Tijdens een wilde race tegen de apocalyps volgt Just Philippot’s hectische korte film Acide (Acid) twee jonge ouders die wanhopig proberen om hun zoon te beschermen tegen een naderende storm. Zoals de titel suggereert, is dit geen normale storm, het regent zuur en het komt elke seconde dichterbij. In 18 indrukwekkende minuten controleert schrijver/regisseur Philippot op meesterlijke wijze elke ademhaling en geschokte ademteug die zijn publiek ervaart tijdens de uitzinnige runtime van de film. Als je met je ogen rolt bij de gedachte aan weer een “einde-van-de-wereld” verhaal, niet doen! Je zult wensen dat deze niet hoefde te eindigen.
“Ik herinner me een schurk die werd gesmolten door een tank chemicaliën in RoboCop”
De inspiratie voor Acid kwam van vele kanten, waarbij Philippot nachtmerries uit zijn kindertijd, de mijlpaal van het vaderschap en de onzekerheden van de toekomst (die nu waarschijnlijk nog relevanter zijn dan toen de film werd ontwikkeld) aanhaalde als motivatie voor zijn verhaal.
De filmische invloeden zijn ook zeer aanwezig, zoals de regisseur Kilmov, Verhoeven en Cronenberg noemt, terwijl we zijn korte bespreken. “Ik herinner me een schurk die wordt gesmolten door een tank chemicaliën in RoboCop en de zure regurgitatiescène in The Fly”, onthult hij. Hoewel die referenties aanvoelen als een directe invloed op het element van de zure regen die het vlees doet smelten, noemt de regisseur ook Kilmovs Come and See als een belangrijke invloed, waarbij de “visuele schok” die door die film werd veroorzaakt, zijn eigen film vormde.
Op zoek naar een verhaal binnen het rampengenre dat het publiek op een agressieve manier onderdompelt in en confronteert met een apocalyptische gebeurtenis, in plaats van de gebruikelijke aanpak waarbij het geweld van de ervaring minder abrupt wordt aangepakt, wilde Philippot zijn publiek met zijn korte film tot hun fysieke grenzen dwingen. “Ik probeerde het verleidelijke geweld en de aangename horror te vermijden”, legt hij uit. Hij voegt eraan toe dat hij het publiek wilde verrassen en confronteren met een echte nachtmerrie.
Vanuit een productiestandpunt, en zeker voor een film van het genre, heeft Acid verrassend genoeg niet de gebruikelijke catastrofale tropen. De film levert niettemin, met een veel diepere psychologische impact. Het scenario is uiterst strak, Philippot onthult alleen wat hij wil, via de dialoog en de beelden, om het publiek te boeien.
“Ik wilde “horror-fantasy” naar zijn climax stuwen”
Het openingsshot, en de cold open in het algemeen, zijn een uiterst effectieve uiteenzetting, die onthult wat er gebeurt maar ook de toon van de film vastlegt. Er zijn maar weinig genrefilms die er zo minimalistisch uitzien en tegelijkertijd zo’n sterke reactie bij het publiek teweegbrengen, zowel emotioneel als fysiek. “Ik wilde de ‘horror-fantasy’ tot een hoogtepunt drijven”, beweert Philippot wanneer hij zijn ‘acid cloud’-ervaring beschrijft.
Gezien de algemene sfeer van de film, houdt de 4:3-ratio (die Philippot poëtisch omschrijft als het ‘angstige formaat’) het publiek onmiddellijk in de greep. Het claustrofobische effect versterkt het verhaal en helpt het publiek onmiddellijk de paniek en wanhoop van de personages te vatten – wat op zijn beurt een fysieke reactie uitlokt, waardoor we ongerust in onze stoel blijven zitten. Het toevoegen van deze emotionele laag, van ouders die hun kind beschermen tegen elke prijs, verdiept de betrokkenheid van het publiek bij de film, waardoor we bijna het gevoel krijgen dat we er zelf bij zijn, vechtend om te overleven, samen met hen.
De race tegen de klok/de dood-verhaal is goed ingeburgerd in de filmwereld, maar Philippot breekt met de traditie en maakt een verrassende keuze in de montage. Een race vraagt meestal om een hoog tempo, maar hier is het nogal uitgerekt. De speelduur van 18 minuten maakt de film aan de lange kant, maar toch was ik verrast door de manier waarop Philippot zijn verhaal vormgaf en hoe goed het de verhaallijn diende.
Op geen enkel moment sleept de film en wordt het te veel om te verwerken. Het tempo geeft een realistischer gevoel aan de scènes terwijl ze zich ontvouwen, wat een sterker emotioneel bereik mogelijk maakt. Philippot weet de hoogte- en dieptepunten van zijn verhaal perfect te timen, zodat het publiek ze kan waarderen en ervaren, om vervolgens weer adem te halen als de situatie weer escaleert.
Acid heeft een behoorlijke festivalreeks achter de rug. De film ging in première in Clermont-Ferrand en beleefde zijn Amerikaanse première op het Palm Springs ShortFest in 2018, voordat hij werd geselecteerd voor de 2019-editie van Sundance. Het werd ook genomineerd voor de César award in Frankrijk. Philippot’s speelfilmdebuut The Swarm stond gepland voor première in Cannes 2020, met zijn selectie tijdens de Critic’s Week.