Een klucht, een klucht! Mijn koninkrijk voor een klucht! Gelukkig hoef je hier niet zo’n hoge prijs voor te betalen- maar, het is het waard. Ken Ludwig, bejubeld auteur van Lend Me A Tenor, keert terug naar de over-the-top wereld van opera en artiesten in deze prachtige A Comedy of Tenors, waarin enkele van dezelfde personages voorkomen.
Farce, wanneer goed uitgevoerd, betekent bijna non-stop actie en dialoog- en dit grootse stuk raast voort als een Japanse bullet train. Vanaf het moment dat operaproducer Saunders (de uitgelaten Alan Wade) binnenkomt en ontdekt dat het ondergoed verspreid ligt over de elegante Parijse hotelkamer uit de jaren dertig, weten we dat we een high lowbrow avond tegemoet gaan. En wanneer dat ondergoed dan verwoed in de hoorn van de dichtstbijzijnde Victrola wordt geduwd, weten we ook dat het een avond van onverwachte verrassingen gaat worden.
Farce draait meestal rond een beperkte woordenschat van plotlijnen – foute identiteiten, ruzies tussen geliefden, een veelheid van dichtslaande deuren, een hysterische tijdslijn die gehaald moet worden of euh, alles is verloren! Maar Ludwig is zo’n goede schrijver dat, hoewel we weten dat alles uiteindelijk goed komt, de reis zelf zo’n plezier is dat we genieten van elke gekke blik en dubbele opname.
Regisseur Jason King Jones weet hoe hij het beste uit deze übertalentvolle cast kan halen: in het bijzonder John Treacy Egan, die zo goed als perfect is in de dubbelrol van Tito/Beppo: Tito is de bonafide tenor, een operaster met een bijpassend ego: hij is verrukkelijk, pompeus en onzeker tegelijk; maar nog verrukkelijker is zijn Beppo, een dubbelganger die als piccolo in de hal wordt ‘ontdekt’ en Napoli-liederen zingt terwijl hij bagage uitlaadt. Dergelijke ’toevalligheden’ zijn het brood en de boter van de klucht, en Egan is anderhalve giller als Beppo, met zijn blikkerige, non-stop gekwetter en off-topic herkauwingen.
A Comedy of Tenors
sluit 12 mei 2019
Details en tickets
—
Egan leidt een cast die gemakkelijk is om van te houden: als Maria, Tito’s vrouw, is Emily Townley dramatisch, flamboyant en heeft een aantal van de beste oneliners van de show, en naar Tito en Maria samen kijken is als naar een sparringwedstrijd kijken, zo leuk is het. Elk van de zes acteurs verdient een vermelding: Allyson Boate, als Mimi, Tito’s en Maria’s dochter, is een would-be filmactrice, en maakt elk woord dat uit haar mond komt zo dramatisch mogelijk; haar minnaar, Carl (Alan Naylor) is eveneens zo dramatisch, en heeft een lenige aanwezigheid op het toneel, variërend van oeps-we-hebben-het-onder-deken ontdekt tot een prachtig muzikaal intermezzo met de twee andere tenoren van de avond.
En nog even daarover: alle drie de tenoren, Egan, Naylor, en Matthew Schleigh als Max hebben een grootse ‘repetitie’-scène waarin ze een prachtig “Drinking Song” uit La Traviata zingen; (een opzettelijk eerbetoon, dit is een stuk gezongen door de originele echte Three Tenors, Pavarotti, Carreras, en Domingo). Het is verbluffend goed, en werd beloond met bravos en uitgebreid applaus op de openingsavond. Persoonlijk betreur ik het dat we niet beloond werden met een toegift.
Patricia Hurley als Racón verschijnt alleen in de laatste helft van de show, maar wow, als blonde Russische bommenhells heeft ze een glorieuze tijd met het stoken van problemen.
Het decorontwerp van Charlie Calvert is mooi veelzijdig: veel trappen om dramatisch binnen te komen, veel deuren om dicht te slaan, een balkon met uitzicht op de Eiffeltoren zodat je niet vergeet dat je in Frankrijk bent, en een elegantie die past bij Parijs in 1939. De kostuums van Seth M Gilbert maken een eigen statement: Maria draagt een besequined jasje dat een eigen wil heeft, Mimi is in de typische voorgevormde avondjurk van een starlet, en je kunt je ogen niet afhouden van Racine’s bizarre bontjassen en slanke blauwe jurk. En het ondergoed! Maria verschijnt slechts in een paar scènes in een zwart negligé met ingebouwde rondingen, en Racine’s ondergoed is zowel antiek als ondeugend. Mimi’s ondergoed belandt in de Victrola, zoals hierboven opgemerkt.
A Comedy Of Tenors zorgt voor een heerlijk avondje uit – er is hysterie en onmogelijke toevalligheden en prachtige kostuums en voorstellingen die je even ademloos achterlaten.
A Comedy of Tenors door Ken Ludwig . Regisseur: Jason King Jones . Cast: Allyson Boate als Mimi; John Treacy Egan als Tito/Beppo; Patricia Hurley als Racon; Alan Naylor als Carlo; Matthew Schleigh als Max; Emily Townley als Maria; Alan Wade als SaundersScenisch ontwerp: Charlie Calvert; Geluidsontwerper: Justin Schmitz; Lichtontwerper: Sonja Dowhaluk; Kostuumontwerp: Seth M Gilbert; Dialect/zangcoach: Brianne Taylor; Fight Choreographer: Casey Kaleba; Stage Managers: Cat Wallis, Ben Walsh. Geproduceerd door Olney Theatre Center . Gerecenseerd door Jill Kyle-Keith.