Foto’s met dank aan Élodie Chrisment/Hans Lucas
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op VICE France
Volgens de Parijse politie, is het aantal prostituees dat in de buurt van het park Bois de Boulogne werkt de afgelopen vijf jaar “aanzienlijk toegenomen”. Een woordvoerder van het “Collectif 16e arrondissement des prostituées du bois de Boulogne” (een groep van onafhankelijke prostituees die in het Bois de Boulogne werken) heeft onlangs bekendgemaakt dat het aantal prostituees in het gebied 180 bedraagt.
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in informele architecturen en mensen die erin slagen iets op te bouwen uit het niets. Mijn werk onderzoekt vaak de manier waarop gemarginaliseerde bevolkingsgroepen omgaan met hun vaak vijandige omgeving. Tot nu toe heb ik de kans gehad om in de favela’s van Rio de Janeiro te werken en de ontheemde bevolkingsgroepen in het Sichuan-gebied te volgen na de bouw van de Drieklovendam in de Chinese stad Chongqing. In dezelfde geest begon ik drie jaar geleden de werkomstandigheden van de prostituees in het Bois de Boulogne te onderzoeken voor een project dat ik Places of Pleasure noemde.
Het Bois de Boulogne is een park met een reputatie – iedere Parijzenaar kent het als een plaats met een geschiedenis van sekswerk. Elke ochtend arriveren drommen vrouwen in het Bois de Boulogne – sommigen met de bus, anderen in hun eigen auto. Hun dag begint met de installatie van hun werkruimte: Sommigen zetten een tent op in het bos of achter de struiken, anderen openen hun koffer, buigen de zetels, bedekken de ramen en steken wat wierook aan. Zodra ze zijn geïnstalleerd, gaan ze over tot de voorbereiding van zichzelf – ze brengen zorgvuldig hun make-up aan en kleden zich om in een sexier outfit of kleden zich gewoon uit. Het hele proces krijgt een bijna rituele kwaliteit; het lijkt deze vrouwen wat tijd te gunnen om de grenzen van hun “dagelijkse” leven te overschrijden en hun rol van prostituee op zich te nemen.
Omstreeks het middaguur levert een kennis hen maaltijden en drankjes. Maar de vrouwen lunchen zelden; hun werk vernietigt blijkbaar hun eetlust. Velen werken vaak met een lege maag, hoewel er vaak een fles alcohol uit hun tas steekt. Rond 17 uur beginnen ze in te pakken, want dan neemt de nachtploeg het over.
In de tijd die ik daar doorbracht, zorgde ik ervoor dat ik een bepaald gebied bestreek, in de hoop dat ik zo de ruimte en haar bewoners beter zou leren kennen. Ik koos een deel van het park dat door de weg wordt gescheiden. In drie jaar tijd heb ik een dertigtal vrouwen ontmoet, waarvan de meesten zelfstandig werkten. Dat vergemakkelijkte onze ontmoetingen, omdat zij in onze gesprekken volledige vrijheid van meningsuiting kregen. Enkelen kwamen uit Latijns-Amerika en sommigen waren transgender.
Ik heb ook een flink aantal van hun klanten ontmoet, maar het zou moeilijk zijn om een profiel op te stellen: het waren allemaal mannen, maar van alle achtergronden en leeftijden – van jonge kinderen uit de voorsteden tot zakenlieden uit La Défense die tussen twee vergaderingen door het Bois de Boulogne passeren om zich te ontspannen, een babystoeltje zichtbaar achterin hun auto. Voor de meesten van hen is het zien van een prostituee een manier om stoom af te blazen.
De prostituees hebben sterk het gevoel dat het werk dat ze doen sociaal is, en dat hun kleine wereld elke slechte regeringsbeslissing weerspiegelt die in de jaren van de economische crisis is genomen. “Vroeger was naar het Bois de Boulogne komen een manier om te feesten – tegenwoordig is het een soort medicijn,” vertelde een van hen me.
Élodie Chrisment is een Franse fotografe, lid van de studio Hans Lucas..
