Andere studies van huisartsen, mensen die kantoorwerk doen, en studenten die in een gesimuleerde treinwagon rijden, hebben allemaal vergelijkbare percentages gevonden van het aanraken van de T-zone.
“Ik was echt verrast,” zei Dr. McLaws. “Door je slijmvliezen aan te raken, geef je elk uur een virus 11 kansen als je iets besmettelijks hebt aangeraakt.”
Het risico om een virus op te pikken door hand-op-gezicht contact hangt af van een aantal factoren, waaronder het type virus, of het oppervlak niet poreus was, hoe lang geleden het virus werd achtergelaten, hoeveel tijd de besmette persoon in het gebied doorbracht en de temperatuur en vochtigheidsgraad.
De Wereldgezondheidsorganisatie merkt op dat, hoewel we niet weten hoe lang het nieuwe coronavirus op oppervlakken overleeft, het zich lijkt te gedragen als andere coronavirussen – wat verontrustend nieuws is. Uit een recente studie van het Journal of Hospital Infection blijkt dat soortgelijke coronavirussen onder ideale omstandigheden wel negen dagen op oppervlakken kunnen overleven. Dat is veel langer dan het griepvirus, dat onder ideale omstandigheden slechts 24 uur op harde oppervlakken kan overleven. Public Health England zegt dat, op basis van studies van andere coronavirussen zoals SARS en MERS, “het risico van het oppikken van een levend virus van een besmet oppervlak” onder real-life omstandigheden “waarschijnlijk aanzienlijk wordt verminderd na 72 uur.”
In het algemeen zal een virus het langst overleven op niet-poreuze oppervlakken van metaal en kunststof – met inbegrip van deurknoppen, balies en leuningen. Een virus sterft sneller op stoffen of weefsels. Eenmaal op je hand begint een virus aan kracht te verliezen, maar het zal waarschijnlijk lang genoeg leven om je gezicht aan te raken. Hoewel er meer onderzoek nodig is naar coronavirus, werd in een onderzoek naar rhinovirus, dat verkoudheid veroorzaakt, een kleine dosis virus op de vinger van een deelnemer aangebracht. Een uur later was ongeveer 40 procent van het virus nog levensvatbaar. Na drie uur kon nog 16 procent worden gedetecteerd.
We weten ook van de SARS-epidemie van 2003, een dodelijker coronavirus dan het virus dat zich nu verspreidt, dat het virus vaak werd overgedragen via oppervlaktecontact. In een hotel in Hong Kong liet een besmette arts die in zijn kamer op de negende verdieping incheckte voordat hij naar het ziekenhuis ging voor behandeling, een spoor van virus achter dat ten minste zeven mensen besmette die ook een kamer op de negende verdieping hadden, die vervolgens de ziekte elders verspreidden. De arts, die aan de infectie overleed, werd later geïdentificeerd als een “superverspreider” die in verband werd gebracht met ongeveer 4.000 gevallen van SARS die zich tijdens de epidemie voordeden.