Listen naar de pijn
In 2012, toen ik 60 jaar oud was, begon ik met tussenpozen pijn te voelen aan mijn linkerzijde. Ik was jaren eerder behandeld voor borstkanker, maar wist toen nog niet dat ik de genetische afwijking had die bekend staat als BRCA 2. Deze afwijking wordt in verband gebracht met alvleesklierkanker, maar ook met borst- en eierstokkanker. Ik had wat pijn in mijn onderrug, waarvan ik dacht dat het door het rijden kwam, en ik had ook mijn eetlust verloren.
Ik sprak met mijn internist en vroeg of de pijn te maken kon hebben met mijn galblaas. Ze zei van niet, omdat de galblaas aan de rechterkant zit, niet aan de linkerkant. Ik vertelde haar dat ik het ongemak onder mijn linker ribbenkast voelde, en ze vertelde me dat de alvleesklier aan de linkerkant zit, maar dat ze dacht dat de pijn waarschijnlijk door het autorijden kwam. In die tijd was ik een Account Executive bij een milieu service bedrijf. Ik reed in het zuidoosten en reed gemiddeld 800 tot 1.000 mijl per week.
Hoewel ze geloofde dat het niets was om me zorgen over te maken, deed ze een test voor pancreasenzymen, maar de resultaten van deze test toonden aan dat de enzymenwaarden normaal waren, niet verhoogd. Ze stelde voor dat ik naar mijn gynaecoloog zou gaan om mijn linker eierstok te laten onderzoeken. (Ik had mijn rechter eierstok laten verwijderen toen ik eind 20 was en een solide cyste had die mijn eierstok had verzwolgen). Ze raadde me ook een colonoscopie aan bij een gastro-enteroloog.
Ik vroeg mijn internist wat haar volgende stap zou zijn als de onderzoeken van mijn eierstok en dikke darm de oorzaak van de pijn niet zouden identificeren, en ze vertelde me dat als dat zou gebeuren, ze een CT-scan zou doen. Acht weken later had ik nog steeds geen diagnose. Ik ging weer naar mijn internist voor bloedonderzoek en vertelde dat de pijn verergerd was en zich nu in mijn maag bevond, en dat ik meer gewicht was verloren. Ze bestelde een CT-scan voor me. Twee dagen later belde ze me om te vertellen dat er letsels op mijn alvleesklier zaten.
De juiste behandeling
Ik begon een behandeling bij een oncoloog in de buurt van mijn huis in South Carolina. Ik wilde er zeker van zijn dat ik een second opinion zou krijgen. Ik wist dat ik maar één kans had om de juiste behandeling te krijgen.
In december van 2012 belde ik Cancer Treatment Centers of America® (CTCA) en sprak met Matt Owens, een vertegenwoordiger in Chicago. Binnen twee weken was ik bij CTCA in Tulsa voor een week van vergaderingen met mijn Care Team.
De chemotherapie waarmee ik in Zuid-Carolina was begonnen, werd bij CTCA voortgezet. Ik had in totaal zes ronden van een regime bekend als FOLFIRINOX. Het doel van de behandeling was om de kanker te laten krimpen tot het punt waarop het operabel was. Na zes chemokuren toonde een PET-scan aan dat de tumor in de staart van de alvleesklier verdwenen was, maar dat er nog wel kanker in de lymfeklieren in de buik zat.
Na nog eens zes ronden chemotherapie toonde een PET-scan geen zichtbare tekenen van kanker. Mijn chirurg, Dr. Greeff, overlegde met verschillende andere oncologen, die het erover eens waren dat ik waarschijnlijk baat zou hebben bij een operatie. De ingreep was riskant, maar ik had geen andere gezondheidsrisico’s zoals roken of overgewicht, dus het was zinvol om ermee door te gaan.
In september 2013 onderging ik een 10 uur durende sub-Whipple-operatie, waarbij 60 procent van mijn alvleesklier, mijn hele milt, mijn linker bijnier, mijn linker eileider, mijn rechter eierstok en de bekleding van mijn maag werden verwijderd. Tijdens de operatie kreeg ik ook intraoperatieve bestralingstherapie.
De behandelingen waren soms moeilijk om door te komen. Mijn handen werden gevoelloos en ik had zeer pijnlijke mondzweren die gedurende de hele chemotherapie aanhielden. Na het zes uur durende chemotherapie-infuus waren er momenten dat ik niet zonder hulp naar mijn kamer kon komen.
Maar de waarheid is dat ik nooit zonder hulp naar mijn kamer hoefde te komen. Er was altijd iemand om te helpen. Mijn Care Team deed zijn best om de pijn van de mondzweren te verminderen en op alle mogelijke manieren troost te bieden.
Het leven begint weer
Vandaag voel ik me geweldig. Ik heb nog drie PET scans gehad sinds de chemotherapie en operatie, die allemaal geen zichtbare tekenen van kanker lieten zien. Ik ga om de vier maanden terug naar Tulsa voor follow-up bezoeken, en ik bereid me voor op een extra preventieve operatie.
Ik kan lange wandelingen maken, naar yogalessen gaan en trainen met vrije gewichten. Ik begin weer na te denken over de reis naar Europa die ik heb uitgesteld. Ik ontmoet vrienden voor de lunch. En ik hoop mijn golf swing terug te krijgen naar waar het was voordat ik gediagnosticeerd werd.
Ik had één kleinkind voordat ik de diagnose alvleesklierkanker kreeg, en nu heb ik er twee – de tweede is geboren op de dag nadat ik klaar was met chemotherapie. Mijn familie houdt me gemotiveerd – ik moet hier zijn om mijn kleinkinderen te zien opgroeien – net als mijn eenvoudige liefde voor het leven. Ik heb nog een lange lijst van avonturen voor de boeg.