Murder-for-Hire Micromanager
(“A Welcome Intrusion,” Forensic Files)
In het bericht van vorige week stond hoe Mark Winger zijn reputatie als respectabele echtgenoot en vader uit de middenklasse gebruikte om ongestraft een dubbele moord te plegen – maar slechts gedurende zes jaar.
Op 29 augustus 1995 vermoordde de ingenieur van het Ministerie van Nucleaire Veiligheid van Illinois zijn vrouw, Donnah, met een hamer en schoot hij een ongelukkige jongeman, Roger Harrington, dood. Daarna vertelde hij de politie dat hij Harrington had vermoord omdat de 27-jarige geschorste luchthaven-shuttle chauffeur zijn huis was binnengedrongen en zijn vrouw aanviel.
Winger profiteerde van Donnah’s levensverzekeringspolis en koesterde zich in de publieke sympathie en zijn nieuwe status als held die dapper een gestoorde moordenaar te lijf ging.
Dat feest eindigde in 2001, toen de politie een nieuw onderzoek opende dat Winger’s verhaal ontrafelde en hem levenslang in de gevangenis deed belanden.
Verleidelijk verhaal. Het verhaal van de Mr.-Perfect-gone-psycho trok de aandacht van de entertainment media. Het ABC-televisiedrama Silent Witness wijdde in 2012 een aflevering genaamd “The Devil You Know” aan de misdaden van Winger. CSI: NY had in 2006 een aflevering, “Open and Shut,” losjes gebaseerd op de zaak.
De bekende advocaat F. Lee Bailey nam Winger op in zijn boek uit 2008, When the Husband Is the Suspect, geschreven met Jean Rabe.
En zoals vorige week vermeld, hebben de waargebeurde misdaadprogramma’s Forensic Files (“A Welcome Intrusion”) en 48 Hours de Winger saga in respectievelijk 2003 en 2008 goed verslagen.
Voor de post van vandaag, wil ik graag in detail beschrijven hoe, in de tijdspanne tussen die twee uitzendingen, Winger erin slaagde om alle aanhoudende twijfels over zijn schuld uit te wissen.
Budding broedance. Het leek erop dat Winger de dagelijkse sleur van het Pontiac Correctional Center niet leuk vond en een uitweg zocht zonder een tunnel te hoeven graven.
Op een bepaald moment na zijn verblijf in 2002 kreeg hij een band met een andere gevangene.
In tegenstelling tot Winger had Terry Hubbell geen diploma van het Virginia Military Institute en kwam hij niet uit een familie die prominent genoeg was voor een huwelijksaankondiging in de New York Times.
Maar de biografieën van de twee mannen overlapten in die zin dat elk iemand had doodgeslagen, in Hubbell’s geval, een tiener genaamd Angel Greenwood, in 1983.
Verwijder ze allemaal. Winger vroeg Hubbell een huurmoordenaarsproject uit te voeren, bedoeld om Winger vrij te pleiten en wraak te nemen op degenen die hem beledigd hadden. Volgens een rechtbankdocument uit Illinois dat in 2011 werd ingediend:
“In mei en juni 2005 benaderde hij Hubbell op het recreatieterrein en zei dat hij zich wilde ontdoen van een getuige in zijn zaak. De verdachte noemde de getuige DeAnn Anderson of Shultz. Hubbell deed er aanvankelijk niets mee “omdat iedereen die in de gevangenis zit, zegt dat ze graag van een getuige in hun zaak af willen”. Hubbell verklaarde dat de kwestie ‘herhaaldelijk’ ter sprake kwam en dat hij uiteindelijk contact opnam met een privédetective die aan zijn zaak werkte. Hubbell hoopte een vergoeding voor zichzelf te krijgen. In juni 2005 ontving Hubbell een geschreven plan van gedaagde…”
Winger’s 19 pagina’s tellende handgeschreven notitie riep op tot een huurmoordenaar om Jeff Gelman te ontvoeren – een welgestelde jeugdvriend die had geweigerd Winger op borgtocht vrij te krijgen in 2001 – en een enorme som geld los te krijgen in ruil voor de belofte Gelman’s familie geen kwaad te doen.
Die jackpot zou de ontvoering van DeAnn Schultz, Wingers vroegere minnares en getuige voor de openbare aanklager, moeten bekostigen. Schultz zou gedwongen worden om verklaringen op te nemen waarin ze zegt dat ze gelogen heeft tijdens het proces en dat Winger onschuldig was.
Een andere bepaling in Winger’s plan, zoals geparafraseerd door Donnah’s stiefvader, Ira Drescher, tijdens zijn 48 Hours interview: “Oh, tussen haakjes, als er nog geld over is, vermoord Ira Drescher ook want hij is de zoon-van-een-wapen schoonvader waar ik een hekel aan heb.”
Grave verwachtingen. Winger wilde ook Gelman en Gelman’s familie vermoorden zodra ze met het geld kwamen. De huurmoordenaar zou Schultz ook vermoorden, maar het op zelfmoord laten lijken.
De huurmoordenaar zou uitvoerige instructies moeten volgen bij elke stap. In Winger’s plan stond bijvoorbeeld dat de huurmoordenaar ervoor moest zorgen dat de enige vingerafdrukken op Schultz’s zelfmoordbriefje en de envelop van Schultz zelf zouden komen en dat alleen haar DNA op de postzegels en de klep van de envelop zou worden gevonden.
Gezien Winger’s vroegere misdaden en zijn achtergrond als ingenieur, lijkt de uitgebreidheid van de blauwdruk niet zo verwonderlijk. Maar zijn geloof dat hij een plan met zoveel bewegende delen kon doorbellen wel. Het klinkt als een klus voor een team van CIA agenten en Navy Seals, niet voor een freelancer die zomaar wordt ingehuurd.
Ook leek Winger, in zijn fixatie op de details, het grotere plaatje te vergeten. Als de huurmoordenaar eenmaal het losgeld van Gelman had ontvangen, wat zou hem ervan weerhouden het geld te pakken en weg te rennen? Waarom zou hij het risico nemen om al die moorden te plegen?
En zouden onderzoekers geen verband leggen tussen de slachtoffers van de moorden op Schultz, Gelman en Drescher? Niemand anders dan Winger zou een motief hebben om ze allemaal dood te zien.
Op het einde heeft Winger niemand anders dan zichzelf gekwetst met zijn ingewikkeld plan.
Geen Johnnie Cochrans. In het resulterende proces in 2007, beweerde Winger dat zijn plannen slechts een fantasie waren, aangewakkerd door woede over zijn overtuiging dat Springfield politiedetectives hadden gelogen over zijn moordzaak en dat zijn veroordeling gedeeltelijk politiek gemotiveerd was.
Hij gaf ook de schuld van zijn eigen bloeddorstige mijmeringen aan de ontmenselijke omstandigheden in maximum beveiligde gevangenissen. “Het zijn pakhuizen van mensen, maar het zijn ook krankzinnigengestichten,” zei Winger.
Winger karakteriseerde Hubbell als een “sluwe vos” die hij vreesde. Hubbell was hem aan het oplichten, beweerde hij. Blijkbaar konden of wilden Winger’s ouders hem niet aan een advocaat helpen voor dit, zijn laatste proces. Livingston County verdediger Randell Morgan vertegenwoordigde hem.
In een wending, een speciale agent die had geholpen om Hubbell een verborgen opname-apparaat te laten dragen tijdens het praten met Winger op de binnenplaats van de gevangenis, eindigde met te getuigen voor de verdediging. Casey Payne zei dat Hubbell alleen naar voren kwam omdat hij de telefoonrekening van zijn moeder betaald wilde hebben en een overplaatsing naar een andere gevangenis.
De jury had drie uur nodig om Winger te veroordelen.
Zoals gerapporteerd door Chris Dettro in een State Journal Register verhaal, vroeg Morgan om een minimum straf, met het argument dat er geen geld van eigenaar wisselde tussen Winger en Hubbell en dat geen van de kidnap-moord plannen tot uitvoering kwamen.
In zijn verklaring voor Livingston County Circuit Judge Harold Frobish, benadrukte Winger dat hij een gezelligheidsmens was, geen sociopaat. “Ik hou van mensen,” zei Winger. “Het enige waar ik meer van hou dan mensen is meer mensen. Frobish overhandigde Winger – toen 44 jaar oud en al twee levenslange straffen zonder voorwaardelijke vrijlating uitzittend – twee straffen van 35 jaar. De rechter noemde hem een “bedreiging voor het publiek.”
De moeder van Donnah Winger, Sara Jane Drescher, vertelde 48 Hours dat de bijkomende straf haar bezorgdheid verminderde dat haar vroegere schoonzoon vrijuit zou gaan indien de veroordelingen voor moord door een technische fout zouden worden vernietigd.
Ira Drescher herinnerde zich dat ze Winger na het proces geketend aankeek en tegen hem zei: “Je miserabele leven is voorbij.”
Maar hier bij True Crime Truant, zal het verhaal van Mark Winger in de komende weken verder gaan met een naschrift over zijn laatste manoeuvres vanuit zijn super-max cel en een update over het leven van enkele overlevenden, waaronder tweede vrouw Rebecca Simic.
Tot dan, proost.
Update: Lees deel 3: Mark Winger: Survivors’ Epilogues