de tussenliggende tijd, omdat ik me concentreerde op één punt van elke muur waar ik tegenaan lag om te voorkomen dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Ik herinner me dat ik maar één keer heb geschreeuwd en dat was toen ik van de onderkant van de trap naar boven ging, maar James schrok ervan en ik wilde hem niet meer laten schrikken dan nodig was.’
Het ambulancepersoneel arriveerde en zei dat Natasha misschien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Ze vertelde hen dat dit niet mogelijk was, omdat ze zes dagen eerder in de AHA was geweest, waar haar was verteld dat alles in orde was.
‘Eenmaal in het ziekenhuis werd ik opgewacht door het ectopische team, dat op me wachtte. Ze begonnen me te scannen en bevestigden dat er een foetus was (mijn baby). Het scannen ging tot aan mijn ribben en ik herinner me dat ik dacht: “Dit kan niet buitenbaarmoederlijk zijn, anders zouden ze mijn ribben niet scannen.” Op dat moment wist ik dat het niet mijn IBS zou zijn.’
Nadat Natasha twee keer was gescand, begon ze te beseffen dat er echt iets mis was toen een verpleegster zich klaarmaakte om haar een bloedtoevoer te geven.
Ze kreeg te horen dat haar zwangerschap buitenbaarmoederlijk was en was gescheurd, met inwendige bloedingen tot gevolg.
Natasha werd naar de operatiekamer gebracht en gescand.
‘Toen werd me gevraagd of ik mijn baby op het scherm wilde zien. Ik draaide me om en daar was mijn baby, levend, schoppend en zwaaiend. Ik weet nog dat ik tegen Ben zei: “Heb je onze baby gezien?” en in mijn hoofd dacht ik: “Waarom klink je zo opgewonden? Dit was de enige keer dat ik mijn baby zou zien en als ik uit de operatie zou komen, zou mijn baby er niet meer zijn. Ik concentreerde me er niet te veel op, het voelde alsof ik wilde huilen maar het niet kon en ik bedankte iedereen die me hielp, iedereen.’
Natasha’s chirurg kwam naar haar toe toen ze terug was op de afdeling om haar te vertellen hoe ernstig haar buitenbaarmoederlijke zwangerschap was geweest.
‘De chirurg zei tegen me: “Ik wil dat je begrijpt hoeveel geluk je hebt gehad. Als het een half uur later was geweest, hadden we uw familie iets anders verteld, goed dat u zei een ambulance te bellen toen u dat deed. Je hebt de helft van je lichaamsvolume aan bloed verloren. Helaas konden we je rechter eileider niet redden. Ik heb je notities van 1 mei bekeken en ik weet niet waarom je werd verteld dat je bloed sterk was, dat was niet zo. Ik weet niet waarom u niet gescand bent, maar dat had wel gemoeten. Je hebt een hoog risico op buitenbaarmoederlijke zwangerschappen door je endometriose en het feit dat je twee keer een kijkoperatie in je buik hebt gehad. Ik kan me alleen verontschuldigen dat u niet bent gescand en dat ik u geen antwoorden kan geven. Het spijt me voor uw verlies.” Ik haalde uit dat gesprek het woord geluk en speelde ermee in mijn hoofd. Ik probeerde een woord te bedenken dat hij in plaats daarvan had kunnen gebruiken. Maar het feit dat ik nog leef en in staat ben om verder te gaan als mama voor James, is een geluk.’
Voor Natasha is het feit dat haar vroege zorgen werden weggewuifd, iets dat haar is bijgebleven sinds ze haar baby verloor.
‘Het deel dat me achtervolgt, is mijn eerste bezoek aan A5900>E waar ik werd weggestuurd. Als ze me vijf minuten voor een scan hadden bespaard, had ik het trauma kunnen vermijden dat niet alleen mij, maar ook Ben, James en de rest van mijn familie heeft getroffen. Ik had misschien een operatie kunnen vermijden. Ik heb misschien nog steeds beide eileiders. Ja, ik zou nog steeds moeten rouwen om een verloren kind, maar er zou niet al het andere zijn dat door mijn hoofd spookt.’
Herstellen van het verlies van een baby is moeilijk, vooral na zo’n traumatische ervaring. Het is belangrijk om jezelf de tijd te geven om te verwerken wat er is gebeurd en te beginnen met het genezingsproces.
Natasha houdt vast aan de positieve aspecten van haar ervaring, zoals de hoge kwaliteit van de zorg en aandacht die ze kreeg van de gezondheidswerkers die haar verzorgden.
’s Nachts doe ik mijn licht uit en denk ik aan het geweldige team van mensen dat die dag voor me heeft gezorgd. Het ambulancepersoneel, het team van artsen en verpleegkundigen dat ons in A5900>E opwachtte, het team in de operatiekamer, de verpleegsters, de ziekenverzorgsters die me op de afdeling verzorgden. Ik ben ze zo dankbaar en ik ben ze zo veel verschuldigd; ze zijn stuk voor stuk geweldig. Ik hou me daar vaak aan vast, want van alle emoties die ik over het hele gebeuren voel, wil ik niet blijven hangen in boosheid.’
Het is belangrijk dat je na een traumatische ervaring zoals een buitenbaarmoederlijke zwangerschap jezelf de tijd gunt om te herstellen. Als u op enig moment hulp nodig hebt, hoeft u niet bang te zijn of u te schamen om dat te doen.
Soms kan praten over wat er is gebeurd en uitdrukken hoe u zich voelt, helpen. Onze verloskundigen zijn van maandag tot en met vrijdag van 9 tot 5 bereikbaar op onze gratis zwangerschapslijn om te luisteren, je te steunen en je op alle mogelijke manieren te helpen.0800 0147 800.
Als je het moeilijk vindt om met het verlies om te gaan, bekijk dan hier onze adviespagina’s over omgaan na een miskraam.