Hi Amy,
Ik lees je de hele tijd. Ik weet dat je waarschijnlijk elf biljoen vragen krijgt en ik weet niet of deze vraag echt iets is wat je kunt beantwoorden, maar ik heb wat vriendinnen-achtig advies nodig en aangezien ik in een nieuwe stad ben, heb ik nog niet echt echte volken. Mijn man en ik zijn 5 maanden zwanger, nou ja eigenlijk is hij gewoon mee voor de rit. Mijn probleem is dat ik er niet zwanger uitzie. Ik was aan de zwaardere kant voor de zwangerschap, normaal droeg ik ergens tussen maat 14 en 16, afhankelijk van de winkel. In mijn eerste drie maanden ben ik 17 pond afgevallen door ochtendmisselijkheid en mijn dokter was het daar helemaal mee eens, maar er is nog steeds geen echt teken van zwangerschap. We hebben net een echo gehad en de kleine kan zijn of haar benen niet kruisen, maar iedereen die weet dat ik zwanger ben, zegt elke dag tegen me dat ik er niet zwanger uitzie. Daar komt nog bij dat mijn moeder drie zwangerschappen had met een gewichtstoename van minder dan 16 pond (WTF?) en dat al mijn oma’s zwangerschappen blijkbaar elk minder dan 20 pond wogen. Ik heb dus een kleine zwangerschap die totaal overschaduwd wordt door mijn toch al vrolijke buikje.
Nu klinkt dit misschien allemaal super geweldig en zo, maar de waarheid is dat het heel erg klote is. Ten eerste wil ik dat mensen het ontzagwekkende wonder van leven dat zich in mij voltrekt opmerken, maar nog belangrijker is dat mensen, waaronder mijn man, beseffen dat ik 5 maanden zwanger ben en in de middaghitte op een fietspad vijf mijl ga wandelen, inclusief een stuk van 600 trappen op een heuvel in Pittsburgh, niet het allerbeste voor me is. Mijn schoonzus en haar man willen dat we over twee weekenden met hen gaan kamperen en mijn man heeft al gezegd dat dat geen probleem is, hij vindt het maar niks dat zijn zwangere, ongemakkelijke vrouw nu al moeilijk in een echt bed kan slapen en 6 of 7 keer opstaat om op een echt toilet te plassen.
Om het nog erger te maken waren we dit weekend in een grote babywinkel om een schommelstoel te kiezen en daar kwamen we onze tengere, tengere buurvrouw tegen die net drie maanden oud is. Ze heeft een schattige kleine bult en ze vroeg of we dingen voor een vriend kochten, ik zei haar nee ik was ook zwanger. We rekenden tegelijk af en mijn man hielp haar haar tassen naar de auto te dragen, terwijl ik in mijn eentje onze gloednieuwe wipstoel terug in de winkelwagen en naar de auto moest zien te krijgen. Toen ik hem er later naar vroeg, zei hij dat ze zo zwanger was dat hij haar moest helpen. Toen ik hem eraan herinnerde dat zijn eigen vrouw twee maanden langer zwanger is, zei hij ja, maar dat ik het “prima alleen kon doen”. Amy hoe krijg ik mensen, nogmaals kuch idiote kuch echtgenoot inbegrepen, om te stoppen en te beseffen dat kerel, gewoon omdat je mijn schattige kleine baby bump niet kan zien betekent niet dat hij er niet is en dat ik nog steeds dezelfde zwangerschapskwaaltjes heb als mijn tengere tegenhangers; zoals rugpijn, slapeloosheid en helaas nog steeds wat overblijvende ochtendmisselijkheid? Is er kleding die ik kan dragen waardoor ik er echt zwanger uitzie?
Alles helpt, want op dit moment ben ik bang dat ik helemaal tot het einde ga en dan nog steeds mensen moet verdragen die denken dat ik nog steeds buitensporige activiteiten kan doen en dat ik echt prima ben en “niet zo zwanger!”
Getekend,
Klaar om een kussen onder mijn shirt te stoppen
Geen Zwangerschapsbult? Geen Probleem
Als zwangere vrouw die eruitziet alsof ze een strandbal heeft ingeslikt, kun je mijn advies waarschijnlijk met een extra korreltje zout nemen, maar… de meeste mensen valt het niet op, ongeacht hoe je buik eruitziet. Mensen vergeten, mensen zijn onbeleefd, mensen moeten er constant aan herinnerd worden dat bepaalde activiteiten ronduit verboden zijn of gewoon geen goed idee of HI, IK WIL NIET 45 MINUTEN IN DE OVERVOLLE METRO ZITTEN TIJDENS SPITSUUR OM JOU EN JE VRIENDEN IN EEN BAR TE ONTMOETEN EN JULLIE DE HELE AVOND TE ZIEN DRINKEN TERWIJL IK MET MIJN ZWANGERE KONT OP EEN BARKRUK ZONDER RUGLEUNING ZIT EN DAT IS ALS IK GELUK HEB EN IEMAND ZIJN STOEL AFSTAAT EN HAAAAAA, ALSOF DAT GAAT GEBEUREN.
(Ja. Ik ben inclusief “echtgenoten” hier.
Eerlijk gezegd, ik heb mijn vrij duidelijke zwangerschap (“Oh mijn GOD! Je ziet er helemaal niet zwanger uit! Je kunt het niet eens vertellen!”) op een sociale bijeenkomst aan iemand moeten onthullen, alleen om iemand ELKAAR minuten later commentaar te laten geven op hoe groot mijn buik lijkt en te verbijsteren over het idee dat ik pas in oktober uitgerekend ben, want oooooh, wow.
Ik weet dat het moeilijker voor je is, omdat je lichaam niet voldoet aan de rijpe, ronde zwangerschap van je dromen, dus het is verleidelijk om de stompzinnige reacties van anderen te wijten aan je uiterlijk. Maar geloof me als ik zeg dat “er zwanger uitzien” – zelfs in de klassieke stijl van de babybump van beroemdheden – de ondoordachte opmerkingen en veronderstellingen over je fysieke comfort en beperkingen niet beteugelt. Angelina Jolie bezocht vluchtelingenkampen terwijl ze zwanger was van een tweeling, wat bedoel je met dat je hulp nodig hebt om wasmanden twee trappen op en af te dragen?
Een woord over echtgenoten
Ik zou ook willen zeggen dat het gedrag van je man in de babywinkel minder te maken had met het uiterlijk van je buurvrouw en meer met het feit dat ZIJ JOU niet was. Mijn man heeft dit twee keer meegemaakt, en hij is geweldig, behalve als hij… niet… is. Ik heb in meer toiletten van restaurants overgegeven dan ik nu kan tellen, allemaal omdat hij erop staat het menu hardop voor te lezen en mijn hersenen dwingt het idee van gebraden kip (ik kan geen kip eten, OH MIJN GOD) en lamsrack te combineren met oh kijk, schat, ze hebben kalfszwezerik!
En ik heb het hem nog steeds niet vergeven voor die keer tijdens mijn eerste zwangerschap toen hij tong bestelde. En er een bord kwam met een… tong erop. En toen bood hij me een hapje aan. En nadat ik naar het toilet was gevlucht om over te geven, vroeg hij om een zakje voor de tong en vroeg hij me die op mijn schoot te houden tijdens de autorit naar huis.
Maar zie hem maar eens veranderen in de meest maag-darm gevoelige man op aarde als we een zwangere gast op een etentje hebben. Iets wat je niet kunt eten? Iets waar je naar hunkert? Gekoeld bruisend water met limoen? Of heb je liever citroen? Heb je last van de geur van de grill?
Echt, ik vat het niet persoonlijk op. Je kunt het echt niet persoonlijk opvatten. En je moet stoppen je eigen lichaam de schuld te geven van iets dat een universeel symptoom is van universele domheid. Jij bent zijn vrouw, en hij ziet jou waarschijnlijk echt als een kei in zwanger zijn, en bewondert het feit dat je relatief sterk en onafhankelijk blijft en helemaal niet lijkt op zijn angsten en misvattingen over hoe een zwangerschap is. Dat kan iets zijn in de trant van Victoriaanse vrouwen die flauwvallen en de volle negen maanden in bed blijven liggen, met embryo’s die links en rechts sterven als ze iets zwaarders dan hun pink durven op te tillen. Het idee dat jij gaat kamperen terwijl je zwanger bent, kan heel goed een verhaal zijn waar hij nog jaren over zal opscheppen, want MAN, hij is met Superwoman getrouwd.
Of niet. Hoe dan ook, blijf hem eraan herinneren wanneer hij je te ver duwt, of vergeet om die tweede reis te maken om de boodschappentassen binnen te brengen omdat hij ervan uitging dat je het 42-pak flessenwater en de economy jumbo sized wasmiddel haalde.
Wat betreft de rest van de wereld die niet merkt dat je zwanger bent, probeer er niet meer aan te denken. Draag kleren die passen en COMFORTABEL zijn. Ik heb geen rijm of reden gevonden voor de reacties van anderen = wat ik draag. Ik heb een zwangerschapsjurk met een empire taille gedragen (met mijn armen en handen om mijn buik gewikkeld, helemaal moederlijk en zo) en ik heb een cocktail moeten afslaan. Ik denk dat ik minder problemen had wanneer ik koos voor meer nauwsluitende outfits, maar… als dat niet flatteus is voor je lichaamsbouw, draag het dan niet, zeker niet in de hoop op een gewenste reactie van ANDEREN. Je kunt ook, als je ze niet vervelend of te kostbaar vindt, een nieuw shirt dragen dat je zwangerschap aankondigt – zoals deze, bijvoorbeeld.
(Maar dat is weer in de veronderstelling dat mensen lezen wat er op je shirt staat. Wat misschien nog steeds een beetje te veel verwacht.)
(En lieve God, neem geen shirt met de tekst “NIET VET, PREGNANT” of een variatie daarvan. Kom op dames, laten we daar gewoon mee ophouden.)
Een laatste beetje aanmoediging, dat al dan niet op jou van toepassing kan zijn – vijf maanden IS zwangerschaps-geen-mans-land voor veel vrouwen. Hoe groot mijn buik in mijn gedachten ook leek toen ik vijf maanden was, het was NIETS vergeleken met de “knallen” die ik de laatste twee of drie weken heb ervaren toen ik maand zeven inging. Baby’s bewegen, organen verschuiven, en de kleine zwangerschappen van je moeders en grootmoeders kunnen heel goed meer te maken hebben met de tijd waarin ze bevielen dan met een genetische, vaststaande aanleg. (Vrouwen werd vroeger verteld dat ze hun gewichtstoename op 15 pond moesten houden, in hemelsnaam). Maar wat er ook gebeurt, je lichaam doet iets prachtigs en wonderbaarlijks, zelfs als het verkiest om dat niet te schreeuwen vanaf de bovenkant van een binnenstebuiten gekeerde navel. Wees er lief voor, houd ervan, en – net zoals je op een dag tegen je kind zult zeggen – laat andere mensen nooit beïnvloeden hoe je naar je lichaam kijkt.
Vergeet niet Amalah’s Wekelijkse Zwangerschapskalender te bezoeken.