Op mijn 17e verjaardagsfeestje besloten ik en 5 andere meisjes het psychologische spel “rode deur gele deur” te spelen. Ik, de jarige, ging eerst. Ik heb het ritueel in totaal twee keer gedaan. De eerste keer was kort, ongeveer 3 minuten, ik begon voor mijn huis en ging naar binnen door mijn hordeur. Toen zag ik de ingang van mijn keuken en daar wilde ik niet doorheen, ik voelde me ongemakkelijk bij die ingang dus bleef ik in de woonkamer en opeens was daar een blauwe deur aan het plafond. Ik ging door de deur naar een bewolkte kamer die zich eindeloos uitbreidde in alle richtingen. Ik begon te lopen en kwam een man tegen in een witte mantel, geen gezicht, lang bruin haar, en zijn armen uitgestrekt naar zijn zijden. Er waren twee deuren, één aan elke kant. Mijn gids(mijn vriendin) vroeg of ik door de deur wilde gaan en ik zei dat ik er niet in paste, dus maakte ze me wakker. Daarna gingen een paar van mijn vrienden en het waren gewoon normale dingen zoals gewoon donker of ze konden niet in hun geest komen. Het kwam terug naar mij. Deze keer was mijn hele reis 15 minuten. Het ritueel begon hetzelfde hier zijn de regels btw (http://paranormalinvestigating.com/red-door-yellow-door-any-other-color-door/) dus, ik begon buiten een metrowagon in een leeg metrostation, ondergronds. Ik ging de wagon in en keek rond, de man in het pak zat in de hoek van de wagon. Ik kon niets tegen hem zeggen, ik moest verder met het spel, ik zag een blauwe deur naast me verschijnen ik ging er snel doorheen om weg te komen van de man. Mijn vriendin zou me uit het spel gehaald hebben als ze wist dat ik hem gezien had. Ik weet niet waarom ik niets over hem heb gezegd, het is alsof hij een greep had op de woorden die ik zei. Nu ben ik dus door de blauwe deur, ik ben in een kamer, de muren zijn rood geschilderd, op de vloer ligt een papperig hoopje menselijke resten er waren stukjes oranje haar maar verder kon ik niet zeggen wat het was. Er was huid en bloed over de hele muren. Toen ik mijn vriend probeerde te vertellen over de kamer, kon ik fysiek niet zeggen dat er een lijk lag. Mijn hersenen moesten het spel blijven spelen. Toen zag ik een gat in de muur naast me, groot genoeg om in te kruipen. Ik ging het gat in en kwam in een mierenhoop terecht, er waren 2 reusachtige mieren, groot genoeg voor mij om op te rijden, dus dat deed ik. Ze brachten me naar de uitgang en ik stond nu in het midden van een achtertuin, het gras was hoger dan ik, het voelde als een pixar film achtertuin, een soort van bugs life of toy story. Er was een groot hek ver weg dus daar ging ik doorheen omdat ik te klein was om het huis links van mij in te gaan. Nadat ik onder het hek door was gegaan kwam ik bij de ingang van een heggendoolhof. Ik ging het doolhof in en ging naar rechts. Ik kwam twee honden tegen die vanaf hun middel boven de heg uitstaken. Ik passeerde ze, ging naar links, en kwam bij een lange gang met ingangen aan weerszijden van mij die zich oneindig ver naar voren uitstrekte. Ik ging rechtsaf en kwam bij een vrouw die eruit zag alsof ze uit een freaky Picasso schilderij kwam. Haar gezicht was zo gemanipuleerd dat ik niet kon zien wat haar uitdrukking was. De heg had zich achter mij gesloten en de enige weg die ik kon gaan was langs haar. Ik zat in de val. Ik dwong mezelf door de grond en viel op een stoel in een metalen kamer. Alle muren om me heen hadden een zilverachtige kleur, waarschijnlijk gemaakt van staal. Er stond een metalen tafel voor me met een gloeilamp aan een touwtje erboven. Ik was vastgebonden aan de stoel en ik kon niet opstaan. Ik voelde hoe de stoel langzaam achterover kantelde tot het punt waar ik op de grond in de stoel lag. Ik viel weer door de vloer. Ik kreeg een black-out en verscheen weer voor mijn oude kinderdagverblijf uit mijn kindertijd. Mijn beste vriend uit die tijd was daar. Een speelgoeddeurtje gekleurd met blauw, rood en geel, stond voor me, met niets verbonden. Mijn beste vriendin spoorde me aan om erdoor te gaan, maar ik wilde niet. Een houten badkamerhokje dook rechts van mij op, dus daar ging ik doorheen, ik maakte een fout toen ik eenmaal binnen was. Ik keek in de spiegel. Ik zag de man in het pak naar me kijken alsof ik hem was. Ik dook het toilet in om daar weg te komen. Hij had zijn jasje niet aan. Ik belandde in de stad van Flushed away, die film over die rat die in het riool gaat. En er zat een gigantische kakkerlak voor me. Probeerde iets te zeggen maar het enige wat eruit kwam was gemompel. Er was een deur op zijn buik waar ik me erg goed bij voelde. Ik ging er binnen en het ergste wat ik ooit kon zien was daar. Een kamer bedekt met drek, overal botten. Er waren symbolen op de muur gemaakt van gebroken botten. Ik voelde dat gevoel als ik ’s nachts een trap op rende. Ik zei toen tegen mijn vriend die me begeleidde dat hij me uit het spel moest halen. Ik werd huilend wakker. Ik wil dieper in mijn gedachten duiken. Waarom kon ik zo lang doorgaan? Waarom was ik niet in staat om mijn gids te vertellen over de man in het pak tijdens het ritueel? Vertel me over je ervaringen als je die hebt.