The Monstrous Crimes Of The Dorothea Puente – The “Death House Landlady”

Nadat ze op de vlucht was voor verschillende moorden, vertelde Dorothea Puente aan journalisten: “Ooit was ik een heel goed mens.”

Dorothea Puente had het uiterlijk van een lieve grootmoeder en de vriendelijke baan van het runnen van een pension gevuld met zieke en oudere huurders. Maar zoals ze zeggen, uiterlijk kan bedriegen en je weet nooit wat er schuilt achter gesloten deuren.

Het vroege persoonlijke en criminele leven van Dorothea Puente

Geboren in Redlands, California op 9 januari 1929, werd Dorothea Puente in een weeshuis geplaatst nadat haar beide ouders stierven voordat ze 10 was. Toen ze 16 was, trouwde Puente met de soldaat Fred McFaul, wat haar eerste van vele huwelijken zou worden. Samen kregen ze twee dochters, maar Puente stuurde er een naar Sacramento en liet de andere adopteren. In 1948 kreeg ze een miskraam, en haar man verliet haar kort daarna.

Haar tweede huwelijk zou 14 turbulente jaren duren, gevolgd door haar huwelijk in 1966 met Roberto Puente, een veel jongere man wiens naam ze zou aannemen.

Lang voordat het moorddadige pensionschandaal aan het licht kwam, was Puente betrokken bij haar eerlijk deel van criminele activiteiten. In de jaren 1950 werd ze veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf voor het vervalsen van cheques, maar kwam na zes maanden voorwaardelijk vrij.

Toen, in 1960, werd ze gearresteerd voor het runnen van een bordeel en veroordeeld tot 90 dagen gevangenisstraf.

Na haar gevangenisstraf ging Puente werken als verpleeghulp voor bejaarden voordat ze pensions ging beheren.

In 1968 was Dorothea Puente gescheiden van haar vierde en laatste echtgenoot en had ze een twee verdiepingen tellend Victoriaans pension met 16 slaapkamers in Californië overgenomen, op slechts vier blokken afstand van het Capitool van de staat. Ook al was ze daarmee in overtreding van haar voorwaardelijke vrijlating voor eerdere misdaden.

Puente’s Terror At The Boarding House

Puente was populair bij lokale maatschappelijk werkers omdat ze mensen in huis nam die als “zware gevallen” werden beschouwd. Velen waren herstellende alcoholisten of drugsverslaafden, geesteszieken, of mishandelende huurders. De meesten waren ook bejaard, variërend in leeftijd van 52 tot 80, dus Puente incasseerde hun sociale zekerheid cheques voor hen.

In werkelijkheid liet Puente haar psychotherapeut kalmeringsmiddelen voorschrijven, zodat ze hen kon “bedwelmen en doden” voordat ze hun cheques innen. Toen ze de leiding had over het pension, inde Puente minstens 60 sociale verzekeringscheques van de overledenen.

In het proces dat zou volgen, werden de slachtoffers beschouwd als ‘schaduwmensen’ omdat ze marginaal dakloos waren en meestal niemand in hun leven hadden die het zou merken als ze vermist zouden raken.

De verdenking rees in 1988 toen een van Puente’s huurders, Alberto Montoya, werd vermist. Montoya had een ontwikkelingsstoornis en was schizofreen. Een maatschappelijk werkster die de verdwijning onderzocht werd op haar hoede toen ze hoorde dat Puente’s pension geen vergunning had. De maatschappelijk werkster gaf Montoya’s verdwijning aan bij de politie, die een onderzoek startte.

Puente vertelde de rechercheurs dat de vermiste huurder op vakantie was, maar ze merkten verstoorde grond op het terrein en kregen toestemming om te graven. Puente werd echter nog niet als verdachte beschouwd en toen ze vroeg om een kop koffie te gaan kopen, stond men haar dat toe.

Ze vluchtte onmiddellijk naar Los Angelos. Ondertussen, op hetzelfde moment dat ze vluchtte, groeven de onderzoekers het hele erf af en legden het lichaam van de 78-jarige Leona Carpenter bloot. Toen vonden ze nog zes lijken. Toen realiseerde de politie zich wat een verschrikkelijke fout het was om haar te laten gaan.

The Search For, Trial, And Prosecution Of Dorothea Puente

Dorothea Puente was al vijf dagen vermist. In Los Angeles ontmoette ze een oudere man in een bar en raakte bevriend met hem. Helaas voor haar herkende de man haar van televisiereportages en gaf haar aan bij de plaatselijke politie.

Geschuldigd van in totaal negen moorden, werd Puente teruggevlogen naar Sacramento. Op de terugweg vertelde ze verslaggevers dat ze niemand had vermoord, en zei: “Ooit was ik een heel goed mens.”

Omwille van moeizame juridische gevechten, was Puente 64 jaar oud toen ze voor de rechter kwam, dat was vijf jaar na haar eerste arrestatie.

Tijdens het proces werd Puente afgeschilderd als ofwel een lief oma-type ofwel een manipulatieve crimineel die aasde op de zwakken. Haar advocaten betoogden dat ze misschien een dief was, maar geen moordenaar. De pathologen verklaarden dat ze van geen van de lijken de doodsoorzaak hadden kunnen vaststellen.

John O’Mara, de aanklager, riep meer dan 130 getuigen naar de getuigenbank. De aanklager verklaarde dat Puente slaappillen gebruikte om haar huurders te drogeren, hen liet stikken, en dan veroordeelden inhuurde om hen in de tuin te begraven. Dalmane, een drug tegen slapeloosheid, werd in alle zeven opgegraven lichamen gevonden.

De aanklagers zeiden dat Puente een van de meest “koude en berekenende vrouwelijke moordenaars was die het land ooit had gezien.”

In 1993, na verscheidene dagen van beraadslagingen en een impasse in de jury (deels te wijten aan haar grootmoederlijke inborst), werd Dorothea Puente uiteindelijk veroordeeld voor drie moorden en kreeg ze achter elkaar levenslang.

The Aftermath Of The “Death House Landlady”

Tijdens en na het proces tegen Puente rezen er vragen over de regelgeving met betrekking tot de verzorging van bejaarden, maar veel wettelijke hervormingen werden er in die tijd niet doorgevoerd.

Het pension voldeed niet aan de Californische definitie van een gemeenschapszorginstelling, waarvoor medisch toezicht en een vergunning van het Department of Social Services nodig zijn.

“Deze entiteiten vallen door de mazen van het net,” zei Kathleen Lammers, uitvoerend directeur van het California Law Center on Longterm Care in die tijd. “Niet iedereen die ze leidt is snode, maar snode activiteiten kunnen opduiken.”

Dorothea Punte overleed in de gevangenis op 27 maart 2011, op 82-jarige leeftijd aan een natuurlijke oorzaak.

Na het leren over Dorothea Punte, de “Death House Landlady”, lees dan over de ziekenhuis-seriemoordenaar die bekend staat als de “Engel des Doods”. Lees dan over Aileen Wuornos, de meest angstaanjagende vrouwelijke seriemoordenaar uit de geschiedenis.