Zo is er de laatste tijd veel gepraat over de toestand van het spel dat werd aangewakkerd door Joe Hachem’s opmerkingen uit Australië, en dat werd gevolgd door een tirade van Dan Shak over onbeperkte re-entries in Super High Roller evenementen.
Dit jaar in Melbourne voor de Aussie Millions, wat we zagen plaatsvinden was ongekend. Sinds enkele jaren bieden ze een $100k buy in event aan, alsook een $250k buy in event, beide ontworpen met een snelle structuur. In feite bood de $100k een 30 seconden shot clock waar de spelers lovend over waren. Het ging er echt goed in.
Wat dit jaar anders was, is het feit dat je tot het einde van de eerste dag opnieuw aan het toernooi kon deelnemen. Zoals ik al zei, het was een snelle structuur, wat betekent dat veel spelers waarschijnlijk vroeg failliet zouden gaan, waardoor er meer re-entries zouden zijn dan in een typische super high roller structuur. De meeste super high rollers bieden 3 speeldagen aan, in beide gevallen is het evenement voorbij in slechts twee korte dagen.
Deze plaats is de enige die ik ken die dit soort evenementen aanbiedt, met een combinatie van een super hoge buy in, een snelle structuur, evenals onbeperkte re-entries. Dit is een éénmalig jaarlijks fenomeen en er was duidelijk een markt voor want het aantal inschrijvingen verbrijzelde absoluut vorige records voor super high roller evenementen.
De reden waarom deze evenementen oorspronkelijk werden gecreëerd is omdat er enkele rijke Aziatische zakenlieden waren die enkele high stakes toernooien wilden spelen, maar ze wilden niet veel tijd investeren. Ze wilden een snel toernooi spelen, wat op zijn beurt hun kansen op succes enigszins verbeterde. Deze jongens waren ook casino gokkers voor het grootste deel, dus het was echt een no-brainer voor de Crown om deze twee evenementen aan te bieden. Het bracht hen naar de stad, creëerde wat buzz voor poker, en bracht ook de top pro’s naar de stad om deel te nemen aan deze massale evenementen.
Al deze achtergrond is belangrijk om te begrijpen waarom deze evenementen in de eerste plaats werden gecreëerd. De term “goed voor poker” wordt veel gebruikt, en ik maak me waarschijnlijk ook schuldig aan overmatig gebruik van deze uitdrukking. Mijn persoonlijke mening is dat deze evenementen niet goed of slecht zijn voor poker, dat het effect bijna neutraal is. Als ik met een pistool tegen mijn hoofd een kant moest kiezen, zou ik zeggen: goed voor poker.
De evenementen zorgen voor veel buzz en belangstelling en garanderen een televisie-uitzending met enkele van ’s werelds beste spelers. In de $250k werden 6 plaatsen betaald en het waren allemaal topprofs: Phil Ivey, Isaac Haxton, Mike McDonald, ikzelf, Fabian Quoss, en Tom Dwan. Hoewel de structuren in het begin snel waren, vertraagden ze wat tegen het einde, zodat er genoeg spel overbleef voor de pro’s om uiteindelijk het geld te krijgen. Het argument dat deze evenementen slecht zijn voor de pokereconomie is eigenlijk achterlijk. Rijke zakenmannen die hun huurgeld niet op het spel hebben staan, zijn degenen die de waarde creëren die er anders niet zou zijn, en die een instroom van geld in de pokereconomie injecteren. Veel van de profs en amateurs in deze evenementen spelen regelmatig stakes die veel hoger zijn dan deze toernooien. Als mensen cashgames of toernooien met hoge inzet willen spelen, zie ik geen logische reden om hen te verbieden hun geld te investeren of uit te geven zoals zij dat willen.
Er was kritiek dat de media-aandacht voor dit evenement het hoofdevenement overschaduwde. Het argument kan worden aangevoerd dat dit nu al enkele jaren het geval is. Dekking is gebaseerd op de vraag, en als de super high rollers meer hits opleveren voor de media, zouden ze wel gek zijn om daar geen tijd aan te besteden. Ik denk ook dat pokerfans van bekendheid houden, en je zult in al deze evenementen een groep bekende gezichten zien, terwijl je in de finaletafels van het main event zelden meer dan drie namen herkent.
Er is ook een groot misverstand over late inschrijvingen die bepaalde spelers een voordeel geven. In feite, als je late registratie voor evenementen toestaat, is het logisch dat je ook re-entries toestaat gedurende die periode. De enige plek waar dat wat mij betreft niet opgaat, is de WSOP. Er is daar een geschiedenis en ik geloof dat het beschermen van het prestige van de bracelets en de geschiedenis enige waarde heeft. Als je je hoofd erbij kunt houden dat een re-entry een NIEUWE speler is, dan doet het er niet toe dat deze nieuwe speler misschien al uit het toernooi is gestapt. Als een speler zich voor de eerste keer mag inschrijven in niveau 4, dan zou een speler die bust is gegaan en nu een nieuwe speler is, dat recht ook moeten hebben.
Er is geen speler ter wereld die “van plan is” om opnieuw aan een toernooi deel te nemen. Elke beslissing om opnieuw deel te nemen is uniek. Ik heb bijvoorbeeld 5 bullets in de $100k gestoken en mijn gedachtegang was als volgt:
Bullet #1: Dit is een goed toernooi en een goede investering voor mij
Bullet #2: Dit is een goed toernooi en een goede investering voor mij. Wat hieraan voorafging, heeft geen invloed meer op die beslissing.
Bullet #3: Dit is een goed toernooi met al veel dood geld erin en een goede investering. Het feit dat een deel van dat dode geld van mij is, is totaal irrelevant op dit punt.
Bullet #4: Hetzelfde als #3
Bullet #5: Een inzet hier levert me slechts 12,5 big blinds op. Ik ga met een paar wiskundejongens die ik ken overleggen of dit een positieve of negatieve ROI situatie is. Aangezien de gemiddelde stack slechts 25 big blinds was, en er veel dood geld over was, adviseerden mijn intelligente vrienden me dat ik waarschijnlijk nog steeds ongeveer een 3-5% ROI heb op deze laatste bullet. Ikzelf en 9 andere mensen besloten om deze play te maken.
Als je het op een andere manier wilt bekijken, ik speelde hier in wezen vijf toernooien en cashte er uiteindelijk in één. Mijn buy ins voor deze 5 evenementen kostten me $500.000 en mijn cash outs waren $550.000. Het feit dat deze vijf toernooien op dezelfde dag plaatsvonden is eigenlijk niet anders dan dat ik $100k aan buy ins uitgaf aan vijf verschillende tour stops. Is dat logisch?
Als laatste wil ik het argument van de all-time money list behandelen. Dit is het domste argument van allemaal, maar toch de moeite waard om te bespreken. Zelfs als je de buy ins zou bijhouden, heeft deze lijst geen echte betekenis. De Hendon Mob website houdt dit bij en het is interessant om naar te kijken, maar in termen van betekenis of belang die deze nummers hebben voor de pokerwereld, hebben ze geen enkele betekenis.
Toen ik begon te spelen in de late jaren ’90 werd een $1000 buy in event als enorm beschouwd en er was slechts één $10k event per jaar, het WSOP main event. Op dat moment stonden jongens als TJ Cloutier, Men Nguyen en Phil Hellmuth bovenaan die lijsten, maar toen $10k buy in events een paar jaar later de norm werden, schoot ik in zeer korte tijd naar de top van die lijst, simpelweg omdat de prijzenpotten veel groter waren. De laatste jaren hebben we de volgende fase van inflatie gezien. In plaats van de $10k evenementen die de grootste regelmatige evenementen werden, zijn er nu $100k evenementen en de prijzenpotten in die evenementen zijn groot genoeg om de all-time geldlijst flink op te schudden. Eén evenement, in feite, de One Drop heeft een buy-in van een miljoen dollar en het is niet verrassend dat de winnaar van dat evenement en ongeveer $ 18 miljoen op dit moment bovenaan de lijst staat!
Afgezien daarvan zijn er evenementen die tellen op een spelerstotaal dat de hele lijst verdacht maakt. Bijvoorbeeld, jaren geleden won Phil Ivey een privé, één tafel sit n’ go met andere leden van Full Tilt, en de winnaar kreeg één miljoen dollar. Dat is bij zijn totaal opgeteld. Als een paar miljardairs een privé pokertoernooi met een buy-in van $10 miljoen zouden organiseren in Aria en het op televisie zouden uitzenden, voila, we hebben de nieuwe all time money leader! Gek toch?
Ik denk dat het hier op neerkomt dat ik er geen kwaad in zie om deze evenementen één keer per jaar te houden en ik hou zeker niet van het idee om mensen te beperken om voor hoge stakes te spelen als ze dat willen. Serieus, als 10 mensen een $100 miljoen buy in winner take all sit n’ go willen spelen, wie zijn wij dan om hen tegen te houden? Als de poker media het evenement willen verslaan, wie zijn wij dan om hen te vertellen dat ze dat niet mogen doen? Tenslotte, als ze een onbeperkt aantal re-entries willen voor het hele toernooi, welk recht hebben wij om hen te vertellen dat ze dat niet mogen?