Ik waardeerde ook een voorgerecht van Franse Brie, zo veel voor zijn terughoudendheid – slechts enkele plakjes gesmolten op drie walnoot-cranberry toasts – als voor de smaakvolle interactie van de tomatenmarmelade (geaccentueerd met citrus) en micro basilicum dat het gerecht voltooid. Portobello kopjes – baby bella kapjes gevuld met worst en broodkruimels – ging gepaard met meer kaas, Cheddar gesmolten in een “fondue” saus (met een scheutje witte wijn) die de champignons smoorde en diende als een fijn tegenwicht voor de venkel-gekruide vlees.
Op het menu, geroosterde aubergine “Napolitan” deed denken aan een nette gelaagdheid van ingrediënten (spinazie, champignons, kaas, zongedroogde tomaten), maar was in plaats daarvan een lelijke hoop. Ondanks het uiterlijk en de teleurstelling dat de aubergine gepaneerd en gefrituurd was, heb ik toch genoten van dit voorgerecht, vooral vanwege de uitstekende marinara en de hoge kwaliteit van de buffelmozzarella die er doorheen sijpelde. De mediterrane calamari fritti, een creatieve assemblage van olijven, artisjokharten, feta, kappertjes en kersenpepers, leverde een prachtig huwelijk van smaken op, maar ondermijnde de knapperigheid van de inktvis. Misschien zou grillen, in plaats van frituren, dit kunnen verbeteren.
Van een half dozijn huisgemaakte pasta’s, beveel ik van harte de vlinderdas met Maine kreeft aan, die zwaar was met klauw en arm vlees, licht met wodka saus, en precies goed in zijn toepassing van tomaten, kaas en asperges. Gebakken sint-jakobsschelpen, hoewel mooi ondergekookt, zouden hoger hebben gewaardeerd als het te kaasachtige bed van risotto (ook vol met boter) minder plakkerig was geweest.
De meeste desserts waren goed gemaakt en de moeite waard om te proeven. Ze omvatten tiramisù (vochtig, met passende boventonen van mokka en mascarpone) en vanille bonen crème brûlée. Het is echter de chocolate chip croissant bread pudding, die me blijft achtervolgen. Bedrieglijk decadent met zijn donkere chocolade die smelt in boterachtige stukjes croissant, omgeven door vanillevla, doet het spook van dit dessert me terugverlangen naar Abigail’s.