Syed Abul Ala Maududi (25 september 1903 – 22 september 1979) was ongetwijfeld een van de grootste islamitische geleerden van de 20e eeuw die miljoenen moslims over de hele wereld heeft beïnvloed door zijn geschriften en religieus-politieke activisme.
Hij was filosoof, rechtsgeleerde, journalist en politicus. Zijn talrijke werken werden geschreven in het Urdu, maar vervolgens vertaald in het Engels, Arabisch, Hindi, Bengali, Tamil, Birmaans en vele andere talen.
Tijdens zijn leven streefde hij er niet alleen naar Pakistan om te vormen tot een ware Islamitische welvaartsstaat, maar werkte hij ook nauw samen met de wereldwijde Moslimbewegingen om in de respectieve landen verbetering te brengen door middel van de briljante beginselen van de Islam. Onafhankelijke historici beschreven hem als een van de machtigste Islamitische ideologen van de 20ste eeuw, wiens ideeën en geschriften een groot aantal Islamitische bewegingen in de Moslimwereld gingen beïnvloeden.
Tijdens zijn hele leven vroeg hij de mensen om de Koran en de Soennah te volgen en kleine verschillen te mijden. Voor hem was sektarisme het grootste kwaad dat de moslimsamenlevingen verzwakte en hen kwetsbaar maakte voor de plannen van de vijanden. Hij drong er bij Ummmah op aan om eensgezind te zijn om de samenzweringen tegen de Islam te verijdelen.
Sectarisme, zo geloofde hij, was de oorzaak van alle problemen waarmee de Moslimwereld te kampen had en eenheid was de remedie voor de zwakte waaraan de Islam door de eeuwen heen had geleden. Het was misschien dankzij deze kwaliteit dat Syed Maududi tijdens zijn leven en na zijn dood grote eer en respect genoot in de hele islamitische wereld, waaronder Saoedi-Arabië, Iran, Egypte, Maleisië en Indonesië.
Syed Maududi, Syed Qutb en Imam Hasan al-Banna waren de belangrijkste geleerden van de 20e eeuw die de koloniale machten en hun agenten uitdaagden. Hun volgelingen wijdden later hun leven aan het omvormen van samenlevingen tot een ideale plaats van leven voor de mensheid. Syed’s werk was de voortzetting van de inspanningen van Hazrat Shah Wali Ullah (R.A), Hazrat Mujadid Alf Sani (R.A), Shah Abdul Qadir Gilani (R.A) en Hazrat Ali Hajveri (R.A) om de samenleving te veranderen in een ideale plaats van leven voor de mensheid.
Syed Maududi werd geboren in Aurangabad (toen in Hyderabad, nu in de deelstaat Maharashtra, in India) in een traditionele moslimfamilie met een sterk religieuze inslag. Zijn vader, Ahmad Hasan Maududi, was een advocaat en een godsdienstgeleerde. Gedurende enkele jaren tijdens Abul Ala’s jeugd, stopte zijn vader met het uitoefenen van zijn beroep als advocaat en wijdde zich aan het geloof. Syed werd hoofdzakelijk thuis onderwezen. Op 15-jarige leeftijd werd hij gedwongen de school te verlaten toen zijn vader overleed. Op 17-jarige leeftijd werd hij correspondent en al snel redacteur van Taj, een krant in Jabalpur. In 1920 werd hij redacteur van Muslim, dat werd uitgegeven door de Jam’iyat-i ‘Ulama,’ de Ulema van India in Delhi. De krant werd in 1923 gesloten, maar Syed Maududi werd al snel redacteur van het prestigieuze al-Jam’iyah. Terwijl hij journalist was, begon hij ook te schrijven over de Islam. In 1928 verliet Syed Maududi de journalistiek en ging hij de wetenschap in. Hij schreef een geschiedenis van de Asafiyah dynastie van Hyderabad en een andere geschiedenis van de Seltsjoeken. Het belangrijkste is misschien wel dat hij een boekje schreef, Naar een beter begrip van de Islam (Risala al Dinyat), waarmee zijn carrière als islamitisch denker en religieus schrijver pas echt begon.
In 1930 had Syed Sahib Jihad fil Islam (Heilige oorlog in de Islam) gepubliceerd, een verzameling essays.
In 1932 trad hij toe tot het Hyderabadi-tijdschrift Tarjuman al-Quran, en in 1933 werd hij redacteur. Hij gebruikte het blad als een platform om de boodschap van de Islam te verspreiden, en later in de jaren dertig wendde hij zich ook tot de Indiase politiek.
Hij drong er bij de Indiase moslims op aan de Islam als hun enige identiteit te erkennen en betere moslims te worden. In 1941 riep Syed Maududi in Lahore een vergadering bijeen om de Jamaat-e-Islami op te richten met als enig doel de boodschap van de Islam te verspreiden en met het verstrijken van de tijd werd de JI een zeer belangrijke kracht in de nationale politiek van Pakistan.
Hij werd in 1953 gearresteerd vanwege zijn actieve rol bij het uitroepen van Qadyanis tot niet-Moslims. Hij werd ter dood veroordeeld, maar later werd zijn doodvonnis veranderd in levenslange gevangenisstraf. Onder druk van de publieke opinie werd hij na enkele maanden vrijgelaten. In 1958 kwam Pakistan onder militair bewind, en Jamaat-e-Islami werd verboden.
Hij werd in 1964 gearresteerd door het regime van Ayyub Khan. Bij de verkiezingen van 1965 steunde hij de presidentskandidatuur van Fatimah Jinnah tegen Ayyub Khan. In 1972 voltooide hij zijn Tafheem-ul-Quran in Urdu en in datzelfde jaar trad hij af als Amir Jamaat wegens toenemende gezondheidsproblemen. Hij bleef echter schrijven tot eind jaren 70. Syed Sahib stierf op 22 september 1979 in Buffalo, New York, waar hij naar toe was gegaan om een zoon, die arts was, te bezoeken en een medische behandeling te ondergaan voor een reeds lang bestaande nierziekte. Hij werd begraven in Lahore.
Ter gelegenheid van Maulana Maududi’s 40ste sterfdag, hernieuwt de Jamaat-e-Islami haar belofte om haar strijd voort te zetten om Pakistan om te vormen tot een Islamitische welvaartsstaat – een staat waar mensen gratis onderwijs en gezondheidszorg genieten en snelle rechtspraak en hun leven doorbrengen volgens de heldere principes van de Islam.
Schrijver is Jamaat-e-Islami leider en senator